Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
మహిళ ఓ జీవనది. ఎన్ని అవాంతరాలు ఎదురైనా ఎక్కడా ఆగిపోదు. బండరాళ్లను సైతం ఒరుసుకుంటూ సాగే నది మాదిరిగానే తన దారిని సుగమం చేసుకుంటూ ఉంటుంది. దీపికా నాయుడు అంతే! అప్లయిడ్ ఆర్ట్స్లో బీఎఫ్ఏ చేసినా.. కొడుకుకోసం ఉద్యోగం మానేసింది. దొరికిన సమయంలోనే ఆర్ట్స్ క్లాసులు చెబుతూ, తన కళకు పదును పెట్టుకుంటూ వచ్చింది. మార్కెట్లో ఒక్కోసారి ఒక్కోదానికి ఆదరణ ఉంటుంది. ఆర్ట్లోనూ అంతే. మొదట పాట్ పెయింటింగ్, తరువాత గ్లాస్ ఆర్ట్... ఇప్పుడు ఫ్యాబ్రిక్ ఆర్ట్! ఎక్కడా ఆగిపోకుండా ఆదరణను బట్టి ఆమె మారుతూ వచ్చింది. ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్లో తనదైన బ్రాండ్ను క్రియేట్ చేసుకుంది. 'వేరబుల్ ఆర్ట్' నా ప్యాషన్ అంటున్న దీపిక చిత్రకళా ప్రయాణం గురించి ఆమె మాటల్లోనే...
నేను హైదరాబాద్లోనే పుట్టి పెరిగాను. రోజరీ కాన్వెంట్ హైస్కూల్ చదువుకున్నాను. నా భవిష్యత్కు పునాదులు పడిందక్కడే. ఒక్క చదువే కాదు... క్రాఫ్ట్, ఆర్ట్, స్పోర్ట్స్... అట్లా ఆల్రౌండ్ డెవలప్మెంట్ ఉండేది పిల్లల్లో. నాకు ఆర్ట్ పట్ల ప్రేమ అక్కడే పుట్టింది. మా కాన్వెంట్లో ఆర్ట్ టీచర్... మిసెస్ విమల్ నన్ను ఇన్స్పైర్ చేసిన మహిళ. నాలో ప్రతిభను గుర్తించిన మహిళ. లయన్స్, లియో, జేసీ క్లబ్స్తోపాటు యునైటెడ్ నేషన్స్ ఆర్గనైజేషన్, వైఎమ్సీఏ, వైడబ్ల్యు సీఏ.. నగరంలో పెయింటింగ్, డ్రాయింగ్, రంగోలీల్లో ఏ పోటీ జరిగినా.. పాల్గొనేదాన్ని. బహుమతులు తెచ్చేదాన్ని. స్కూల్ అయిపోయేసరికి ఇంటినిండా బహుమతులే. ఇంటర్మీడియట్ స్టాన్లీ కాలేజీలో చదివాను. నిజానికి టెంత్ తరువాత ఫైన్ ఆర్ట్స్ ప్రవేశ పరీక్ష ఉండేది. కానీ... ఒకస్థాయి చదువు తరువాతే ప్రొఫెషనల్ కోర్సులో చేరడం మంచిదనిపించింది. నేను ఫైన్ ఆర్ట్స్లో చేరతాను అనగానే.. 'నీకు సరైనదేనా? ఆలోచించుకో' అన్నారు పేరెంట్స్. వాళ్లను ఒప్పించాను. అదీకాక... బాల్యం నుంచి చిత్రకళ పట్ల ఉన్న ఆసక్తిని గమనించారు. ఇంటర్మీడియట్ సమయంలో నారాయణగూడలో నరేందర్రారుగారి దగ్గర పెయింటింగ్ క్లాసులకు పంపించారు. ఒక్కరోజు కూడా ఆ క్లాసులు మిస్కాలేదు. ఆ శ్రద్ధను చూస్తూ వచ్చారుకాబట్టి... అడ్డు చెప్పలేదు. ఇంటర్మీడియట్ అయ్యాక.. కాలేజ్ ఆఫ్ ఫైనార్ట్స్ జేఎన్టీయూలో అప్లయిడ్ ఆర్ట్స్లో చేరాను. అడ్వర్టయిజింగ్, లెటరింగ్, లేఅవుట్, ప్రెస్లేఅవుట్, పోస్టర్స్, హౌర్డింగ్.. పూర్తిగా కమర్షియల్ ఆర్ట్కు సంబంధిం చనది. బీఎఫ్ఏ చదువుతున్న సమయంలో పెండ్లయ్యింది. బీఎఫ్ఏ అయిపోయేనాటికి బాబుపుట్టాడు.
కొడుకుకోసం ఉద్యోగం మానేసి...
