Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
''ఏమి చేశారు''
''చేయడానికి ఏముంటుంది. పెళ్ళిచేసుకొని కాపురం చేసేది వాళ్ళు. ఆలోచించి తగిన నిర్ణయం తీసుకోవాల్సిందీ వాళ్లేను!!''
''మరి జాతకాలు''
''మీ మాటల్ని ఎప్పటికీ మన్నిస్తాను. అయినా మా సురేఖకి కూడా జాతకాల పిచ్చి జాస్తినే! చూపించాం. బాగా కుదిరాయి''
''మరింకేం! మొదటి మెట్టును ఎక్కేసినట్లే!!''
''మెట్లు ఎక్కుకుంటూ పోవడానికి ఇదేమయినా ఎవరెస్ట్ శిఖరమా చెప్పండి''
''అంతకన్నా ఎక్కువేనేమో!'' చిన్నగా నవ్వింది సుశీల.
''నాకు తెలిసిన ఫ్రెండ్ బాగా చూసి చెబుతాడు... గణాలు, రాశులు, నక్షత్రాలు అన్నీ ఇద్దరికీ చక్కగా అమరాయి''
''మరింకేం!''
''ఫొటోలు పంపమంటారా''
''టి నెంబరు చెప్పండి. మేరేజ్ మేట్రిమోనియల్లో సంబంధించిన వివరాలు దొరక్కపోవు''
ననన
''వాడికి ఈడు వచ్చింది. ఉద్యోగమూ వచ్చింది. మనకు అనుకూలమైన సంబంధాన్ని చూసి ముడేసి పారేస్తే బాధ్యత తీరిపోతుంది'' భార్య సురేఖతో అంటూనే వున్నాడు.
''మీ అభిప్రాయాన్ని కాదన్నదెప్పుడు?'' భర్తముందు చూపు ఆమె ఎదుగంది కాదు.
గత ఐదు సంవత్సరాల నుండి సుబ్బారావు తన కొడుక్కి సంబంధాలు చూస్తున్నాడు. అతగాడు ముంబైనుండి వచ్చిన ప్రతిసారీ పెళ్ళిచేసుకోమని పోరుతున్నాడు. కానీ వాడి మొండితనం వాడిది.
''ఆ సూర్యాపేట సంబంధం''
''ఆ సుశీల గారు అడుగుతూనే వున్నారు. అమ్మాయి ఫొటో మాత్రం చూడచక్కగా వుంది. ఇద్దరి ఈడూజోడూ బాగుంటుంది. ఎటొచ్చీ మనవాడు కలిసిరాకపోతే మనం ఏమిటి చేసేది చెప్పు'' భర్త మాటలలోని ఆతృత సురేఖను కలవరపెడుతోంది.
''ముందు చూపుల వరకు వస్తే నచ్చడాలు... పోవకపోవడాలు తర్వాత''
''అమ్మాయి సెలవు మీద వచ్చింది. సంక్రాంతి దాటిన తర్వాత మరలా హైదరాబాద్కి వెళ్ళిపోతుంది. మీరు సహకరించగలరని ఆశిస్తున్నాను'' సుశీల గారి మాటలలోని ఆర్తిని గ్రహిస్తూనే వున్నాడు. ఒక్కగానొక్క తన కూతురుకు వివాహం చేసి ఒక అయ్య చేతిలో పెట్టాలన్న తొందర కానవస్తోంది ఆవిడ ధోరణిలో.
''మంచి రోజు చూసుకొని ఎప్పుడు వచ్చేదీ చెబితే మా అన్నగారిని పిలిపిస్తాను''
''.........''
''చూస్తుంటే ఫొటోలోని అమ్మాయి కుందనపు బొమ్మలాగ వుంది. నిక్షేపంగా వుద్యోగం చేసుకుంటోంది. కనీసం మనల్ని అయినా వచ్చి పిల్లను చూసివెళ్ళమని ప్రాధేయపడుతోంది ఆవిడ''
''వాడు రావాలి కదా! ఉద్యోగం తప్ప అమ్మ మాటా లేదు... నాన్న మాటా లేదు. అంతా మన ఖర్మ!'' సురేఖ నొచ్చుకుంటోంది. అదే విషయం సుశీలమ్మ గారితో అనేసింది కూడాను.
