Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
ఒక మనిషి మరో మనిషి సామీప్యాన్ని కోరుకోడం సహజం. దీనికి వయసుతో నిమిత్తం లేదు, జాతితో, భాషతో, ప్రాంతంతో సంబంధం లేదు. ఎక్కడున్నా, ఏం చేస్తున్నా మరో మనిషి సాన్నిహిత్యాన్ని ఆశిస్తారు మనుషులు. ముఖ్యంగా స్త్రీ పురుషుల నడుమ నెలకొనే ఈ సన్నిహితపు ఆకాంక్ష ఒక సహజాతం. ఇదే ప్రేమ అనుకుంటే ఈ ప్రేమైక భావన నిత్యమూ, నిరంతరమూ మనిషి రక్తనాళ స్పందనలో మిళితమై ఉంటుంది. సుఖంలోనూ, దు:ఖం లోనూ, విషాదంలోనూ, ఆనందం లోనూ పంచుకునే మనిషి ఉండాలని తపిస్తారు మనుషులు. అందుకోసమే ఒక తోడు ఉండాలని ఆరాటపడతారు.
ఈ తండ్లాట ప్రాకృతిక లక్షణం. దీని పేరు ప్రేమ మాత్రమే కాదు, మమకారం, అనురాగం, అనుతాపం, ఆత్మీయరావం. మనసు పలికే సరాగం. జీవిత పర్యంతం ఆత్మను అల్లుకొని వుండే ప్రేమరాగం. ఇది ఏదో ఒక రోజుకే పరిమితమైన ఉత్సవ సందర్భం కాదు. ప్రతి నిమిషం, ప్రతిక్షణం, గుండె గొంతులో కొట్టుకులాడే ఆత్మపరాగం. ఒక పాటగానో, మాటగానో, దృశ్యంగానో, కొన్ని దృశ్యాల మేళవింపుగానో అభివ్యక్తం చేయడానికి సాధ్యం కాని చిత్రమైన సందోహం.
ప్రేమ గురించి మాట్లాడటం, ప్రేమ కబుర్లు కలబోసుకోడం, ప్రేమైక జ్ఞాపకాల్లో తేలియాడటం ఆనందకర సందర్భాలు. అందుకే ఒక కవి ''విరహమూ కూడా సుఖమే కాదా, నిరతము చింతన మధురం కాదా'' అన్నారు. ప్రేమించిన వాళ్ళు, ప్రేమలో విఫలమైన వాళ్ళు, మరల ప్రేమలో పడేవాళ్ళు అసంకల్పితంగానే ప్రేమ గురించి మాట్లాడుతారు. ఎవరు ఎవరి ప్రేమలో ఉన్నారో చర్చోపచర్చలు చేస్తారు. ఈ కుతూహలమే సెలబ్రిటీల ప్రేమ సంగతుల పట్ల సామాన్యుల ఆసక్తికి మూలం. మరొకరి ప్రేమ వ్యవహారం తమకెందుకులే అని తలపోయరు. తమకు ఏమాత్రం సంబంధం లేని వ్యక్తుల ప్రేమకథలపైన ఉత్సుకత కనబరుస్తారు. ఇది మనుషుల తప్పు కాదు. ప్రేమకు ఉన్న స్వభావమే అంత. ఎందుకంటే మనుషుల్ని కలిపి వుంచే బంధం ప్రేమ. ఆ బంధం కోసం, బంధనం కోసం ఆరాటపడే లక్షణం ప్రతితరంలో కనిపించే సహజ వాస్తవికత.
దీని పట్ల ఎరుక ఉండటం మంచిదే. కానీ ప్రేమను సరుకుగా మార్చి, మనుషుల్లోని అసలుసిసలు ప్రేమభావనల్ని ఛిద్రం చేయడం మార్కెట్ కౌటిల్యం. ఈ కుటిలత్వమే అన్నిరంగాల్లో పాతుకుపోయి ప్రేమలోని సున్నిత పార్శ్వాల్ని చంపేస్తుంది. ''లోకంలో ఆహారం కోసం కంటే, ప్రేమ కోసం, ప్రశంసకోసం ఆరాటపడే వారే ఎక్కువ'' అని ఓ సందర్భంలో మదర్ థెరిసా చెప్పిన మాటల్లో సత్యం ఉంది. ఇది సత్యమే కాదు సహజాతం. దీన్ని ఆసరాగా చేసుకొని కళలు, సాహిత్యం, సినిమాలు, టీవీ సీరియళ్ళు, వెబ్ సిరీస్లు సొమ్ము చేసుకుంటున్నాయి. ఆత్మలోకంలో వెలిగే ప్రేమ మార్కెట్పాలయి ఆగం కావడం మన కాలపు వికృత లక్షణం.
