Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
'ఆడపిల్లకు ఆటలు అవసరమా..?' అన్నవారి నోళ్లనుంచే 'ఆహా ఏం ఆడింది!' అనిపించింది. చిన్నప్పటి నుంచి తనకంటూ ఓ ప్రత్యేక గుర్తింపు తెచ్చుకోవాలనే తపనే ఆమెను క్రీడలవైపు నడిపించింది. అందరి అమ్మాయిల్లా బ్యాడ్మింటనో, షెటిలో కాకుండా వెయిట్లిఫ్టింగ్ను ఎంచుకుంది. విజయమే లక్ష్యంగా పోటీకి సై అంటూ అందరి మన్ననలు అందుకుంటున్నది. ఆమే వెయిట్ లిఫ్టర్ ఎర్ర దీక్షిత. ఇటీవలే ఆస్ట్రేలియాలో జరిగిన కామన్వెల్త్ వెయిట్ లిఫ్టింగ్ 58 కేజీల విభాగంలో గోల్డ్మెడల్ సాధించి.. అందరి దృష్టిని మరోసారి తనవైపు తిప్పుకున్నది. 33జాతీయస్థాయి పతకాలు, 9 అంతర్జాతీయ పతకాలు తన ఖాతాలో వేసుకుని తెలంగాణ కీర్తిని ప్రపంచవ్యాప్తంగా చాటింది. 2022లో జరిగే కామన్వెల్త్ గేమ్స్లో స్వర్ణమే లక్ష్యంగా ముందుకు సాగుతున్న దీక్షితతో 'నవతెలంగాణ' ప్రత్యేకంగా ముచ్చటించింది. అవి ఆమె మాటల్లోనే..
చదువు, కుటుంబ నేపథ్యం
మాది మహబూబాబాద్ జిల్లా కేంద్రం. అక్కడే మూడోతరగతి వరకు చదువుకున్నాను. నాల్గో తరగతి నుంచి ఇంటర్ వరకూ హకీంపేటలోని స్పోర్ట్స్ స్కూల్లో చదివా. ప్రస్తుతం నిజాంకాలేజీలో బీఏ సెకండియర్ చేస్తున్నాను. అమ్మ పేరు వినోద(గృహిణి), నాన్న కేశవరావు విద్యుత్ శాఖలో ఉద్యోగి. నాకు ఒక చెల్లిఉన్నది. తను డిగ్రీ ఫస్టియర్ చదువుతోంది. మా కుటుంబానికి బ్యాక్బోన్ మా మావయ్య శ్రీనివాస్. ఆర్థికంగా, ఇతర విషయాల్లోనూ ఆయనే మమ్మల్ని సపోర్ట్ చేస్తున్నారు.
ఆటల వైపు ఇలా..
నాకు చిన్నప్పటి నుంచి బాస్కెట్బాల్ అంటే చాలా ఇష్టం. ఓ రోజు బాగా వర్షం పడింది. స్కూల్ గ్రౌండ్ అంతా నీళ్లంతో నిండిపోయింది. దీంతో ఇంటికి వెళ్తుండగా, వేరే గ్రౌండ్లో ఎవరో ఆడతున్నట్టు కనిపిస్తే అక్కడికి వెళ్లాను. అక్కడ స్పోర్స్ట్ స్కూల్స్ సెలక్షన్స్ కోసం శిక్షణ ఇస్తున్నారు. రన్నింగ్, ఇతర పోటీలు పెట్టారు. దాంట్లో నేనూ పాల్గొన్నాను. ఎలాంటి ప్రాక్టిస్ లేకుండానే నాల్గో స్థానంలో నిలిచాను. అక్కడికి వచ్చిన ఎక్కువ మందికి చాలారోజుల నుంచి శిక్షణ ఇస్తున్నారు. కానీ నేను నాల్గో స్థానంలో రావడంతో కోచ్ నన్ను పిలిచి 'నీకు మంచి భవిష్యత్ ఉంటుంది. స్పోర్ట్స్స్కూల్లో చేర'మని సలహా ఇచ్చి ప్రోత్సహించారు. ఇక అక్కడి నుంచి స్పోర్ట్స్ స్కూల్కి నా మకాం మారింది.