''మీ అబ్బాయి కాదంటాడని అనుకోవడం లేదు నేను. ముందు మీరు వచ్చి చూసుకోండి. మీకు అమ్మాయి నచ్చితే అతగాడు ముంబై నుండి ఎంతసేపు వస్తాడు'' సుశీల అదేపనిగా ప్రాధేయపడుతోంది.
సుబ్బారావుకి ఆ మాటలు సహేతుకంగానే వున్నాయి. మేట్రిమోనియల్స్లో కొడుక్కి ఎన్నో సంబంధాలు చూస్తున్నాడు. కొన్ని ఎంపిక చేసిన అమ్మాయి ఫొటోలను అభినవ్కు పంపించాడు. కానీ అన్నింటినీ కాదంటున్నాడు తను.
''నీకు ఇప్పట్లో పెళ్ళిచేసుకునే ఉద్దేశ్యం వుందా లేదా?'' సురేఖ అభినవ్ను నిలదీస్తూనే వుంది.
''అబ్బా మమ్మీ! మా ఫ్రెండ్ స్టేట్స్కి వెళ్ళి మొన్ననే వచ్చాడు. వచ్చాడో లేదో ముహూర్తం కుదుర్చుకున్నాడు. వాడికి ఇప్పుడు జస్ట్ ఫార్టీవన్. నా ప్రొఫెషన్ నాకు ముఖ్యం''
''నీకు నలభైలు వస్తే ఆనక మాకు డెబ్బైలు వస్తాయి. అప్పుడు ఈ ముద్దూముచ్చట్లూ ఏమీ వుండవు మాకు''
''...........''
''ఆ సూర్యాపేట సంబంధం అన్ని విధాల మనకు నప్పుతుంది. జాతకాలు కుదిరాయి. పిల్ల కూడా తీరువుగా వుంది. నువ్వు ఒప్పుకుంటే ముందు మేమిద్దరం పోయి చూసివద్దామని''
''చేసుకొనేది నేను...'' అభినవ్ మాటలు ఖచ్చితంగా వున్నాయి.
''కుర్రసన్నాసి. వాడిని ఇంకా వెనకేసుకొని వస్తే మనకన్నా ముందు వాడే ముసలోడు అయిపోతాడు''
''అయితే మనిద్దరం చూపులకు వస్తున్నామని సుశీలగారికి ఫోన్ చేసి చెబుతాను''
''దేనికయినా పెట్టి పుట్టాలంటారు. అదృష్టం వచ్చి ఇంటితలుపును తడితే కాదని, పెరటి తలుపు గుండా పలాయనం చిత్తగించే వాళ్ళని చూస్తున్నాం.'' అభినవ్ను కాసింత కటువుగానే ఆడిపోసుకున్నాడు.
లేకపోతే ఏమిటి? చందన చూడచక్కగా వుంది. పైగా హైదరాబాద్లో బ్యాంక్ ఉద్యోగం చేసుకుంటోంది కూడాను.
తన చెల్లెలు సుశీల గురించి మేనకోడలు గురించి చాలా అపురూపంగా మాట్లాడుతున్నాడు అమరనాథ్. కూతురు పెళ్ళిచూపులకని ఇంటికి వచ్చిన వాళ్ల దగ్గర కుటుంబ వ్యవహారాలన్నింటినీ ఏకరువు పెట్టడం కొంత వింతగా అన్పిస్తోంది. కానీ అవేమీ సుబ్బారావుకు అతిగా అన్పించడం లేదు.
చందన చిన్నతనంలోనే తనకు భర్తకు మధ్య పొరపొచ్చాలు రావడం... తర్వాత ఇద్దరూ చట్టపరంగా విడాకులు తీసుకోవడం, చందన చదువుకోసం తర్వాత ఎంతగా కష్టపడాల్సి వచ్చిందీ అన్నీ సుశీలగారు పూసగుచ్చినట్లు చెబుతున్నారు.
''అవును సార్! చెల్లెలు బతుకు ఇలా అయినందుకు మేమంతా అప్పట్లో ఎంతగానో తల్లడిల్లిపోయాం. బాధపడటం తప్ప ఏ మాత్రం ఆమెకు చేయూత నందివ్వలేని మధ్యతరగతి జీవితాలు మావి''
''........''
