Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
గుల్బర్గా (కర్ణాటక)లో అతి సామాన్య కుటుంబంలో పుట్టిన విజరు బాగోడీకి చిత్రం గీయటం తప్ప చదవటం, రాయటం ఎంత మాత్రం రుచించేవి కావు. చిత్రం గీయటం ఉద్యోగంగా మారి, అన్నం పెట్టి ఆదరించగలదనీ, కళాభ్యాసం కోసం బరోడా ఫైన్ఆర్ట్స్ ఫాకల్టీ వంటి విశిష్ట సంస్థ ఉందని, బరోడా వచ్చే వరకూ అతనికి తెలియదు. ఆ విజరు ఈ నాడు ఈ బరోడా ఫైన్ ఆర్ట్స్ సంస్థకి డీన్ ఆఫ్ ఫైన్ ఆర్ట్స్ అధిపతి. సమకాలీన కళలకు ఆయన భావప్రకటన ఒక నిర్వచనం. ఒకే రంగులో ఎన్నో భావాలు చూపగలడాయన. నలుపు బాధకు గుర్తు అనే నమ్మకాన్ని వమ్ము చేశాడు. సాంఘిక, సామాజిక పరిస్థితులను, సంఘటనలను, వాటి అంతర్గత భావాలను పొందికైన ఆకృతుల్లో చూపించడం ఆయన ప్రత్యేకత. అటువంటి కళాకారుడితో జరిపిన సంభాషణ 'సోపతి'కి ప్రత్యేకం.
మీ తల్లిదండ్రులకు కళల మీద అవగాహన వుందా?
ఎంత మాత్రమూ లేదు. మా అమ్మ గుండీల వంటి వస్తువులతో క్రాఫ్ట్ వర్క్ చేస్తూ వుండేది. దేవుడి పటాలు అలంకరించేది. మా నాన్న లెక్క ప్రకారం... ఆయన ఎకౌంటెంట్గా పని చేసే దుకాణం పక్కన వున్న సైన్ బోర్డ్ పెయింటర్లే ఆర్టిస్టులు. నేను ఫైన్ ఆర్ట్స్ చదువుకుంటుంటే, ఎప్పుడు నేను సైన్ బోర్డులు రాసి సంపాదన మొదలుపెడతానా అని చూసేవారు. అంత అమాయకులు అమ్మా నాన్న.
చిన్నతనంలో మీరు ఏ చిత్రాలు వేశారు?
దేవుడు, దేవత బొమ్మలు చూసి కాపీ చేసేవాణ్ణి. వి.జి.అందాని అని ఒక లోకల్ ఆర్టిస్టు అక్కడ వుండేవారు. అతని గురువు జె.జె.స్కూల్ ఆఫ్ ఫైన్ ఆర్ట్స్ ముంబయిలో చదువుకుని వచ్చి ఇక్కడ ఆర్ట్ స్కూల్ మొదలు పెట్టారు. అందువల్ల ఇతనికి జె.జె.స్కూల్ అంటే మోజు. కానీ ఇతను ఈ ఐడల్ ఫైన్ ఆర్ట్స్ స్కూల్లోనే చదువుకున్నాడు. నా ఎస్.ఎస్.ఎల్.సి. తర్వాత ఇందులో నేనూ చేరాను.
మీరు నేరుగా ఆర్ట్స్లో చేరడానికి మీ తల్లిదండ్రులు ఒప్పుకున్నారా?
ఆర్ట్ అన్నం పెట్టదంటూ నాన్న వేరే చదువులో చేరమన్నారు. నేను కామర్స్లో చేరినా అందాని వద్ద చిత్రం నేర్చుకోవటానికి వెళ్ళేవాడిని. అక్కడ విద్యార్థులందరూ మొదటి, ఆఖరి సంవత్సరం అనే తేడా లేకుండా అందరం కలిసి కూర్చుని ప్రాక్టీస్ చేసేవారం. ఆ పద్ధతి ఎంతో బాగుండేది.
అక్కడ డిప్లొమా పొందారా?
