Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
తొలకరి జల్లింతలు.... చిక్కని పలకరింపులు.. పచ్చని లేచివుళ్లు... చల్లని ఆకాశం... నీలి నీలి మబ్బులతో అరవిందమైన ఆనందం. చుట్టూత సుమారవిందం. సుతిమెత్తని సవ్వడి... తెరలు తెరలుగా తెమ్మెర మీటినట్టే... సంబురం అంబరం... సుందర సుకుమార నవపారిజాతాల సుమంతం... చూడచక్కని ముచ్చట. ప్రతి వానబొట్టూ ముత్యమై మెరిసీ ప్రతి మొక్కలో చేరి పూవై వెన్నెల్లా వికసిస్తుంది... పరిమళిస్తుంది. కోయిలమ్మ గొం తులో ''పూలు గుసగుస లాడేననీ... అది ఈ రోజే తెలిసిందీ... ! కుహు....కుహూ...! అని ప్రేమలేఖ పలుకుతోంది.
చుట్టూరా ప్రపంచం వసంత గానం ఆస్వాదిస్తున్నా, ఎవరో పిలిచినట్టు కోయిలమ్మ గొంతు అంతలోనే టక్కున ఆగిపోతోంది. తన మనసులో గుబులేదో మంద్రంగా వినిపిస్తోంది. అర్థమవుతూ కానట్టూ కోయిల గుండెల్ని మెలిపెడ్తున్నది ఏదో వ్యథ. వీచే పిల్లగాలుల్ని వివరాలడుగుతోంది నా 'నేస్తం' ఎటు పోయిందనీ..! అవునుమరి నిన్నమొన్నటిదాకా అదే మావికొమ్మపై కోయిలమ్మా గోరింకా ఉండేవి... ఈ మధ్యకాలంలో గోరింక కానరావడం లేదు. అప్పట్నుంచీ కోయిలమ్మకు కంటిమీద కునుకులేదు. ఒక్కోసారి నీళ్లుకూడా ముట్టడం లేదు. అయినా తన స్నేహితు రాలిని కుహు...కుహూ... అంటూ నీళ్లు నిండిన కళ్లతో వెదుకుతూ పాడుతోంది. తన రెండురెక్కల్లో మునుపటి ఊపులేదు. గూడు కట్టుకున్న బాధ గొంతులో స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.
కోయిలమ్మా గోరింకా స్నేహం అందరినీ అబ్బురపరిచేది. ఆ రెండు పక్షుల నయనాలు వేరు వేరు... చూపొకటే. గొంతులు వేరు వేరు. స్వరమొకటే... కోయిలమ్మ రాగం... గోరింక తానం. కలిసి పాడేవి... ఆడేవి... రానే వచ్చింది వసంతకాలం. కోయిలమ్మ ఒక్కటే ఒంటరిగా మిగిలిపోయినా, అదే కొమ్మమీది నుంచి తియ్యంగానే పాడుతోంది. ఆ గానం తన సహజ గుణం. గుండె మండుతున్నా నెచ్చెలిని తలచుకుంటూ రాగాలు ఆలపిస్తోంది. ఆ రాగాల్లోనే 'ఇన్నాళ్ల మన స్నేహం ఎటుపోయిందీ... మనం కట్టుకున్న గుజ్జన గూళ్లూ, కొమ్మ ఊయలలూ, లేలేత చివుళ్ల రుచులూ, ఇసుకతెన్నెల మీద వెన్నెల విహారాలూ ఆ మధుర జ్ఞాపకాలన్నీ మరిచి ఎటెళ్లావే చిట్టీ...! చెంతకు చేర రావా నా కన్నా...!?
నీవు కనపడక... గుండె బరువై చిక్కబడుతోంది. గాలి పీల్చడం కష్టమనిపిస్తోంది... పసిపిల్లల్లా కేరింతలూ తుళ్లింతలతో ఆడిపాడిన మన స్నేహ మాధుర్యం పదే పదే మబ్బుతెరల్లా గుర్తుకొస్తోంది. మనసంతా గుబులు గుబులుగా మోయలేని భారంగా అదేంటోగా అయిపోతుంది. నీ కోసం ఎదురు చూసీ చూసీ కండ్లు కాయలు కాస్తున్నారు...
