ఒక రాజుగారి వనంలో మామిడి చెట్టుంది. కొమ్మకు వేలాడే కాయలకంటే, చేతికందే ఎత్తులో ఉన్న గొంగళిపురుగు గూడంటేనే ఆ రాజుకి ఇష్టం. దాన్ని గమనిస్తూ, అందులోంచి సీతాకోక చిలక బయటకొచ్చే రోజుకోసం ఎదురుచూస్తున్నాడతను.
అనుకున్న రోజు రానే వచ్చింది. గూడు కదిలింది. సీతాకోక చిలక గూడుకు చిన్న రంధ్రం చేసుకుని బయటకొచ్చే ప్రయత్నం మొదలుపెట్టింది. అటూఇటూ కదులుతూ బయటకొచ్చేందుకు నానా యాతనా పడుతోంది. ఇదంతా గమనిస్తున్న రాజుకి దాని అవస్థ చూసి జాలేసింది. పెద్ద రంధ్రం చేసే శక్తి లేక ఇబ్బందిపడుతోందని అనుకున్నాడు రాజు. వెంటనే దానికి సహాయం చేయాలనుకుని గూడు దగ్గరకెళ్లి వేళ్లతోరంధ్రాన్ని పెద్దది చేసేశాడు. ఏ మాత్రం శ్రమ లేకుండా సీతాకోక చిలుక బయటకు వచ్చేసింది. కానీ ఎగరలేక టక్కున నేలమీద పడిపోయింది. చూడటానికి కూడా అది మిగతా సీతాకోకచిలుకల్లా లేదు. దాని శరీరం లావుగా, రెక్కలు పలచగా ఉన్నాయి. ఎగిరే ప్రయత్నం చేస్తోంది. కానీ ఎగరలేకపోతోంది.
రాజు అలా, దాన్ని గమనిస్తూ కూర్చున్నాడు. కానీ ఎంత సేపటికీ సీతాకోకచిలుక ఎగరకుండా నేలపైనే పాకుతోంది. దాని లావు శరీరం, పల్చని రెక్కలు ఎగరటానికి సహకరించట్లేదు మరి. రాజుకి తెలియని విషయం ఏంటంటే.. ఆ సీతాకోకచిలుక ఇప్పుడే కాదు ఎప్పటికీ ఎగరలేదు. నిజానికి, రాజు చేసిన సహాయం వల్ల అది ఎగరలేకపోయింది.
గూడును తొలగించుకుని బయటకు రావటం సీతాకోక చిలక జీవిత చక్రంలో ఓ భాగం. గూడులోఉన్నప్పుడు దాని శరీరం ద్రవాలతో నిండి లావుగా ఉంటుంది. గూడుకు రంధ్రం చేసుకుని బయటకొచ్చేటప్పుడు ఆ ద్రవమంతా రెక్కల్లోకి చేరుకుంటుంది. దాంతో శరీరం సన్నగా, రెక్కలు బలంగా తయారవుతాయి. అలా గూడు నుంచి బయటపడగానే రివ్వున గాల్లోకి ఎగిరిపోతుంది. కానీ, రాజు సీతాకోక చిలకకు ఆ అవకాశం లేకుండా చేశాడు. దాన్ని శ్రమపడనివ్వకుండా బయటకు రప్పించడంతో, సీతాకోక చిలక శరీరంలో ద్రవాలన్నీ అలాగే ఉండిపోయాయి. దాంతో, అది ఎగరలేక నైలపైనే పాకుతూ ఉండిపోయిందన్నమాట. మనం కూడా ప్రతిదానికీ ఇతరుల సహాయంపై ఆధారపడితే ఈ సీతాకోక చిలకలాగానే దుర్బలులం అయిపోతాం. శ్రమ మనలోని శక్తిని మేల్కొలుపుతుంది. కాబట్టి మనం బలంగా తయారై ఎంచుకున్న లక్ష్యాల వైపు ఎగరాలంటే సహజమైన శ్రమలను స్వశక్తితో ఎదుర్కోవాలి.
Authorization