లేదు. నేను జె.జె.లో చదువుకోవాలని అందానిగారు సలహా ఇచ్చారు. కానీ అక్కడికి మహరాష్ట్ర వారి ముల్కు సర్టిఫికెట్ కావాలి. అందుకని ముందు ఒక సంవత్సరం లాటూరు ఫైన్ ఆర్ట్స్లో చేరి, అది సంపాదించాను. కానీ ముంబయి వెళ్ళి చదువుకోవాలన్నా డబ్బు లేదు. అప్పుడు కర్ణాటక లలితకళా అకాడమీ వారు చదువుకోవటానికి స్కాలర్షిప్ ఇస్తున్నారని, నా స్నేహితుడే నా తరపున అప్లై చేశాడు. ఇంటర్వ్యూకి వెళ్తే ఇద్దరు గొప్ప కళాకారులు కె.కె.హెబ్బర్, ఎస్.జి.వాసుదేవ్ గార్లను ఎదురుగా చూసి సంతోషపడిపోయాను. హెబ్బర్ నన్ను బరోడా ఫైన్ ఆర్ట్స్కి వెళ్ళమనీ, నా చిత్రం చాలా బాగుందని ప్రోత్సహించారు. అప్పటి వరకూ బరోడా ఫైన్ ఆర్ట్స్ పేరు కూడా నేను వినలేదు. ఆయన ప్రోత్సాహం మీదనే బరోడా ఫైన్ ఆర్ట్స్ కాలేజీలో అడ్మిషన్ తీసుకున్నాను.
అక్కడ గుల్బర్గాలో నేర్చుకోవటం, ఇక్కడ నేర్చుకోవటం... తేడా లేకుండా ఇమడగలిగారా?
ఇక్కడ చేరిందీ పెయింటింగ్ డిపార్ట్మెంట్లో చదువుకోవటానికే. నిజం చెప్పాలంటే చిత్రం అభ్యాసం చేసే పద్ధతి అటుంచి నాకు బరోడాలో కల్చర్ షాక్ వచ్చింది. చిన్న ఊరు నుండి వచ్చాను. బరోడాలో అందరూ ఇంగ్లీషు మాట్లాడేవారు. ఈ కాలేజీలో చిత్రం, శిల్పం, ప్రింట్ మేకింగ్, కమర్షియల్ ఆర్ట్, పోల్టరీ అంటూ ఇన్ని విభాగాలు చూసి, కళాభ్యాసం ఇంత వివరంగా వుంటుందా? ఇంత పెద్ద కాలేజీనా అని ఆశ్చర్యపోయాను. నా అనుభవం చిన్న గదిలో నడిచే ఆర్ట్ స్కూల్లో చదవటం.
మీరు ఎవరితోనైనా స్నేహం చేయగలిగారా?
నాలాగా చిన్న ఊళ్ళ నుండి వచ్చినవాళ్ళం నలుగురైదుగురం కలిసి వుండేవారం. మా పరిస్థితికి తోడు మాకు ఆరు నెలలు హాస్టల్ రూం కూడా దొరకలేదు. అదీ ఒకందుకు మంచిదే అయింది. రాత్రంతా స్టేషన్లో కూర్చుని స్కెచింగ్ చేసేవాళ్లం. నిద్ర వచ్చినప్పుడు కాలేజీలో వాచ్మెన్ పక్కన నిద్రపోయేవాళ్ళం.
ఇక్కడ పెద్ద పెద్ద అంతర్జాతీయ కళాకారుల వద్ద చదువుకున్నట్లున్నారు.
అవును. కాకపోతే వీరందరి పేర్లూ నాకు ముందే తెలుసు. అందానీ గారు గుల్బర్గాలో మాకు పెద్ద కళాకారుల చిత్రాలు, శిల్పాల బొమ్మలను చూపేవారు ఆయన నేర్పే ఆర్ట్ హిస్టరీ పాఠాల్లో భాగంగా. మాకు. ఒకసారి మా చేత హైదరాబాద్లో గ్రూప్ ఎగ్జిబిషన్ చేయించారు. అక్కడ మొదట లక్ష్మాగౌడ్ని చూశాను. ఆయన చేసే డ్రాయింగ్లు, ప్రింట్ మేకింగ్ చిత్రాలు ఈనాటికీ నాకు ప్రేరణ ఇస్తాయి. ఆనాడు ఆయన చెప్పిన ప్రోత్సాహకర మాటలు ఈనాడూ నా మనసులో వున్నాయి.
