Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
వరికోతల రోజుల్లో దిక్కులన్నీ
మా చుట్టూరా మూగి చోద్యం చూశాయి.
ఎందుకనో, మమ్మల్ని చూసిపోడానికి
సూర్యచంద్రులు ఒక్కసారైనా రాలేదు.
అలా పొద్దు నడినెత్తికెక్కినా
ఒళ్లెరక్కుండా మేం నిద్రపోతూనే ఉన్నాం.
పైకి వినపడేలా అతన్ని నిద్రలేపుతూ,
లోగొంతుకలో మాత్రం
''పోన్లే, ఇంకాసేపు బజ్జో'' అని బుజ్జగించాను.
నిరుడు ఇదే రోజుల్లో
ఆఖరికోత గడ్డితో కప్పిన పూరింటికి
అతన్ని చూడ్డానికొచ్చాను.
కంకులతో వంగిపోయిన వరిచేల మీదగా తిరిగొచ్చి అతనన్నాడు,
''మన వియోగ దుఃఖమే పొలాలమీద మంచుగా కప్పేసింది''
చిన్న పడవొకటి అద్దెకి తీసుకుని అతన్ని రమ్మని పిలిచాను
''పడవలో తేలేటప్పుడు నీ మొహం మిలమిల్లాడుతుంది తెలుసా''
అని చెయ్యి పట్టుకుని లాగాను కూడా.
పొద్దుగుంకిపోయాక,
మాకోసం వెనకడుగులు వేసుకుంటూ
రహస్యంగా తిరిగొచ్చింది సాయంత్రం.
బుద్ధి పుడితే కొలను ఒడ్డుకి పోతాం
ఒక్కోసారి దాని నీడని చూస్తూ ముద్దాడుకుంటాం.
కొలనో, దాని నీడో,
రెండిట్లో ఎల్లకాలమూ
ఉండిపోయేదేదో తెలుసుకుని
దాని పక్కనే ఇల్లు కట్టుకుంటాం.
- బండ్లముడి స్వాతికుమారి,
రిషీవాలీ