''భగవంతుడు ఉన్నాడంటారు చూశారా! అది నా చెల్లెలు విషయంలో నూటికి నూరుపాళ్ళూ నిజమయింది. చందన మంచిగా చదువుకుంది. చేతికి బాగా అందివచ్చి చక్కగా బ్యాంక్ ఉద్యోగం చేసుకుంటోంది. ఆమెను ఓ అయ్య చేతిలో పెట్టేస్తే మా సుశీల ఒడ్డున పడిపోగలదు'' అమర్నాథ్ చెప్పుకుపోతున్నాడు.
అక్కడవున్న ఆ కాసేపట్లోనే చందన కలివిడితనం సుబ్బారావు, సురేఖ దంపతులను ఎంతగానో ఆకట్టుకుంది.
పెళ్ళిచూపులకని ముస్తాబయినా చలాకీగా ఇంట్లో తిరుగాడుతూ అన్ని పనులను బాధ్యతగా చక్కబెట్టుకుంటోంది.
సురేఖ కంటిముందర ఓ చక్కటి కమనీయ దృశ్యం ఆవిష్కృతమవుతున్నట్టుంది. కోడలిస్థానంలో చందనను ఊహించుకుంటే మనసు ఎంతగానో పులకించిపోతోంది. అవును. ఇలాంటి మంచి అమ్మాయిని భార్యగా పొందాలంటే అభినవ్ ఎంతగానో పెట్టిపుట్టి వుండాలి. తమకు అంత అదృష్టం కలగాలని ఆవిడ ఎంతగానో కోరుకుంటోంది ఇప్పుడు.
సుబ్బారావు మటుకు ఆ ఇంటి తాలూకు మధ్యతరగతి మందహాసంతో మమేకమవుతున్నాడు. వియ్యానికయినా, కయ్యానికయినా సమవుజ్జీ కావాలంటారు. మరలా అమ్మాయిని ఇచ్చుకునేటప్పుడు హెచ్చుస్థాయికి, తెచ్చుకునేటప్పుడు తక్కువ స్థాయి నుండి తెచ్చుకోవాలంటారు.
ఏ కోణం నుండి విశ్లేషించి చూసుకున్నా అభినవ్కు చందన సరిపోలిన అమ్మాయి. పైగా సార్... అంకుల్ అంటూ అభిమానంగా పలకరించి తన ఉద్యోగ విషయాలన్నింటినీ ఏకరువు పెడుతోంది. మధ్యలో సుశీల కల్పించుకుని కూతురు మాటలకు వత్తాసు తానవుతోంది.
ధన్యవాదాలు అమర్నాథ్గారూ! చందన మా దంపతులకిద్దరికీ బాగా నచ్చింది. త్వరలోనే వాడికి ఫోన్ చేసి ఇక్కడికి రప్పించగలను. ముందు అమ్మాయికి కూడా మా అభినవ్ నచ్చాలి కదా!''
చందన చిన్నగా నవ్వింది. ఆ నవ్వు కోటి చంద్రకాంతులను వెదజల్లినట్లుగా అన్పిస్తోంది. లక్షల ముగ్ధమందారాలను పూయింపగల్గినట్లు తోస్తోంది.
మన్నించండి సుశీలా! విషయం మీకు ఇలా చెప్పవలసి వస్తుందని అనుకోలేదు'' ఒక్క క్షణం మాట్లాడలేదామె.
''కొన్ని విషయాలు మన చేతుల్లో వుండకపోవచ్చును. మీ ప్రయత్నం మీరు చేశారు. వాళ్ళిద్దరికీ రాసిపెట్టిలేదంతే!''
''మీ చందనను మా ఇంటి కోడలిగా తెచ్చుకోవాలని ముచ్చట పడ్డాం. కానీ మా సన్నాసి ముంబైలో ఆఫీసులో పనిచేసే ఎవరో అమ్మాయితో ప్రేమలో పడ్డాడట! నేను, సురేఖ ఎంతగానో చెప్పిచూస్తున్నాం. ఈ కాలంలోని పిల్లలు పెద్దవాళ్ళ మాటల్ని వినే రకాలా చెప్పండి? వీడూ అలానే తయారయ్యాడు!''
''...........''
