Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
నిజానికి ఆదివారమైనా అలవాటుగా ఉదయాన్నే మెలకువ వచ్చేసింది... అలారం యింకా మోగలేదెందుకనో... అనుకుంటూండగానే... అలారం మోగింది. అంటే నాలుగునలభై అయిదయిందన్నమాట. పోనీ యింకాసేపు పడుకుందామాంటే కుదరని 'అలవాటు'. అందుకనే అంటుంటారనుకుంటా... ఏ అలవాటైనా సరే, అది మంచిదైనా చెడ్డదైనా సరే, మొదలెట్టేంత వరకు మాత్రమే. ఆ తర్వాత మనలను 'తన' కనుసన్నలలో నడిపిస్తుంటుందని.
రెండరచేతులతోనూ మొహాన్ని నొక్కిపెట్టి రుద్దుకుంటుంటాను ఉదయాన్నే. అదికూడా అలవాటుగానే. ఎడమచేతితో కుడివైపు మెడమీదా, కుడిచేతితో ఎడమవైపు మెడమీద తడుముకుంటుండగా... ఎడమచేతికి భుజం మీద ఏదో వుండలా తగిలింది. మరింతగా తడిమి చూసాను. అవును... ఉసిరికాయంత పరిమాణంలో 'వుండ'లాంటిదేదో స్పష్టంగా తెలుస్తోంది.
భయం వేసింది. యీసారి కుడిచేతితో తడిమాను. అవును నిజమే... కల్పన కాదు. కానీ అది ఏమిటో అర్థంకాలేదు. భయంతో మనసూ శరీరమూ ఒక్కసారిగా వణకినట్లైంది. అది ఏమిటో తెలియకపోవడంతో మరింత ఎక్కువ భయంగా అనినిస్తుందనిపించింది. ఏ ఆలోచనా రావడంలేదు. అది ఏమిటో తెలియడంలేదు. అది తాత్కాలికమా అనేది కూడా తెలియడంలేదు. ఎలా ముందుకు వెళ్ళాలి, ఏంచేయాలి. అంతా అయోమయం.
గొప్ప నీరసంగా అనిపించింది. మెల్లగా లేచి అద్దంలో పట్టి పట్టి, తడిమి తడిమి చూసాను. భయంగా అనిపిస్తుంది. అనిపించడమేమిటీ... భయం వేస్తోంది. ఆ భయంతో వళ్ళంతా కూడా చెమటపట్టేస్తోంది.
ఆ తర్వాత ముందుగా చేసిందేమిటంటే... అసంకల్పితంగానూ అనివార్యంగానూ మిత్రుడికి ఫోన్లో చెప్పాను. నా గొంతులోని తేడాను గమనించినట్లున్నాడు. ''ఏం భయంలేదు. నేను వస్తున్నాను ఒక్కగంటలో. అప్పటికి తయారై వుండం''టూ తాత్కాలికంగా 'భరోసా' యిచ్చాడు, గొంతులో ఆత్రుత కనిపిస్తుండగా.
ఇంకమొదలు... ఏవేవో పరీక్షలంటూ అటూయిటూ తిరగడమూ, యీలోపులో మిత్రులిద్దరూ కూడా నాకు 'కుడి ఎడమ'లుగా నిలిచి, ముఖ్యంగా తీవ్రమైన 'అంతర్ముఖి'నవడం వలన నన్ననుక్షణం వెన్నంటి... లేదా ఫోన్లలోనూ... సాయంత్రాలు కార్యాలయ పనిగంటలైపోయిన తర్వాత యింటికి వెళుతూ దారిమధ్యలో మరో మజిలీ వేయడమూ.
నాకు చావంటే భయం లేదు. కానీ, దానికిముందు వచ్చే ఒంటరితనమూ అనారోగ్యమూ డిప్రెషన్స్, మానసిక కుంగుబాటుతనమూ చాదస్తమూ వగైరాలంటే మాత్రం చాలా భయం.
