Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
మధ్యాహ్నపు ఎండలా పొడిపొడిగా రాలిపోతూ అవమానాల
చీర అంచుని సర్ది చూసుకుని తల మీదుగా కప్పుకునే
ఆమె పురాతన కథను మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పాలని వుంది
నిదుర చాలక ముందే
ప్రెషర్ కుక్కర్ సుప్రభాతాన్ని వింటూ
నలిగిపోయిన రాత్రిని వూడ్చేసి
తెల్లారి వెలుగుని గడపకి పూసి
ఆమె అష్టావధానం మొదలు పెడుతుంది
మంత్రాలు ఆవాహం అవుతాయో ఏమో
పిల్లల బూట్లు తుడిచి, తల దువ్వుతుంది,
భర్త పెదవులకి మధురమైన కాఫీ ఇస్తూనే
అత్తమామల పెయిన్ రిలీవర్ తానైపోతుంది
ఎటు వాళ్ళు అటు వెళ్ళిపోతారు
ఆమెని ఆమెకి వదిలేసి
వంటింటి గట్టు మీద, ఇంటి గదుల్లో గచ్చుమీద,
అచ్చం తన వంటి మీద అన్నీ మరకల్లాంటివే
కంటితడి గుడ్డ పెట్టి తుడిచేస్తుంది
ఆమెదేహం ఎపుడూ ఓ డిస్ఇన్ఫెక్టర్ మరి
సింక్ లో పాత్రల మీద అరిగిపోయిన చేతి గీతల్ని
అలిసిపోయిన ముఖాన్ని మురిసిపోయేలోపు
అక్కడ విమ్ లిక్విడ్ మార్చి మార్చి రుద్దినా
ఓ పేరు మరక వగరుగా నవ్వుతుంది
మీ ఆకలి వేళలో
ఆమె ఇష్టాలు మీకు అరగవు అందుకే
తరిగే కత్తి పీటని మూలకి పెడుతుంది
ఆశల ఆవిరిని మగ్గపెట్టి కొసరి కొసరి వడ్డిస్తుంది
ఆమె అమ్మై పోయింది మరి
ఇంట్లో అద్దం ఎపుడూ తనని మచ్చలపడ్డ చందమాలా చూపుతుందని పదే పదే కోలిన్ తో తుడిచి చూసుకుంటుంది
చెంపలపై చారికలు శాశ్వతాలు కావు కదా
చిక్కుపడ్డ మనసుని సుతారంగా దువ్వి
పాయలు పాయలుగా అల్లుకుంటుంది
కలల కోసం ఎదురు చూసే కళ్ళు కదూ
చిక్కటి కాటుకతో ఆలితనాన్ని అలంకరిస్తోంది
సాయంత్రానికి దిండుగలేబుకి ఫ్రేష్నర్ ను స్ప్రే చేస్తుంది
ఉప్పు వాసన వెస్తాయేమో నని
బొట్టుబిళ్ళలా నవ్వునీ అంటుంచుకుని
కలల్ని జడలో తురుము కుంటుంది
ఎవరికీ పట్టని ఆమె రోజుని ఎర్ర ఇంకుతో అండర్లైన్ చేసి
ఆమె డైరీని మూసివేస్తుంది.
- జయశ్రీ మువ్వా