''మీకు లేని ఆశలు కల్పించాను. నన్ను క్షమించమని కోరుతున్నాను''
''మేం కూడా ఆశలు పెంచుకున్న మాట నిజం. అయినా ప్రాప్తం లేని విషయాలను ముందుకు కొనసాగించలేం''
''............''
''ఇక్కడ మీ నిజాయితీని అభినందించకుండా వుండలేం రావుగారూ. సాధారణంగా కొడుకు వైపు నుండి ఏదో చికాకు ఉత్పన్నమైనప్పుడు దాన్ని దాచిపెట్టి జాతకం కుదరలేదనో, అమ్మాయి నచ్చలేదనో, మంచిది కాదనో లేనిపోనివిధంగా లోకంలో చాలామంది రాళ్ళు విసురుతుంటారు''
''............''
కానీ ఉన్న విషయాన్ని ఉన్నట్లుగా చెప్పడం అనేది మీలోని ఉన్నత సంస్కారంగా భావిస్తాను. అయినా ఈ సంబంధం కుదరనంత మాత్రాన మీరు అంతగా కలత చెందాల్సిన అవసరం లేదనుకుంటాను''
అనుకున్నట్లుగానే అభినవ్ తను ప్రేమించిన ఆఫీసు అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. మొదట్లో కొంత కలవరపడిన సుబ్బారావు, సురేఖలు పరిస్థితుల పట్ల రాజీపడి విషయాన్ని దిగమింగుకోక తప్పలేదు.
''నే చెప్పాకదా! మీ చందన అదృష్టవంతురాలని. మా కన్నా ఆమెకు మంచి స్థాయి కలిగిన సంబంధం దొరుకుతుంది'' సుబ్బారావు గారి మాటలు ఆవిడకు కొంత ఊరటనిస్తున్నాయి. తర్వాత కాలంలో చందనకు అన్ని విధాల మంచి యోగ్యుడైన వ్యక్తి భర్తగా లభించాడు.
ఉన్నంతలో చందన వివాహం హుందాగా, ఆడంబరంగా జరిగిపోయింది. సుబ్బారావుకు శుఖలేఖ పంపించారు. కానీ ఎక్కడో మనసులోని గిల్టీ ఫీలింగ్ ఆయనగారిని పెళ్ళికి వెళ్ళనీయకుండా చేసింది.
అయినా ఓ ఆత్మీయత నిండిన అనుభూతికి లోనవుతూనే వున్నాడు.
''చందనకు మగ పిల్లాడు పుట్టాడు. తల్లీకొడుకు ఇద్దరూ క్షేమంగా వున్నారు'' సుశీల ఫోన్ చేసి చెప్పింది. విషయం తెలుసుకున్న సుబ్బారావు ఆవిడను మనస్ఫూర్తిగా అభినందించాడు. సుశీల నిజంగానే సుశీలవతి. ఇన్నేళ్ళ పరిచయంలో అప్పుడప్పుడు పండగల సందర్భాలలో ఆత్మీయంగా ఫోన్ చేసి శుభాకాంక్షలు అందిస్తోంది. అలానే వారి క్షేమ సమాచారాలను తెలియజేసి తమ వివరాలను విచారిస్తూనే ఉంది.
ఇన్నాళ్ళ తమ ఫోన్ పరిచయంలో ఎప్పుడూ, ఎక్కడా ఓ తప్పుడు మాటగాని, ఓ అపవాదు కాని దొర్లకపోవడం అనేవి ఆమెకున్న వివేకం గాను, సంస్కారం గాను భావిస్తూ వుంటాడు సుబ్బారావు. అప్పుడప్పుడు అభినవ్ దంపతుల యోగక్షేమాలను తెలుసుకుంటూ వుంది.
చెప్పాలంటే ఇన్నాళ్ళుగా సుశీలతోటి ఆ స్నేహ సౌరభం సుబ్బారావును ఎంతగానో అబ్బురపరుస్తోంది.
అనుకోని వ్యాధిబారిన పడిన సురేఖ కాలం చేసి అప్పుడే నాలుగు సంవత్సరాలయిపోయింది. అప్పుడు కూడా సుశీల ద్వారా తనకు లభించిన మానసిక స్థైర్యం విలువకట్టలేకుండా వుంది.