రెండేండ్లపాటు అడ్వర్టయిజింగ్ ఏజెన్సీలో పని చేశాను. వర్కింగ్ అవర్స్ సెట్టవ్వకపోయేది. బాబు క్రష్లో ఎదురుచూస్తూ ఉండేవాడు. ఇది నాకు కరెక్ట్ కాదనిపించింది. మానేశాను. స్పెషలైజేషన్ అయితే అప్లయిడ్ ఆర్ట్స్లో చేశాను.. కానీ స్వతహాగా ఆర్టిస్టుని కదా! ఏం చేయాలని ఆలోచిస్తున్నప్పుడు వేసవి సెలవుల్లో ఆర్ట్స్ క్లాసెస్ బాగుంటుందనిపించింది. తల్లిదండ్రులు, పిల్లలు ఎక్కువగా వచ్చే ప్రాంతాల్లో పోస్టర్స్ వేశాను. మంచి స్పందన వచ్చింది. అట్లా ఆర్టు క్లాసులు మొదలుపెట్టాను.. ఇప్పటికీ ఏ పనిలో ఉన్నా.. క్లాసెస్ మాత్రం నిర్వహిస్తూనే ఉన్నాను. తరువాత హ్యాండీక్రాఫ్ట్స్ మొదలుపెట్టాను. కుండల మీద డిజైన్స్ రకరకాల టెక్చర్స్తో, మిక్స్మీడియాతో చేసేదాన్ని. తరువాత గ్లాస్ ఆర్ట్ కూడా చేశాను. 90 చివర, 2000 తొలినాళ్లలో ఆ రెండింటికి చాలా డిమాండ్. శిల్పారామం వంటిచోట ఎగ్జిబిషన్లు పెట్టేదాన్ని. నా వర్క్స్ ప్రత్యేకంగా ఉన్నాయని జనం గుర్తించారు. నాలుగేండ్లపాటు.. వరుసగా పెట్టాను. నేను లేకపోయినా 'ఇది దీపిక వర్క్' అని గుర్తుపట్టే స్థాయికి వచ్చాను. ప్రతి ఏడూ కొత్తగా ఏం వర్క్ చేసిందా అన్నట్టు చూసేవారు. అనేక ఆర్ట్ అండ్హ్యాండీక్రాఫ్ట్ ఎగ్జిబిషన్స్లో పాల్గొన్నాను. అవి చూసినవాళ్లు.. 'మీరు చేస్తున్నది మాకు నేర్పించండి' అని అడిగేవారు. బాబు కూడా పెద్దవాడయ్యాడు. బాబు స్కూల్కు వెళ్లి వచ్చేవరకు ఖాళీ కదా! ఆ సమయంలో ఓకే చెప్పేశాను. అన్ని కేటగిరీలకు కోర్సులు తయారు చేసి క్లాసులు మొదలుపెట్టాను. బీహెచ్ఈఎల్, జూబ్లీహిల్స్... నుంచి కూడా క్లాసులకు వచ్చేవాళ్లు.కుటుంబ పరంగా ఎన్ని పనులు ఉన్నా... ఆర్ట్ ఎప్పుడూ ఆపలేదు. ఎప్పుడూ ఏదో ఒక పనిచేస్తూనే ఉన్నాను. వర్క్ను ఎంజారు చేస్తూనే ఉన్నా!
ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్లోకి...
నెమ్మదిగా పాట్ ఆర్ట్, గ్లాస్ ఆర్ట్కు డిమాండ్ తగ్గుతూ వచ్చింది. గ్లాస్, పాట్స్ను ఎగ్జిబిషన్స్కు తరలించడం కూడా చాలా ఇబ్బందిగా ఉండేది. దాంతో మొత్తం మానేయలేదు కానీ... తగ్గించాను. తరువాత ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్మీద దృష్టి పెట్టాను. ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్ అనగానే... చాలామంది ఆసక్తి చూపించలేదు. ఎందుకంటే అంతకుముందు... ఆ పెయింటింగ్కి థిక్ కలర్స్, థిక్ ఫినిషింగ్ ఎబ్బెట్టుగా కనిపించేది. దాంతో ఫ్యాబ్రిక్ పెయింంటింగ్ అనగానే 'ఇంట్రెస్ట్ లేదు' అని చెప్పేవారు. కానీ ఒక్కసారి నేను మొదలుపెట్టాక, చీరల మీద పెయింటింగ్ చూసి తమకూ కావాలని కొన్నారు. అది నా ప్రత్యేకత. అప్పటిదాకా నచ్చదని చెప్పినాళ్లు... నా వర్క్స్ చూశాక... 'ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్ పట్ల మాకు ఇంతకుముందున్న భావన పూర్తిగా మారిపోయింది' అని చెప్పేవారు. వాస్తవానికి ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్ చాలా క్లిష్టమైన పని. ఎంబ్రాయిడరీలో ఏదైనా తప్పు వస్తే.. దారం కట్ చేసి, డిజైన్ను తీసేయొచ్చు. కానీ ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్లో అలా కాదు.. ఏమాత్రం తప్పు వచ్చినా, రంగులు కాస్త అటుఇటు అయినా సరి చేయడం కష్టం. బట్ట వేస్టయిపోతుంది.
దేశవిదేశాలకు...