అయినా చావుకు భయడడమనేది ఒక నిరర్థకమైన ప్రక్రియ అనేది నా బలమైన నమ్మకం. ఎవరో అన్నట్లుగా ''చావుకు ఎవరూ కూడా భయపడకూడదు. భయపడరాదు. ఎందుకంటే అది వచ్చినప్పుడు మనముండం, మనం వున్నప్పుడు అది ఖచ్చితంగా రానేరాదు. యింకెందుకు భయపడాలి. ఎవరికి భయపడాలి.
అదీగాకుండా జీవితాన్ని 'అమితంగా' యిష్టపడేవాడు చావుకు అసలు భయపడకూడదు. కానీ అందుకు విరుద్ధంగా రెండు మనస్కులైనవాళ్ళే. ఎవరో అన్నట్లుగా 'జీవితం అంటే భయపడేవాడే చావు గురించి భయపడతాడు. జీవితాన్ని ఆనందంగా గడిపేవాడు చావుకు ఎప్పుడయినా సిద్ధంగానే వుంటాడు'. కొంచెం అర్థంచేసుకోవడం కష్టంగా వున్నట్లుంది కదూ. అయినా అదంతే. జీవితాన్ని యిష్టపడేవాళ్ళున్నట్లే భయపడేవాళ్ళుకూడా వుంటారు కదా. యింక సమస్యేలేదు.
ఏమిటో ఎవరూ చెప్పరు. ఎందుకు వచ్చిందో చెప్పరు. బహుశా చెప్పలేరనుకుంటా. నాకు మాత్రం ఏమీ తెలియకపోయినా అందరూ భయపడేంతగాగానీ, భయపెడుతున్నంతగాగానీ అనిపించడం లేదు. అందుకు ప్రత్యేకమైన ఏ కారణమూ కనపడడంలేదు. ఏమీ తెలియకపోవడంవల్లనే ఆ 'భరోసా' అనుకుంటా. ఏ వైద్యుడు చెప్పినా ఏం భయంలేదు. నెెప్పిలేదంటున్నారు కాబట్టి ఎందుకైనా మంచిది యీ పరీక్ష కూడా చేయించండి పరిశీలిద్దాం, సాధ్యాసాధ్యాలను బేరీజువేద్దామంటూ ఎన్నో ఎన్నెన్నో పరీక్షలు.
ఈ మొత్తం ప్రక్రియలో మిత్రులిద్దరూ కూడా చాలా నలిగిపోయారు మానసికంగా నాకంటే ఎక్కువగా. అస్తమానూ అదే ధ్యాస. 'ఏం భయంలేదు, మేమున్నాం. ఎటువంటి పరిస్థితి ఎదురైనాసరే 'కలసికట్టుగా' ఒక్కు'మ్మడి'గా ఎదుర్కొందాం' అంటూ తెరపిలేకుండా వ్యక్తిగతంగానూ, కార్యాలయంలో ఏ మాత్రం వీలైనాసరే ఫోన్చేస్తూ... చేస్తూ అలా ఎక్కడెక్కడికో తిరిగితిరిగి ఎక్కడ ఏమాత్రం సమాచారమున్నా 'పని'కొస్తుందేమోననుకుంటూ పరుగులు ఉరుకులు పెట్టాం.
అలా ఒక విశ్రాంత వైద్యుని దగ్గరకెళితే... ''భయమైతే లేదు కానీ యీ మందు కూడా వాడి చూడండి. ఒకవేళ 'అదే' అయితే తగ్గిపోతుంది. లేదంటే అవి వాడినందువల్ల యితరత్రా ఏ దుష్పరిణామాలూ ఉండవు గాక వుండ''వంటూ మరో పదిహేనిరవై రోజులపాటు వాడించారు. ఏమో... ఏమవుతుందో... ఏదీ తెలియని దశలో ఏ కాస్తంత వూతమైనా అదే 'మర్రి'వూడలా పనికొస్తుందంటారు కదా.