వెయిట్లిఫ్టింగ్ వైపు ఇలా..
హకీంపేట స్పోర్ట్స్ స్కూల్లో మొత్తం క్రీడావాతావరణం. నాల్గో తరగతిలో చేరిన తర్వాత వెంటనే గేమ్ను సెలక్ట్ చేయలేదు. ఆరో తరగతి వరకు ఫిట్నెస్ ట్రైనింగ్ ఇచ్చారు. ఏ ఆటకు వెళ్లాలో అర్థం కాని పరిస్థితి. ఈ క్రమంలో ఓ రోజు మాణిక్యాలరావు(కోచ్) సార్ వచ్చి 'నీకు వెయిట్ లిఫ్టింగ్' అయితే బాగుంటుందని సూచించారు. 'నేను చేయగలనా..?' అనిఅడిగాను. కానీ సార్ చాలా కాన్ఫిడెన్స్ కల్పించారు. నాకూ ఎక్కువ మంది ఆడే ఆట అంటే పెద్దగా ఇష్టం ఉండదు. ఆ టీమ్లో మనకంటూ ఓ గుర్తింపు పెద్దగా ఉండదు. ఇవన్నీ ఆలోచించి నేనూ వెయిట్లిఫ్టింగ్కు ఓకే చెప్పాను. ఒక సంవత్సరం పాటు ప్రత్యేకంగా వెయిట్ లిఫ్టింగ్పైనే శిక్షణ ఇచ్చారు. ఏడో తరగతిలో మహారాష్ట్రలో జరిగిన జాతీయస్థాయి వెయిట్ లిఫ్టింగ్ పోటీల్లో సిల్వర్ మెడల్ లభించింది. అలా నా ప్రస్థానం మొదలైంది.
కోచ్లే నాకు ఆదర్శం
మాణిక్యాలరావు, ఎస్ఏ సింగ్ ఇద్దరూ నా కోచ్లు. వారి ప్రోత్సహమే నన్ను ఈ స్థాయికి చేర్చింది. వారిద్దరే నాకు ఆదర్శం. నాకు ఆటలో మెలకువలు నేర్పుతుంటారు. శిక్షణకు పూర్తిస్థాయి పరికరాలు, వసతులు ఇక్కడ లేవు. అప్పుడప్పుడు వేరే రాష్ట్రాల్లోకి వెళ్లి కోచింగ్ తీసుకోవాలని అనిపిస్తుంటుంది. కానీ అక్కడికెళ్తే ఈకోచ్లు ఉండరు కదా.! అందుకే వెళ్లడం లేదు. వీళ్లకు నాబలం, బలహీనతలు అన్నీ తెలుసు. కాబట్టి తప్పులను ఎప్పటికప్పుడు సరిచేస్తూ మంచి సూచనలు ఇస్తుంటారు.
సంతోషం.. బాధ..
2012లో న్యూజిలాండ్లో జరిగిన కామన్వెల్త్లో గోల్డ్మెడల్ వచ్చింది. ఇది నా జీవితంలో సంతోషకరమైన ఘటన అదే. ఎప్పటికీ మరిచిపోలేను. 2013లో ఓ ఇంటర్నేషనల్ మీట్కు సెలక్ట్ అయ్యాను. ఈ సమయంలో నా చేయికి గాయమైంది. నొప్పి తగ్గితే, పోటీలకు పంపిస్తామని అధికారులు చెప్పారు. కానీ నొప్పి తగ్గకపోవడంతో డాక్టర్ మాత్రం ఆడవద్దని సూచించారు. దీంతో నాలుగు నెలల పాటు విశ్రాంతి తీసుకోవాల్సి వచ్చింది. చాలా బాధపడ్డాను. నొప్పి కంటే మీట్ మిస్సయ్యాననే బాధే ఎక్కువ.