''నిన్ను నేను ప్రేమిస్తున్నాను, ఐ లవ్ యూ'' అని కొండలు, అడవులు, సాటి మనుషులు బెదిరిపోయేలా చెప్పక్కర్లేదు. వాచ్యం చేయకుండానే ఒక మనిషి పట్ల ఉండే అవ్యాజమైన అనురాగాన్ని వ్యక్తం చేయడం ఒక జీవన కళ. ఈ కళ మన వెనకటి తరాల వారికి బాగా తెలుసు. ఒక స్పర్శలో, ఒక చూపులో, చిన్నపాటి పలకరింపులో ప్రేమని అందంగా వ్యక్తం చేసినపుడు లోలోపల పొంగే మమతల వెల్లువని చెప్పడానికి మాటలు చాలవు. అందుకే చెప్పకనే తెలిసేది ప్రేమ. అలాంటి ప్రేమ భావం ఒక మనిషి మీద కలిగితే అంత త్వరగా మాసిపోదు. ''ఒకరితో పరిచయం ఏర్పడడానికి ఒక నిమిషం చాలు, ఒకరిని ఇష్టపడడానికి ఒక గంట సమయం చాలు, ఒకరోజులో ఒకరి మీద గాఢమైన ప్రేమ కలుగవచ్చు. ఒకరిని బలవంతంగా మరచిపోవాలంటే ఒక జీవితకాలం సరిపోదు'' అన్నాడో పెద్దాయన. ఇది చాలామందికి అనుభవైకవేద్యం.
మరపురాని, మరువడానికి సాధ్యం కాని ప్రేమ భావన మనిషి జీవితాన్ని ఊగించి శాసిస్తుంది. అయితే తొలినాళ్ళలో ఒకరంటే మరొకరికి ఉండే ఆపేక్ష జీవితమంతా ఉంటుందా? ఉండాలని ఆశిస్తారు మనుషులు. కానీ సంక్లిష్టమైన సమాజపు సంక్షుభిత కల్లోలాలు ప్రభావాన్ని చూపకపోతాయా? వాణిజ్యవర్గాల ప్రలోభాల తుఫాన్లకు వారి ప్రేమ దీపం తట్టుకొని నిలబడుతుందా? పెళ్ళయినందుకు తప్పక కలిసి బతకడం కాదు, ఇష్టంగా, పరమ ఇష్టంగా కలిసి జీవిస్తారా? తను తప్ప మరొకరి సాన్నిధ్యం అక్కర్లేదనుకునేంతగా వివశత్వంతో ప్రేమించగలరా?
ఈ ప్రశ్నలకు జవాబులు అంత సులువు కాదు. దుర్మార్గమైన సమాజపోకడల ప్రభావాలకు అతీతంగా ప్రేమలో వెలగాలంటే మమతనే కాదు, జ్ఞానమూ ఉండాలి. జ్ఞానంతో పాటు కరుణాంతరంగం కావాలి. ''మనుషులకు ఏం కావాలి, కాసింత దయ, ప్రేమ'' అంటారు ప్రసిద్ధ రచయిత బుచ్చిబాబు. 'దయ' అనే పదం ఎంత సున్నితమైంది! ఎంత లలితమైంది! కానీ తన పట్ల ఏ భావమూ లేదని ఒక అమ్మాయి చెబితే ఆమె రక్తం కళ్ళ చూసే అబ్బాయిల వ్యవహారసరళి కూతుళ్లు ఉన్న తండ్రుల్ని భయభ్రాంతుల్ని చేస్తున్నది. ప్రేమ పేరుతో వేధిస్తున్నారంటేనే 'ప్రేమ' అభాసు పాలయిందని అర్థం.
ప్రేమించలేదని దాడి చేసే వారిలో కర్కశత్వం, క్రౌర్యం మాత్రమే ఉంటుంది. కరుణకు స్థానం ఉండదు. ఆడవాళ్లని మనుషులుగా, తమ వలె స్వేచ్ఛాప్రియత్వం ఉన్న మానవులుగా చూడలేని వారిలో మమతకు తావుండదు. మమత లేనిచోట ప్రేమ వర్థిల్లదు. అయినప్పటికీ ప్రేమ గురించి అంతటా వినిపిస్తున్నది. అదొక వ్యాపార సరుకుగా మార్చిన మార్కెట్ బేహారుల వాణిజ్య వ్యూహాల ఫలితమది. ఈ వ్యూహాలకు అతీతంగా స్త్రీల పట్ల గౌరవాన్ని ఇనుమడింపజేసే సంస్కారం మగవారిలో నెలకొనాలి. స్త్రీ భోగవస్తువు కాదని, ఆమె దేహం సరుకు కాదనే చైతన్యాన్ని ప్రోది చేయాలి. ఈ సంస్కారాన్ని అందించడం సభ్య సమాజ లక్షణం. ఈ లక్షణాన్ని కుటుంబంలో, వ్యక్తుల్లో, వ్యవస్థల్లో, సంస్థల్లో బలంగా ప్రోది చేయగలిగినప్పుడు ప్రేమ ప్రేమగా వర్థిల్లుతుంది. నిజమైన అర్థంలో ప్రపంచాన్ని వెలిగిస్తుంది.