ఎప్పుడో ఒకసారి కొడుకు పెళ్ళిచూపులప్పుడు చూసిన సుశీల... చెప్పాలంటే ఇప్పుడు ఆవిడ ముఖారవిందం కూడా ఏమాత్రం తనకు స్ఫురణకు రావడం లేదు. ఆవిడను చూడాల్సిన సందర్భం, అవసరం తనకు కలగలేదు ఇన్నాళ్ళు!
అయినా ఈ పది సంవత్సరాల సుదీర్ఘకాలంలో ఒక వెలకట్ట తావులేని ఆణిముత్యంలాంటి వ్యక్తిత్వం సుబ్బారావును ఎంతగానో సేదదీరుస్తోంది.
ఒకసారి తానే అనుకున్నాడు. ఈ మధ్య తన ఆరోగ్యం కూడా అంతంతమాత్రంగానే వుంటోంది. చూపు కూడా క్రమంగా మందగిస్తోంది. ఆకలి సన్నగిల్లిపోతోంది. తెలియని నీరసం అస్తమాను ఆవహించడంతో ఏ పనీ సవ్యంగా చేసుకోలేకపోతున్నాడు. కొడుకూ కోడలు ముంబైలో బాగానే స్థిరపడిపోయారు. వార్థక్యంలో ఏనాటికయినా కన్నవారి చెంతకు చేరాల్సిరావడం అనివార్యమవుతున్న కాలాన తాను ముంబైకి మకాం మార్చడం తప్పనిసరిగా అన్పిస్తోంది ఆయనకు.
ముంబైకి వెళ్ళేలోగా ఒక్కసారైనా సుశీలగారిని చూసి పలకరించి రావాలన్న కోరిక ప్రబలమవుతోంది తనకు. అక్కడికి వెళ్ళిపోయిన తర్వాత మరల ఈ ప్రాంతానికి వచ్చే అవకాశం బహుశా తనకు లభింపకపోవచ్చును.
కానీ అలవికాని ఆత్మాభిమానాన తన మనసులోని మాటను ఆవిడ దగ్గర బయట పెట్టలేక పోతున్నాడు.
''రావుగారూ! తన కొడుకును ఇంటిదగ్గర కనిపెట్టుకొని వుండటానికి చందన నన్ను భోపాల్ వచ్చేయమని పోరుతోంది. ఇంతకాలం ఒంటరిగా కాలక్షేపం చేయడానికి అలవాటు పడినదాన్ని. ఇప్పుడు కాదనటానికి కారణం కన్పించడం లేదు. కన్నవారి అవసరంలో ఆదుకోకబోతే ఎలా అన్న ఆలోచన నన్ను ఈ నిర్ణయం తీసుకునేలా చేస్తోంది.
త్వరలో ఇక్కడ ఇంటితో సహా అన్నీ తెగతెంపులు చేసుకొని పూర్తిగా భోపాల్కి షిఫ్ట్ అయిపోతున్నాను. ఈ క్రమంలో ఒకసారి మీ స్నేహితాన్ని పలకరించి వెళ్ళాలని ఉబలాటపడుతున్నాను. కాబట్టి త్వరలో వీలు చూసుకుని మీ ఊరుకు రావాలనుకుంటున్నాను''
సుబ్బారావుకి చాలా సంతృప్తిగా వుంది. సుశీలగారు తనను చూడ్డానికి రాగలరన్న ఊహ ఆనందపరవశుణ్ని చేస్తోంది. చిందరవందరగా ఉన్న ఇంట్లోని సామాన్లను ఓపిక చేసుకొని తీరువుగా సర్దిపెట్టుకున్నాడు. ఏ వారానికో, పదిరోజులకో గెడ్డం చేసుకునే తను షేవింగ్ చేసుకోవడంతో మనిషి కాసింత తీరువుగా అన్పిస్తున్నాడు.
''బాగున్నారా సుశీలా?'' ఇంటికి వచ్చిన అతిథిని చూసి ఆమాత్రం అనగలిగాడు. అలా అంటుంటే ఆ గొంతు సన్నగా వణకసాగింది.
ఎప్పుడో చాలాకాలం క్రితం ఒకసారి మాత్రమే చూసిన ఆవిడ ఇప్పుడు మరింత హుందాగా కన్పిస్తోంది. అక్కడక్కడ తెల్లబడిన జుట్టు ఇప్పుడిప్పుడే నెరుస్తున్న చెంపలు ఆవిడలోని పెద్దరికాన్ని బహిర్గతం చేస్తున్నాయి. చిన్నగా నవ్వాలని ప్రయత్నించింది. కానీ ఓ తెలియని ఆవేదన తాలూకు స్వరం ఆ నవ్వును పూర్తిగా అదిమి పట్టేసినట్లయింది.
