Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
అబ్బాయిలతో పాటు అమ్మాయిలు కూడా సమాజ గమనంలో అంతర్భాగం. బాలలు, బాలికలు వేర్వేరు కాదు. చదువులో, ఆటపాటల్లో, ప్రతిభా సంపత్తుల్లో తేడాలకు తావు లేదు. ప్రకృతి సహజంగా శారీరక నిర్మాణంలో అంతరాలే తప్ప మనుషులుగా మగపిల్లలు, ఆడపిల్లలు ఒకటే. వయసుతో పాటు వారి వికాసం కోసం తగిన అవకాశాలు కల్పిస్తే బాలికలే ఎక్కువగా రాణిస్తున్న ఉదంతాలు ఎన్నో. అయినప్పటికీ ఆడపిల్లల పట్ల ఎల్లెడలా వివక్ష వాస్తవం. ఆకాశంలో సగాన్ని మిగతా సగమే తక్కువగా చూడటం అవమానకరం. ప్రకృతిలో ఏ జంతువు కూడా జెండర్ కారణంగా సాటి జంతువును తక్కువగా చూడదు. తన కన్నా బలహీనమైందని భావించదు. కానీ మనుషులే ఆడవారిని చిన్నచూపు చూస్తారు. అది వారి బాల్యావస్థలోంచే మొదలు కావడం అత్యంత విషాదం.
ఒకే ఇంట్లో ఉండే అమ్మాయి, అబ్బాయి పెంపకాన్ని గమనిస్తే వివక్ష కుటుంబంలోనే ఎంత బలంగా ఉన్నదో అర్థమవుతుంది. 'మగపిల్లల్లా ఆ ఆటలేంటి? ఆ నవ్వులేంటి' అనే మాటల ప్రభావం జీవితకాలం వెంటాడుతుంది. ఈరకమైన జెండర్ స్పృహతో పిల్లల పెంపకం వారిని బాల్యంలోనే చిన్నబుచ్చుతుంది. ఇది వారి మొత్తం బతుకునే తలకిందులు చేస్తుంది. వారి ప్రాధాన్యాలు మారిపోతాయి. 'డాడీ నేను సినిమాకు వెళుతున్నా' అని ఒక మాట అనేసి బయటికెళ్ళగలడు అబ్బాయి. అదే అమ్మాయి అలా ఒకమాట చెప్పి బయటకు వెళ్ళలేదు. 'ఏ సినిమాకు, ఎక్కడ, ఎవరితో, ఎన్ని గంటలకు' అనే ప్రశ్నల పరంపర మొదలవుతుంది. ఇక్కడ వివక్ష మాత్రమే కాదు భద్రతకు సంబంధించిన భయసందేహాలు అనేకం.
అమ్మాయిలు చదువుకోవడం, ఉద్యోగాలు చేయడం, స్వేచ్ఛగా వాహనాల మీద దూసుకుపోవడం చూస్తున్నాం. కానీ ఆమె స్వేచ్ఛకు, విహారానికి పరిమితులున్నాయి. రాత్రి పదయినా అబ్బాయి ఇంటికి రాకపోతే నెమ్మదిగా వస్తాడులే అనుకుంటారు. అదే అమ్మాయి విషయంలో మనసంతా కల్లోలమవుతుంది. మొబైల్ కలవకపోతే గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటుంది.
మధ్యతరగతి కుటుంబాల్లో ఆడపిల్లలు ఇతరుల కన్నా కొంచెం మెరుగ్గా, హాయిగా ఉన్నారనుకుంటారు. కానీ ఆ పిల్లల తల్లిదండ్రుల్లో భద్రతకు సంబంధించిన బెంగ అధికం. ఇంట్లోంచి బయటకు వెళ్ళిన అమ్మాయి క్షేమంగా ఇంటికి తిరిగి వస్తుందన్న గ్యారంటీ లేని దుర్మార్గపు సమాజం మనది. హత్రాస్ సంఘటనలో బాధితురాలి మీదనే నిందలు వేయడం, ఆమె ప్రవర్తన మీద తీర్పులు చెప్పడం వ్యవస్థీకృత క్రౌర్యానికి తార్కాణం.