కాటన్, సిల్క్, టస్సర్, క్రేప్ ఇలా అన్ని రకాల ఫ్యాబ్రిక్స్ మీద వేస్తాను. కాటన్ అయితే స్టార్చ్ తీసేసి పెయింటింగ్ వేస్తాం. జువెలరీ, పువ్వుల డిజైన్స్ వేస్తుంటాను. ఫెవికాల్, క్యామ్లిన్ కలర్స్ వాడుతుంటాను. చీరలు, కుర్తాలు ఇచ్చి పెయింట్ చేయమంటే అలా చేస్తాను. కొంతమందికి కొనడానికి అందుబాటులో ఉండవు. అలాంటివారికి... నేనే కొని పెయింట్ చేసి ఇస్తుంటాను. వాళ్లకోసం కొనేముందు ఒక్కసారి వాళ్ల పిక్చర్స్ చూస్తాను. దానిబట్టి వాళ్లు ఎలాంటివి ఇష్టపడుతున్నారు? ఏ కలర్స్ అయితే నప్పుతాయి? వంటివన్నీ పరిశీలించి... కొని పెయింటింగ్ చేసి ఇస్తుంటాను. మొదట ఎక్కువగా చీరలకే వేసేదాన్ని. ఇప్పుడు కుర్తాస్, దుపట్టాస్ స్టోల్స్కు కూడా వేస్తున్నా. కుర్తాస్ అయితే నాలుగైదు గంటలనుంచి రెండు రోజుల వరకు పడుతుంది. చీరలైతే నాలుగైదు రోజుల నుంచి.. 15 రోజుల సమయం పడుతుంది. ఫిగరేటివ్, జువెలరీ డిజైన్స్ కోసమయితే డ్రాఫ్ట్ గీసుకుని... పెయింటింగ్ చేసుకుంటాను. ఫ్లోరల్కయితే అవసరం లేదు. ఇలా మొదలుపెడితే అలా వెళ్లిపోతుంది. కేవలం ఎక్కడెక్కడ చేయాలనేది పాయింటవుట్ చేసుకుంటా నంతే! డిజైనర్స్కు కూడా వర్క్ చేస్తుంటాను. ఇటీవలే బెంగళూరుకు చెందిన ఓ డిజైనర్కి షో కోసం చేసిచ్చాను.
15 ఏండ్లుగా ఫ్యాబ్రిక్ పెయింటింగ్లోనే ఉన్నాను. అయితే పెయింటింగ్ పైనుంచి వేస్తాం కాబట్టి... గంటలకొద్దీ నానబెట్ట కూడదు. వాషింగ్ మెషీన్లో ఉతక కూడదు. డైరెక్ట్ ఐరన్ చేయకూడదు. ఈ కొద్దిపాటి జాగ్రత్తలు పాటిస్తే చాలు.
భారమంతా మాయం...
సామాజిక మాధ్యమాల ద్వారా మార్కెటింగ్ చాలా పెరిగిపోయింది. నేను పెయింటింగ్ చేసిన దుస్తులు... దేశవిదేశాలకు వెళ్తున్నాయి. ప్రత్యేకించి కెనడా, యూఎస్, దుబారు, దోహానుంచి ఎక్కువ ఆర్డర్స్ వస్తున్నాయి. ఒక్కోసారి ఆర్డన్స్ను బట్టి లేటవర్స్లో పనిచేయాల్సి వస్తుంది. అయినా బర్డెన్ అనిపించదు. వర్కంతా అయిపోయాక కలిగే ఆనందం ముందు ఆ భారమంతా మటుమాయమవుతుంది. నేను పెయింటింగ్ వేసిన బట్టలు ధరించాక వాళ్లకు వచ్చిన ప్రశంసల గురించి చెబుతుంటే కలిగే సంతోషం... అన్నింటికంటే విలువైనది.
పశ్చాత్తాపం లేకుండా...
మహిళలుగా కుటుంబ బాధ్యతలను కచ్చితంగా చూసుకోవాల్సి వస్తుంది. భవిష్యత్లో పశ్చాత్తాప పడకుండా ఏ పనినయినా పూర్తిస్థాయిలో మనసుపెట్టి చేయాలి. మనకంటూ ప్యాషన్ను క్రియేట్ చేసుకోవాలి. ఇల్లు, పిల్లలు సమయమే లేదు అనుకుంటాం. కానీ... మనకంటూ సమయాన్ని సృష్టించుకోవాలి. ఆ సమయంలో మనతో మనం మాట్లాడుకోవాలి. మనకోసం మనం ఆలోచించుకోవాలి. ఊహించుకోవాలి. మనలను మనం ప్రేమించుకోవాలి. అప్పుడే మనలను మనం సంతోషంగా ఉంచుకోగలం. ప్రతి మహిళలో ఏదో ఒక నైపుణ్యం కచ్చితంగా ఉండే ఉంటుంది. దాంట్లో పర్ఫెక్షన్ కోసం ప్రయత్నించాలి. దానికోసం కొంత వ్యక్తిగత సమయాన్ని కేటాయించుకోవాలి. అది ఇచ్చే మానసిక బలం అంతా ఇంతా కాదు.