Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
మళ్లీ ఆదే అర్ధరాత్రి...
ఓ భయంకర నిశ్శబ్దంలో వినిపిస్తున్న
సంకోచ సడలికలను చేధిస్తూ నువ్వు గుర్తొస్తావు..
చమటలు పట్టిన దేహంతో
మోకాలి చిప్పల్లో పుట్టిన వణుకుతో
నా గది నుంచి బయటకొస్తాను..
హైటెన్షన్ వైర్లలో కొన్ని వేల వోల్టుల
విద్యుత్ ప్రవహించినట్టే
బీటలు వారిన నా మస్తిష్కంలో
నీ ఆలోచనలు పరిగెడతాయి..
ప్రపంచమంతా నిద్రపోతున్నా..
నాకు మాత్రం గట్టిగా అరవాలనిస్తోంది.
నీకు తెలీదు కానీ
నిశ్శబ్దం ఆవహించిన ఈ చీకటంతా
దద్దరిల్లేలా పిలవాలన్న కసి బలవంతంగా ఆపుకుంటాను...
విస్ఫోటనం తర్వాతి నిశ్శబ్దంలోకి వెళ్లిపోతాను
గుండెను మెలిపెట్టే ఏదో భావన...
సిస్టోల్ డయాస్టోల్ ఒక్కక్షణం ఆగిపోయిన ఇంట్రికసి..
నీకేం తెలుసు?..
రెటీనా లేయర్ దాటకుండానే
కన్నీళ్లెన్ని ఇంకిపోతున్నాయో ఇక్కడ
నువ్వెలా గుర్తు పట్టగలవ్?
నీ ఊసులు అశ్రుధారలై
ఎన్ని ఆవిరైపోతున్నాయో నా బుగ్గల మీద...
అర్ధరాత్రి ఊసుల ఊబిలో పడ్డ నన్ను
అర్థం చేసుకునేదెవరూ?
నా గది ముందు ప్లాస్టిక్ సంచుల్లో పెరిగిన
క్యాతరాంథస్, మెజెంటా జిన్నియా పువ్వులు తప్ప ...
ప్రపంచానికి కనిపించని కన్నీటికి కారణమవుతున్న
ఈ రాత్రి తెల్లారేదెప్పుడు?
నువ్వు విసిరేసిన ఓ గుండె పగిలిన సంగతి నీకు తెలిసినప్పుడు,
వేదనగా మిగిలిన ఆ గుండె చప్పుడు నీకు వినబడినప్పుడు...