ఈలోపులో విపరీతమైన కుంగుబాటుతో కుదేలైపోయాను. మెడమీద ఉసిరికాయలా మొదలైనది కాస్తా బాదం కాయంతైనట్లనిపిస్తూంది. వైద్యుల్చెప్పారని మిత్రుడన్నట్లుగా... దీనికి పరిష్కారంగా శరీరంలో 'ఎదిగిన' ఆ అవాంఛనీయమైన భాగాన్ని తక్షణం తొలగించడమే. తొలగించుకోవడమే అనుకోవడమూ... డబ్బులకు ఏమీ యిబ్బంది పడవద్దు. ముందుగా మనం ఆ యిబ్బంది నుంచి బయటపడాలి. అదే మన 'తక్షణ'కర్తవ్యమంటూ దిశానిర్దేశం చేయడమూ... అలాగే పరిస్థితులను మనకనువుగా మార్చుకునే ప్రక్రియలో భాగంగా, శస్త్రచికిత్సకోసమంటూ శారీరకంగానూ మానసికంగానూ, పైగా మిత్రుల 'ఆర్థిక' ప్రోత్సాహంతో ఆ సాయంత్రానికల్లా.
ననన
కళ్ళిప్పుతూ చుట్టూ చూసాను. చాలా నిస్త్రాణగా అనిపించడంతో. వెంటనే మరలా కళ్ళుమూసాను. అలా అప్పటికి ఎన్ని సార్లయిందో మరి... మొహమంతా బిగదీసుకుపోయినట్లుగా వుంది. మెడమీద కుడివైపున ఏదో పట్టీలా వుందనిపించడంతో చేతులతో తడిమి చూద్దామనుకున్నాను. కానీ చేయి పైకెత్తడానికి కూడా శరీరం సహకరించక పోవడంతో అలాగే పడున్నాను... పడుకున్నాను.
కనులయితే మూసుకుని వున్నాయి కానీ అది నిదుర కాదు. మూసుకునున్న కనురెప్పల్లోని ఆ కనుగుడ్లు తీవ్రంగా సంచలించిపోతున్నాయి. చలించిపోతున్నాయి. తమ ఉనికిని మరీమరీ ప్రస్ఫుటంగా చాటుతున్నాయి. కాబట్టి 'జీవమున్నట్లే'. తీసుకునే శ్వాసానిస్వాల నిడివిలో వచ్చిన 'గుర్తించతగ్గ' మార్పు కేవలం శారీరకమైనదేనా.
వాతావరణాన్ని బట్టి నేనున్నది ఆసుపత్రని తెలుస్తోంది. మనసంతా ఆందోళనగా అనిపిస్తోంది. యిలా ఎంతకాలం నుంచి యిక్కడ పడున్నానో అనేది తెలియడంలేదు.
తనకేమయిందో అందుకు తను చేయాల్సిందేమిటో, యింతవరకూ చేసిందేమిటో యిక్కడకు వచ్చేంత వరకూ తను చేసిందేమిటో 'ప్రతీదీ' తెలుసు. కానీ యిక్కడకు రావడం వరకూ మాత్రమే తెలియడమూ, ఆ తర్వాతేమయిందో ఖచ్చితంగా తెలియకపోవడమూ. పైగా శరీరంలోంచి 'ఏదో' కోల్పోయాననిపించేలాంటి 'యిచ్చింగ్ భావం' బలంగా వుండడంతో ఒకింత అసహనంగా కూడా అనిపిస్తోంది.
ఏమయ్యారో యీ నర్సమ్మలు యింతకు ముందు వరకూ వున్న ఎప్పుడూ అందంగానూ హాయిగానూ నవ్వుతూ వుండే ఆ పెద్దకళ్ళ నర్సమ్మ మరలా వస్తుందా? ఆమె వుంటే 'సగం' అనారోగ్యం తగ్గిపోయిందని పించేలా... తగ్గిపోతుందని పించేలా ఎవరికైనా మానసికంగా గొప్ప స్వాంతన అనిపించేలాంటి వర్తన 'తన ఉనికి' అనిపించింది.
సాధారణంగా మనసు నాల్గంచెలుగావుంటుంది. కాన్షియస్, అన్కాన్షియస్, సబ్కాన్షియస్, సుప్రాకాన్షియస్లనవచ్చు. అందుకనే అంటారు ''మనసు చాలా శక్తివంతమైన సాధనమని. మన ఉపచేతనలో ఊహించుకునే 'విషయాలు' కేవలం ఊహలా... లేక వాస్తవాలా అని విడమర్చి చెప్పలేనంత సజీవంగా వుంటాయనీ.