ఇతర దేశాల్లోని క్రీడలు..
ఇతర దేశాల్లో వెయిట్ లిఫ్టింగ్తో పాటు అథ్లెటిక్స్ క్రీడాకారులపై అక్కడి ప్రభుత్వాలు ప్రత్యేక శ్రద్ద తీసుకుంటాయి. వారు తీసుకునే ఆహారం నుంచి శిక్షణ, వసతులు కల్పిస్తాయి. అక్కడ గల్లిగల్లీకీ వెయిట్ లిఫ్టింగ్ జిమ్లు ఉంటాయి. కానీ మన దగ్గర రాష్ట్రంలో ఒకే ఒకటి ఉన్నది. దాంట్లోనే అన్ని నేర్చుకోవాలి. ఓసారి విదేశాలకు చెందిన కొందరు క్రీడాకారులను వారి దేశాల్లో క్రీడల స్థితిగతులపై వివరాలు అడిగాను. వారి చెప్పింది వింటే ఆశ్చర్యం వేసింది. అక్కడనెలకు రూ.80వేలు ఒక్కో క్రీడాకారునికి ఖర్చు చేస్తారంటా. కానీ మన రాష్ట్రంలో నెలకు 4వేల రూపాయల లోపే. అందుకే అక్కడి వారంతా స్ట్రాంగ్గా ఉంటారు. ఇక్కడ కూడా అక్కడిలా వసతులు కల్పిస్తే... గల్లీగల్లీకో దీక్షిత బయటికొస్తుంది.
అప్పులతో శిక్షణ...
ప్రస్తుతం హాస్టల్లో భోజనం మాత్రమే ఉంటుంది. మిగిలి ఖర్చంతా నేనే పెట్టుకోవాల్సి ఉంటుంది. నిర్దేశిత ప్రమాణాలతో కూడిన ఆహారం కోసం (ఫుడ్ సప్లిమెంటరీ) నెలకు రూ.50వేల వరకు ఖర్చవుతున్నది. అదంతా మా కుటుంబమే భరించాల్సి వస్తోంది. ప్రభుత్వం ఆదుకోవాలని కోరుకుంటున్నా. 2016 డిసెంబర్లో వరల్డ్ యూనివర్సిటీ పోటీల తరపున ఓయూ నుంచి నేనూ పాల్గొన్న. మూడు లక్షల వరకు ఖర్చయింది. రూ.1.5లక్షలు మాత్రమే ఫెడరేషన్ అందించింది. ఓయూ నుంచి గానీ, విద్యాశాఖ నుంచి గానీ డబ్బులు ఇవ్వలేదు. వెళ్లివచ్చిన తర్వాత రూ.60వేలు ఇస్తామని ఓయూ అధికారులు చెప్పారు. కానీ ఇప్పటికీ పైసా ఇవ్వలేదు. ముఖ్యమంత్రి కేసీఆర్గారు రూ.15 లక్షలు రివార్డు ప్రకటించారు.
విమర్శలను తిప్పికొట్టింది
''ఆడపిల్లకు ఆటలు ఎందుకు..? అంతదూరం చదివించడం అవసరమా?'' అని చుట్టుపక్కల వాళ్లు, కొందరు బందువులు చాలాసార్లు అన్నారు. కానీ దీక్షితకు నచ్చింది చదివించా. ఏదో ఒకరోజు మంచి పేరు తెస్తుందని అనుకున్న. నా నమ్మకాన్ని నిలబెట్టింది. నా ఆశను నెరవేర్చింది. ఒకప్పుడు మమ్మల్ని విమర్శించిన వాళ్లే ఇప్పుడు పొగుడుతున్నారు. ఒక తల్లిగా అంతకుమించి కావాల్సిందేముంది?
- వినోద, దీక్షిత తల్లి
- గండ్ర నవీన్
- పిప్పల్ల వెంకటేశ్