''కళ్లలో ఉన్నదేదో కన్నులకే తెలుసు...రాళ్లలో ఉన్ననీరు కళ్లకెలా తెలుసు. నాలో ఉన్న మనసు నాకు కాక యింకెవరికి తెలుసు...!'' అని నువ్వంటుంటే... యిప్పుడా మాటలెందుకు? నలుదిక్కులా మన స్నేహమే..! మనిద్దరికీ ఎదురేలేదని' చెప్పాను... అప్పుడేమో నువ్వు నా చేయి నీ చేతిలోకి తీసుకొని 'మన మైత్రి నిత్య నూతనం... నిత్య నిర్మలం... మధురమైన పరిమళం... మన స్నేహ బంధం ఒక నులివెచ్చని సుతిమెత్తని స్పర్శా..' అన్నావే! ఎంచక్కా.. మనం లేచివుళ్లు తింటూ కమ్మగా పాడుతూ చెట్టుకొమ్మల్లో ఊయలలూగుతూ... ఎన్నెన్ని దోబూచు లాటలు... అవన్నీ యిప్పుడేవీ... ఎటెళ్లిపోయావ్.. నేస్తం...! నేనెప్పుడయినా గుర్తొస్తున్నానా? ఎందుకనో ఆ ఊసులన్నీ నా గుండెను పిండుతున్నారు. ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తున్నారు..
కష్టాలు ముంచుకొచ్చినపుడే కదా... స్నేహం విలువెంతో తెలిసేది.. అవునూ.. ఆరోజు నాతో ఏమి చెప్పావ్. ''కోయిలా...! కోయిలా...! నీ పాటతో ఈ పూదోటలో ఎన్నెన్ని గెంతులు.. ఎన్నెన్ని చిందులు... ఆహా...! అని గట్టిగా పట్టుకొని నిద్రపోయావే... తెల్లారి నిద్రలేస్తూనే 'లవ్ యూ రా బంగారం..!' అని నువ్వంటుంటే, మాటరాని మౌనం నా వంతు...లోలోన ఎంత మురిపెమో...!' అబ్బా...! ఆ రోజులెంత మధురం... నీవు కనిపించక ఆకాశమే తెల్లబోతోంది దోస్త్...!
మొన్నొకరోజు ఏమైందనుకున్నావ్. ముళ్లచెట్లకు యముడుగా పుట్టినట్టున్నాడు.. మనిషిలాగే అనిపిస్తున్నాడు... పెద్దదున్నలాగా ఉన్నాడు. ఏమైందో తెలియదు. పొద్దున్నే వచ్చి మన చెట్టుకొమ్మలన్నీ ఉన్నఫళాన చిందరవందరగా చెక్కేసి, కిందకిలాగి పడేసి పోయాడు. ఆకులన్నీ నేలరాలి చెట్టంతా మోడువారి కన్నీళ్లుపెడుతుంటే కడుపు తరుక్కుపోయింది. చెట్టుమీద మరకతం కూడా గంతులు మాని దిగులుగా కూర్చుంది. బహుశా తన మదిలో కూడా నువ్వే మెదిలావేమో మరి...! నాదిక్కే చూస్తూ అలా ఉండిపోయింది. తన చెంతకు చేరి 'కుహు...కుహూ...' అంటూ వెన్ను నిమిరా...! గూటిలోనా గువ్వపిట్టలన్నీ నక్కినక్కీ చిగురుటాకుల్లా వణికిపోతున్నారు... 'చాలా మొక్కలు నాటుతున్నారు... అవి ఎండిపోతే ఏందో అవుతదంట..! గొడవగొడవగా ఉంది. మనసంతా గుబులైంది. ఇక్కడ ప్రతిరోజూ వెలుతురు మాయమవుతోంది. ఇక్కడేమీ మంచిగా లేదు.. చెప్పమ్మా....! నింగీ నేలా కూడే వేళా... నీకూ నాకూ దూరాలేలా... పాడాలి మధురగానం... నిను చూడనిదే మది పాడందే... చెప్పరాని చిక్కుముడి వీడేదెలా..? చెప్పమ్మా...! దీపాలు పెట్టేదెన్నడమ్మా... నువ్వులేక మన తోట చిన్నబోయింది. నువ్వెక్కడున్నా తొందరగా వచ్చేరు గోరింకా...!