''అన్నయ్యా'' అంటూ మోహనకృష్ణ,
''మెలకువ వచ్చిందాన్నయ్యా'' అంటూ'' శ్రీమాన్ శ్రీనివాస్ ఒక్కసారిగా... వెంటవెంటనే.
''...''
విన్నాను కానీ కళ్ళిప్పుదామంటే తీవ్ర అశక్తత. మెల్లగా తలూపాననుకుంటున్నాను 'బాగున్నాననే' భావాన్ని చెప్తున్నట్లుగా.
కళ్ళవెంబడి నీరు కారడం తెలుస్తోంది.
యిద్దరూకూడా 'అంతే' మౌనంగా నిలబడున్నారు. కళ్ళిప్పుదామాని ఎంతలా 'వున్నా' అశక్తత నులిమేస్తోంది నన్ను.
''...''
మరలా కనులు తెరచి గొప్ప శూన్యదృక్కులతో అగమ్యగోచరమైన పరిసరాలను పరికించసాగాను... గమనించసాగాను. కనులు తెరవడమూ తీవ్రమైన నీరసంగా అనిపించడంతో మరలా వాటంతటవే మూసుకుపోవడమూ యిలా యిప్పటికి అలా ఎన్ని సార్లయిందో ఏమిటో.
అయినా యిది ఏ కాలమో తెలియడం లేదు. ఉన్న ఒక్క కిటికీకి అడ్డంగా వున్న పరదాలు... గదిలో లైట్... యింక సమయం చూద్దామన్నా కూడా చేతికి వాచీ లేదు. ఒక్కసారిగా పెదవులపై మొలిచిన విచ్చిన పువ్వులాంటి హాసం... దరహాసం 'కనకాంబరం' పువ్వులా వెలాతెలా పోతూందనిపించేలా. జీవితంలో ఎప్పుడూ కూడా వాచీ అనేది పెట్టుకోవడం 'అలవాటు'లేనిది కదా మన నడవడిక.
సాధారణంగా మానవ మనస్తత్వమెలా వుంటుందంటే మొట్టమొదటిసారి ఉద్యోగంలో సంపాదించిన జీతంతో... అవును అమ్మ కూడా అలానే చెప్పేది. ముందుగా ఒక వాచీ... అదే సమయసూచికందామా. అలాగే ఒక చొక్కా ఫేంటూ, ఒక మంచి చెప్పుల జతా, అలాగే బూట్లూ కొనుక్కోమనేది. యింకా డబ్బులుంటే అమ్మానాన్నలకూ మిగతా వాళ్ళకూ కాలక్రమంలో ఏ కొన్నైనా అమర్చుకున్నానేమో కానీ మణికట్టుకు ఆమాత్రం 'గౌరవాన్ని' యివ్వలేకపోయాను. ఎందుకు యిష్టంలేదో అప్పటికీ... యిప్పటికీనూ నాకైతే తెలియదు అనిపించింది.
పోనీ... యిప్పుడు నేనున్న ఆసుపత్రి గదిలోని గోడకు ఒక గడియారం పెట్టకూడదూ. ఏమో... ఎందుకు పెట్టలేదో. అవును... యిప్పటికీ సమస్య అలానే వుంది. అదే కాలమెంతయిందనేదే కదా??? పైగా యిది పగలా రాత్రా?!తెలియడంలేదు. గొప్ప అనిశ్చితితో అసహనంగానూ... పైగా కడుపులో ఏమీ లేకపోవడంతో... అప్పటివరకూ మింగిన మందుబిళ్ళలూ... గొట్టాల వెగటు వాసన... లోలోపలి నుంచి... గొంతులోంచి... నాలుకమీంచి... నోరంతా బంకలా వుందనిపించేలా ఒకవైపు ఆకలీ... మరోవైపు వాంతి అవుతుందేమో అనేలాంటి పరిస్థితి.