''చందన దగ్గరకు వెళ్ళిపోతున్నాను. బహుశా ఈ ప్రాంతానికి రావాల్సిన అవసరం ఇక నాకు వుండకపోవచ్చును. ఒకవేళ రావాలని మనసులో అనిపించినా నా కంటూ ఏమీ లేని చోటుకు...'' చెప్పుకుపోతోంది. అదేమిటో గాని అలా అంటున్న సుశీల గొంతు తీవ్ర ప్రకంపనలకు గురవుతూ వుంది.
''నాకే మొదట మిమ్మల్ని చూడాలనిపించింది సుశీలా...'' చిన్నగా నవ్వాడు. ఆయనగారి నవ్వులో జీవం అగుపించడం లేదు. సన్నపాటి జీర వచ్చి చేరుతోంది. బహుశా అది వార్థక్యపు జీవితంలో ప్రభవించిన స్తబ్దత తాలూకు మనోవేదన అయివుండవచ్చును.
ఆ మనోవేదన పైపైకి తన్నుకొస్తోంది. సురేఖ చనిపోయిన విషయం అప్పుడే తెలిసినా మరల గుర్తుచేసుకుని తీవ్రంగా చలించిపోతోంది సుశీల.
''సుశీలా... నిజంగా మీరు సుశీల''
ఫక్కున నవ్వింది. ఆ నవ్వులో కోటి వరాల మూటల తాలూకు సౌశీల్యత ద్యోతకమవుతోంది! ఓ ఆత్మ బంధువును ఇక చూడలేనన్న ఆవేదన అగుపిస్తోంది!!
కాస్త అటుఇటుగా సుబ్బారావు మానసిక స్థితి కూడా అలాగే వుంది.
''మీరు మనిషి చాలా పాడయిపోయారు. ఇలా చిక్కిశల్యమయిపోయి ముసలితనాన ఇలా ఒంటరిగా ఎన్నాళ్ళు! నా అన్నవాళ్ళ దగ్గరకు పోవడం ఈ వయసుకు అనివార్యమనుకుంటాను. ఇన్నాళ మన స్నేహంలో మీకు ఈ మాత్రం సలహా ఇవ్వకుండా వుండలేను'' ఒక్క క్షణం మౌనం వహించాడు.
''కోటానుకోట్ల జనాభా కల్గిన ఈ ప్రపంచంలో ఒంటరితనం అనేది కేవలం మనకు మనంగా సృష్టించుకున్నది. ఆత్మీయతను పెంచి, అనురాగాన్ని పంచగల్గిన మీలాంటి ఆత్మబంధువు దగ్గర వున్న స్వేచ్ఛ కన్నవారయినా, పరాయివారయినా... ఎవరిదగ్గర లభిస్తుంది చెప్పండి సుశీలా?''
చటుక్కున ఆయన కళ్ళలోకి చూసింది. సన్నటి కన్నీటి పొర చుట్టేసిన అవి ఏదో అభ్యర్థిస్తున్నట్లు అనిపిస్తున్నాయి. సుశీల తీవ్రంగా చలించిపోతోంది. అభిమాన పూర్వకమైన అనురాగ స్రవంతిలో తేలియాడుతోంది ఇప్పుడు.
సాయంకాలం బస్సులో పెద్దగా జనం లేరు. అయినా మునుముందుకు అలా సాగిపోతూనే ఉంది. సుశీల నిరంతరంగా అలా ఆలోచిస్తూనే ఉంది. ఏమి చేయాలో పాలుపోవడం లేదు. వెన్నుతట్టిన వసంతం తనను నిలువనీయడం లేదు. రావుగారు అన్న మాటలు ఇప్పుడు కోటి ప్రశ్నలను తన ముందుంచుతున్నాయి. ఆయనలోని నిజాయితీ తనను పరవశింపజేస్తోంది.