ముందర మాకు చిత్రం అంటే ప్రతీభాగమూ క్షుణ్ణంగా పూర్తిగా వేయాలని, మనిషి ఆకారం వేస్తే అన్ని అవయవాలూ పూర్తిగా, నిజం అనిపించేలా వేయాలని నేర్చుకున్నాం. స్కెచింగ్ అంటే అభ్యాసం కోసం వేసే ఆకృతులనీ, డ్రాయింగ్, చిత్రం వేరని, డ్రాయింగ్ని కళలా చూపలేమని... ఇలా ఎన్నో నమ్మకాలుండేవి. బరోడా వచ్చాక అవన్నీ నిజం కాదని తెలిసింది. కథ చెప్పినట్టు బోలెడు ఆకృతుల్లో నెరేటివ్ పద్ధతిలో చిత్రం వేయటం ఇక్కడ మొదలైంది. నేను 1979లో ఇక్కడ చేరా. రెండవ సంవత్సరంలో గులామ్ షేక్ గారు టీచర్గా చేరాక ఆ పద్ధతి ప్రాబల్యం పొందింది. నా పరిసరాలను చూసి చిత్రాలు కథనంలా వేసేవాణ్ణి. అంతకు ముందు హుసేన్ వంటి గొప్ప కళాకారుల స్టైల్ కాపీ చేస్తే, మనకూ చిత్రం వస్తుందనుకునేవాణ్ణి. కానీ మన స్టైల్ చిత్రం, భావ ప్రకటన మనమే నేర్చుకోవాలని బరోడా వచ్చాకనే తెలిసింది.
ఆపై ఏయే విషయాలు చిత్రాల్లో మార్పు తీసుకువచ్చారు?
కమ్యూనల్ గొడవలు, నేచురల్ కలామిటీస్. వీటి వలన నాకు లోపల నుండి కదిలిపోయినట్టు వుండేది. ఆ భావం చిత్రాల్లో చూపాలని ఎంతో ఆలోచించి చిత్రాలు వేశాను.
మీరు చదువు అయినప్పటి నుండి ఇక్కడే పని చేశారా?
లేదు. 1979 నుండి 84 వరకు పెయింటింగ్లో డిప్లొమా, ఆ పై 84 నుండి 86 వరకు ప్రింట్ మేకింగ్ డిపార్ట్మెంట్లో పోస్ట్ డిప్లొమా చదువుకున్నాను. ఆపై మైసూర్ కాయా ఆర్ట్ కాలేజీలో ఆరు సంవత్సరాలు పనిచేశాను. నేను పెద్ద సంతానం మా అమ్మానాన్నకి. ఇంటికి దగ్గరగా ఉండాలని వెళ్ళాను. ఆ తర్వాతనే బరోడా ప్రింట్ మేకింగ్ డిపార్ట్మెంట్లో టీచింగ్లో చేరాను.
మీరు ఎప్పుడూ నలుపు తెలుపు రంగుల్లోనే చిత్రాలు వేశారా?
పెయింటింగ్ చదువుకుంటున్నప్పుడు రంగుల్లోనే చిత్రాలు వేశాను. ప్రింట్ మేకింగ్లో చేరిన తర్వాత ఆ మీడియంలో ఎక్కువ రంగులు వాడలేదు. కానీ అది ఒక మంచి ఫలితంగా మారింది. నాకు నలుపు తెలుపుల్లో రకరకాల భావ ప్రకటన చేయటం ఇష్టం. ఆనందాన్ని కూడా అంతే అందంగా వ్యక్తీకరించవచ్చు.
ఏ గురువుల వల్ల ఎక్కువగా ప్రభావితమయ్యారు?
ఎంతోమంది గురువులు. ఒక్కొక్కరి వలన ఒక్కో లాభం జరిగింది. కె.జి.సుబ్రమణ్యన్, జ్యోతిభట్, వినోద్ షా, రమేష్ పాండ్య, ధుమల్, నస్రీన్ అందరు నాకు ప్రోత్సాహం ఇచ్చారు.
ఈ అంతర్జాతీయ సంస్థ బరోడా ఫైన్ ఆర్ట్స్ ఫాకల్టీకి అధిపతిగా విద్యార్థులకు, రాబోయే తరం కళాకారులకు మీ సందేశం?
ఎటువంటి క్లిష్ట్ట పరిస్థితులు వచ్చినా మన మీద మనం నమ్మకం వుంచుకోవాలి. మన విశ్వాసమే మనకు దారి చూపిస్తుంది. కీర్తి, సంపద వెనుక పరుగెత్తవద్దు. అవి మనకు అత్యాశను పెంచుతాయి. జీవితంలో జయాపజయాలు ఎదుర్కొనే శక్తి పెంచుకోవాలి.
- డా||ఎం.బాలామణి, 81067 13356