Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
సూర్యుడి లేత కిరణాలు నులివెచ్చగా తాకుతుంటే బద్దకంగా ఒళ్ళు విరుచుకుంటూ నిద్రలేవడం అలవాటు లేదతనికి. కనుక తనే ముందులేచి సూర్యుణ్ణి నిద్రలేపాడు.
వాకిలి తలుపు తెరవడానికి మాత్రం కొద్దిగా జంకు, బెరుకు, ఏదో తెలీని భయం... రోజులాగే వుంటుందా? ఈ రోజన్నా మార్పు వుంటుందా? ఏదయితేనేం, తప్పదు మరి! కొద్దిగా జంకుతూ అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ వెళ్ళి వాకిలి తలుపు తెరిచాడు. గొంతు పిసికిన గ్లోబ్లా వార్తాపత్రిక గుమ్మం ముందు పడుంది. చప్పున దాన్నందుకుని లోపలికి వచ్చేశాడతను.
ఆత్రంగా పేపరు తెరిచి చూశాడు. అంతా ఖాళీగా వుంది. ఒకటి... రెండు... మూడు... పేజీలన్నీ ఖాళీగా... పేపరంతా ఖాళీగా... ఒక్క అక్షరం కూడా లేదు. తెల్లని కాగితం మాత్రమే. అతడి ఆనందానికి అవధుల్లేవు. ఆదుర్దాగా మరోసారి పేపరంతా తిరగేసి తను చూసింది నిజమేనని రూఢ చేసుకున్నాడు. సంతోషంతో కూడిన ఓ నిట్టూర్పు.
వెంటనే పేపర్ మడతపెట్టి బీరువాలో దాచాడు. కానీ ఆ బీరువాకి తాళం లేదు. అక్కడది సురక్షితం కాదు. వాడు... ఆ పడమటి పక్కింటి ఆసామి ఎప్పుడన్నా, ఏ క్షణమైనా రావచ్చు. పేపర్ ఇవ్వమని తనని అడగొచ్చు. తను కాదంటాడు. ఇవ్వడానికి నిరాకరిస్తాడు. ఆ ఆసామి మాత్రం వదలడు. 'తాయిలమిస్తా! పేపరివ్వు!!' అని అడగొచ్చు. 'నీ రాత మార్చుతా, ఆ ఖాళీ పేపర్ ఇవ్వు!' అని బలవంతపెట్టొచ్చు.
పేపర్ బీరువానుండి తీసి దిండుకింద దాచాడు. 'అయ్యో! ఇదీ సురక్షితమైన ప్రదేశం కాదే...' ఏం చెయ్యాలో అతనికి తోచడం లేదు. పడమటి పక్కింటి మేడపైన ఆసామి ఏ క్షణమైనా వచ్చి ఇవ్వనంటే, మొండికేస్తే పోలీసులను వెంటబెట్టుకు రావచ్చు. ఆ పోలీసులూ అతనికి వంత పాడేవాళ్ళేగా.
అతను వచ్చేలోగా తనే ఈ పేపర్ నిండా అక్షరాలతో నింపేస్తే... ఆలోచన వచ్చిందే తడవు, అతను కలం తీశాడు. రాయడానికి ఉపక్రమిస్తూనే పాళీ విరిగింది. మరో కలం... సిరా లేదు. మరోటి... రాయనని మొరాయించింది. ఒకటా రెండా... అతడి పెట్టెలో వున్న ఏ రంగు పెన్నూ రాయడానికి సహకరించలేదు. నలుపు, నీలం, పచ్చ... అన్నీ డీలాపడిపోయినవి.
అతని మనసంతా వ్యాకులంగా వుంది. అప్పుడే అతని దృష్టి చేతిగోళ్ళపై పడింది. ఇంకేం, చూపుడు వేలి గోటిని పాళీగా చెక్కాడు. ఆ చూపుడు వేలు పేపర్మీద పెట్టి రాయసాగాడు. చిక్కని ఎరుపు రంగు అక్షరాలు ప్రవాహంలా పేపర్పై పరుచుకోసాగాయి. అతను మరి ఆగలేదు. రాస్తూనే పేజీలు నింపేయసాగాడు.
ఈ కొత్తకలం ఆగే ప్రసక్తే లేదనిపించిందతనికి... సిరా నిండుకునే సమస్యే లేదు.
ఆ అక్షరాలపై సూర్య కిరణాలు పడి సప్తవర్ణాలుగా పరావర్తనం చెందడం అతను గమనించాడు. అప్పుడే అతడి నుదుటి పై నుండి ఓ చెమట చుక్క జారి పడిందా అక్షరాలపై. అక్షరాలు అలుక్కుపోలేదు. చెమట చుక్క పడ్డ చోట బంగారు రంగులో తళుక్కుమన్నాయి.
ఆ అక్షరాలకు తిరుగులేదు. అవన్నీ అతని సొంతం. ఆ అక్షర సమూహమే అతని పక్షాన నిలిచే అక్షౌహిణి.
ఎంత రాస్తున్నా పేజీలు తరగడం లేదు. సిరా ఇగరడం లేదు. అలసట లేదు. రాస్తూనే వున్నాడతను. రాస్తూనే వుంటాడతను.
- మల్లారెడ్డి మురళీమోహన్
రచయిత సెల్ : 8861184899