కుడిచేతికి వేలాడుతూన్న తాడులాంటిది సెలైన్ కోసమనుకుంటా. ఎడమ చేతితో కుడివైపున మెడమీద తడిమి చూసాను... ఏదో పట్టీలాంటిది తగిలింది. ఇంతలోనే 'ఇచ్చింగ్' సెన్సేషన్. ఒక్కసారిగా వళ్ళంతా చెమట... చిత్తడి... చికాగ్గా... చీదరగా మొహమంతా శ్వేదంతో నిండిపోయున్నట్లుగా తలలోంచి ఏదో ధారగా పాకుతూన్నట్లుగా మొహమంతా చికాగ్గా అనిపిస్తూంది. చెవుల్లోంచి లోలోపలనుంచి పెనుహోరు ఒక్కసారిగా బద్దలైపోతాయేమోనన్నట్లుగా శబ్దం.
తలలోంచి మొహం మీదుగా కళ్ళనుండి కళ్ళపైనుండీ ఏదో ప్రవహిస్తున్నట్లుగా... ఎడమచేతితో తడిమిచూద్దామన్నా కూడా అశక్తతో కనులు మూతలుపడిపోతున్నాయి.
''...''
కంగారుపడుతూన్న మిత్రత్రయం... కళవెళపడుతున్న సోదరధ్వయం... నిర్వికారంగానూ నిర్విరామంగానూ తమ 'వృత్తిగత' నిర్వహణలో నిమగమైన వైద్యబృందం... ఆ పక్కనే అప్రమతతోనూ... ఆందోళనపూరిత దృక్కులతోనూ సహాయక బృందం.
అప్పటికే క్షుణ్ణంగా పరీక్షిస్తూన్న డాక్టర్ల బృందం, ఒక్కసారిగా పెదవి విరుస్తూ... చేతులు రెండూ గాల్లోకిపైకెత్తి చూపుతూ... ''కార్డియాక్ అరెస్ట''ంటూ నిష్క్రమించారు. అంతే.
సోదరులిద్దరూ ఏ భావమూ లేకుండా 'అభావం'గా అలా 'అచేతనం'గా చూస్తూ... నిలబడున్నారిద్దరూనూ.
'బిగదీసుకునున్న' మొహాలతో కర్తవ్యవిమూఢులై ... చేతులు కట్టుకునున్నారు ముగ్గురు మిత్రులూనూ.
''అవసరమైన శరీరభాగాలన్నీ కూడా వితరణ చేయడానికవసరమైన కాయితాలపై 'తను' ఎప్పుడో సంతకం పెట్టానని, తమకు అంతకుముందే చెప్పడనీ అదే విషయాన్ని డాక్టర్ల బృందానికి కూడా తెలియచేయడంతో వెంట వెంటనే ఆ ప్రక్రియలో వేగం పుంజు కోవడంతోనూ ఒక్కసారిగా దాదాపు ఏడెనిమిది మందికి 'సరికొత్త' జీవితాన్ని అందించడంలో 'అన్నయ్య' జీవితం 'ధన్యమైందనీ', మిగతా శరీరభాగాలను కూడా 'అవసరమైన' వైద్య కళాశాలకు అందజేయాలని కోరడంతో... ఆ కార్యక్రమం కూడా వెంటనే పూర్తవడంతో గొప్ప స్వాంతన పొందినట్లుగా వుందనీ... మిత్రులకు వివరిస్తూ, వివరణిస్తూ... తమని తాము సంబాళించుకుంటూ, అప్పుడప్పుడు కనులను చొక్కాతో తుడుచుకుంటూ, గుండెల నిండా బలంగా వూపిరి తీస్తూ సోదరులిద్దరూ కూడా చెమ్మగిల్లిన కళ్ళతో 'ఆకాశం' కేసి చూస్తూ చేతులు పైకెత్తి నమస్కరిస్తూన్నట్లుగా... మూసుకునున్న కనులకు ఎదురుగా 'కనుమరుగైన' రూపాన్నూహిస్తూ...
- బుర్రా లక్ష్మీనారాయణ