ఆడపిల్లలు ఇంటికి వెలుగు అంటూ సూక్తులు చెబుతారు. కానీ వాళ్ళ మీద క్షణక్షణం పోలీసింగ్ చేదునిజం. అమ్మాయిలు ఎలా ఉండాలో, ఎవరితో స్నేహాలు చేయాలో, ఎలాంటి డ్రస్సులు వేసుకోవాలో శాసిస్తారు. అమ్మాయిలు మొబైల్ వాడకూడదంటారు. అబ్బాయిలతో స్నేహం చేసేప్పుడు జాగ్రత్తగా ఉండాలంటారు. నమ్మి మోసపోయిన అమ్మాయి వివేచననే ప్రశ్నిస్తారు. అమ్మాయిలతో బుద్ధిగా ఉండాలని, మర్యాదగా మాట్లాడాలని మగపిల్లలకు మాత్రం చెప్పరు.
మగపిల్లలు ఎలా వున్నా పరవాలేదు, ఆడపిల్లలు మాత్రం ఒద్దికగా, బుద్ధిగా, తమను తాము కుదించుకొని ఉండాలంటారు. ఎప్పుడు ఏ మూల నుంచి మాటల దాడో, చూపుల బాణాలో తగులుతాయని కుంచించుకుపోయి బతకాలని మగసమాజం చెబుతున్నది. సినిమాల్లోని వల్గారిటీ ఈ ధోరణికి వత్తాసునిస్తున్నది. ఆడపిల్లల్ని వెంటపడి వేధించడం మగవాడి సహజధోరణి అనే సినిమాలే అత్యధికం. మగవాళ్ళ లైంగిక ప్రవర్తన ఎక్కడా ప్రశ్న కాదు, కానీ సమాజంలో బడికెళ్ళే ఆడపిల్లల దగ్గర్నుంచి పండు వృద్ధులయిన స్త్రీలవరకు వారి లైంగికత మీద ఎన్నోరకాల వ్యాఖ్యానాలు, ప్రశ్నలు, విసుర్లు, ద్వంద్వార్థాల వెకిలి కూతలు వినిపిస్తుంటాయి. ఈ నీచత్వాన్ని బరితెగించి ప్రదర్శించే కామెడీ షోలనీ, సినిమాలనీ ఇంటిల్లిపాదీ కలిసి చూడటం క్రూర పరిహాసం.
తిట్టాలన్నా, జోకులు వేయాలన్నా, ఏడిపించాలన్నా అందరికీ ఆడపిల్లలే చౌకగా దొరుకుతారు. కూతుళ్ళని ప్రేమించే కొందరు నాన్నల ప్రేమకీ పరిమితులున్నాయి. తమ కులం కాని వానితో జతకడితే చంపేస్తారు. ఇంకొందరు తండ్రులు తమదాకా వస్తే తప్ప చలించరు. తమ కూతురు బాధపడితే తప్ప సమాజంలో మిగతా ఆడపిల్లలపై చెలరేగే హింస పట్ల స్పందించరు. నాగరిక సమాజం అన్నది పేరే గాని దేశదేశాలన్నిటా ఆడపిల్లలు సుఖమిచ్చే సరుకులన్నదే భావన. కనుకనే ఆడపిల్లల్ని ఎత్తుకెళ్ళడం, అమ్మడం, లైంగిక వ్యాపారం యథేచ్ఛగా సాగుతున్నది. మరీ ముఖ్యంగా బడుగు, బలహీనవర్గాల ఆడపిల్లలపైన ఈ దౌష్ట్యం చెప్పనలవి కానిది. వీటిని అరికట్టాల్సిన ప్రభుత్వాలు పట్టనట్టే ఉంటాయి.
మరోవైపున ఆడశిశువుల్ని పెంచలేక అమ్ముకుంటున్న వైనాల మీద రకరకాల కథనాలు చూస్తుంటాం. కన్నతల్లిదండ్రులే కూతుళ్ళని అమ్ముకోవాల్సిన దుస్థితికి నెట్టివేసిన సమాజానిదే అసలు నేరం. ఆడపిల్లలని కనడం, పెంచడం, పోషించడం భారమనుకునే పరిస్థితులు ఆయా ప్రభుత్వాల నిర్వాక ఫలితం. పుట్టుక నుంచే వివక్ష మొదలయితే ఏ ఆడపిల్లయినా సజావుగా, హాయిగా, నవ్వుతూ, తుళ్ళుతూ పెరగడం సాధ్యమా? లైంగిక వివక్షకు తావు లేని రీతి నెలకొంటుందా? బడికి వెళ్ళే అమ్మాయి క్షేమంపై దిగులు పడనక్కర్లేని స్థితి ఏర్పడుతుందా? ఈ ప్రశ్నలకు సరైన సమాధానం ఇస్తేనే ఇవాళ జరుపుకునే అంతర్జాతీయ బాలికా దినోత్సవానికి అసలుసిసలు సార్థకత.