''అవును సుశీలా! అప్పట్లో ఎవరో ఒక జ్యోతిష్యుడు నాకు పునర్వివాహయోగముందంటూ ఎగతాళి చేసేవాడు. నాకు నవ్వు ఆగేది కాదు. సురేఖ అదేపనిగా నన్ను ఆట పట్టించేది కూడాను. నేనుండగా నిన్ను చేసుకునే ధైర్యగత్తె ఎవరయ్యా అంటూ పరాచికాలాడేది. అయినా నీకు అంత ధైర్యం, తెగువ వున్నాయంటే నేను నమ్మను అనేది. అప్పట్లో నేను ఆ విషయాన్ని చాలా సరదాగా తీసుకునేవాణ్ణి!''
''.........''
''కానీ సరదాలు ఒక్కోసారి వీసమెత్తు నిజాలవుతాయంటే ఇదేనేమో''
''..........''
''అవును సుశీలా! అభినవ్ మంచివాడు. కానీ జీవితకాలమంతా మాకు మేముగానే నేను, సురేఖ కాలాన్ని వెళ్ళబుచ్చినవాళ్ళం! ఇప్పుడు ముంబైకి కొడుకు దగ్గరకు వెళ్ళడం నా వల్ల కాకుండా వుంది''
''.........''
''బహుశా స్వజాతి పక్షులం అంటే మనమేనేమో! ఒక అవసరం, ఒక అనివార్యత... తోడునీడగా ఒకరికొకరుగా...''
''.......''
''క్షమించండి సుశీలా! ఈ అరవైయ్యేళ్ళ పై చిలుకు వృద్ధాప్యంలో జీవితం సజావుగా సాగడానికి... ఒక ఆధారం కోసమని!''
''..........''
''మిమ్మల్ని పునర్వివాహం చేసుకోవాలని... మీతో కలిసి మీ సహచర్యంలో నాకు నచ్చిన బాటలో ఈ జీవితాన్ని పునర్నిర్మించుకోవాలని''
''..........''
''కాదనే హక్కు మీకు ఉంటుందని తెలుసు. అయినా మనం, మనమై బతకడానికి మంచి మనసుతో ఆలోచించమంటున్నాను'' బస్సు అలా ముందుకు సాగిపోతోంది. బస్సుతో పాటు సుశీల ఆలోచనలు కూడా పరిపరివిధాల ముందుకు వచ్చి అంతలోనే వెనక్కిపోతున్నాయి.
అప్పటికే బాగా చీకటిపడిందేమో ఊరి పొలిమేరలోని ఆ ప్రాంతమంతా చిక్కటి చీకట్లతో అలుముకుపోయింది.
సుశీల ఆలోచిస్తోంది. సుబ్బారావుగారు తీసుకొచ్చిన ఆ ప్రస్తావన గురించి అదేపనిగా దీర్ఘంగా ఆలోచిస్తోంది. అవును ఆయన అన్నట్లు తామిద్దరూ స్వజాతి పక్షులే!
ఒక అవసరం... ఒక తోడునీడ... సహాయం, సహకారం దాని వెనుకున్న జీవితం తాలూకు ఒకానొక అనివార్యత... అవలోకిస్తున్న కొద్దీ తనలోని వేదనలకి ఒక స్వాంతన... ఒక ఓదార్పు... ఒక బుజ్జగింపు, లాలింపులు కన్పిస్తున్నాయి.
అవును, ఆయన ప్రతిపాదనలో కొండంత సౌహర్ద్రత అగుపిస్తోంది. ఈ వయసులో రావుగారితోటి సహచర్యం తనకు సహేతుకమే!
'మరి చందన ఒప్పుకుంటుందా?' కూతుర్నీ అల్లుడినీ తన పునర్వివాహం కోసం ఒప్పించగలనన్న ధైర్యం, తెగువ, నమ్మకం వున్నాయి తనకు.
మరల ఏదో ఊరు వచ్చినట్లుంది. చీకటి తెరలన్నీ ఒక్కసారిగా కనుమరుగయిపోయాయి. వీధి దీపాల తాలూకు వెలుతురు కాంతులీనుతుంటే సుబ్బారావు గారికి తన అంగీకారాన్ని తెలియజేయడానికి బ్యాగ్లోని సెల్ఫోన్ను చేతిలోకి తీసుకుంటోంది సుశీల.
- వడలి రాధాకృష్ణ
రచయిత సెల్ : 9985336444