Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
అసలు జీవితం యొక్క పొడవు ఎంత? అన్న ప్రశ్న ఏకకాలంలో సులువైనదీ కఠినమైనది కూడా.జీవితమంటే నూరేళ్ళు అని సింపుల్గా తేల్చేశారు మనవాళ్ళు ఎప్పుడో. పెద్దలు, చిన్నల్ని నూరేళ్ళు చల్లగా జీవించమని దీవిస్తారు. నిజానికి 'నాటవుట్'గా సెంచరీ చేయగలిగేవాళ్ళు ఎంతో మంది వుండకపోవచ్చు కానీ జీవితానికి 'బార్డర్ లైన్'గా 'వంద' సెటిలైపోయింది. అందువల్ల జీవితం ఎంత పొడవు అన్నది అత్యంత తేలికైన ప్రశ్న. అయితే వందకి గ్యారంటీ వుందా అంటే ఖచ్చితంగా లేదు. అసలు ఇరవైకీ అరవైకీ కూడా ష్యూరిటీ లేదు గాక లేదు. అందువల్ల జీవితం ఎంత పొడవు అన్నది చాలా కఠినమైన ప్రశ్న.
ఈ ప్రశ్నకి ఒక్కో మనిషి ఒక్కో సమాధానం చెప్పవచ్చు. కొందరు ఇంకా ఇంకా ఎంతో ఎంతో వుందంటారు. కొందరు ఇంతే ఇంతే ఇంకేముంది అయిపోయిందంతే అంటారు. ప్రతి మనిషినీ ఈ ప్రశ్న వెంటాడి వేధిస్తూనే వుంటుంది. ఇంతకంటే సస్పెన్సు ప్రశ్న ఇంతకంటే భయపెట్టే ప్రశ్న ఇంకొకటి లేదు కదా!
జీవితం అంటే ఏభై ఎనిమిది యేళ్ళేనేమోననిపించింది నారాయణకి. ముప్పయి ఏళ్ళకు పైగా ప్రభుత్వ ఉద్యోగం చెయ్యడానికి రెక్కలు ముక్కలు చేసుకున్న నారాయణని రిటైర్మెంట్నాడు ఈ ప్రశ్న 'అటాక్' చేసింది. ఇన్నాళ్ళూ గుడ్డెద్దు చేలో పడ్డట్టు గడిచిపోయింది. సిటీ బస్సులో ఆటోలో ట్రాఫిక్లో ఆఫీసర్ తిట్లలో, టేబుల్ వెనక కుర్చీలో వచ్చీపోయేవారికి చెప్పే సమాధానాల్లో, పేరివిజన్ చర్చల్లో, ఇంక్రిమెంట్లు, డీఏల ముచ్చట్లలో, ప్రమోషన్ వస్తుందన్న ఆశలో, రాలేదన్న నిరాశలో ఈ బతుక్కి ఇంతేనన్న తాత్విక చింతనతో గడిచిపోయింది. ఏ యేటికి ఆ యేడు క్యాలెండర్లు రెక్కలు విప్పుకుని తిరిగిరాని తీరాలకు ఎగిరి వెళ్ళిపోయాయి. హఠాత్తుగా జీవితం ఇంతేనా ఇంకా మిగిలుందా? అన్న ప్రశ్న నారాయణ తలమీద బరువైన మూటలా ఎక్కి కూచుంది.
రిటైర్మెంట్ అనగా టైరైపోవడం కాదు. అదొక మైలు రాయి. అదొక మలుపు. మరో కొత్త జీవితానికి శుభారంభం. ఇప్పటిదాకా గడిచిపోయిన యాంత్రిక జీవితం చెంప మీద చాచిపెట్టి కొట్టి మరో యాంగిల్లో పైఫుని ఎంజారు చెయ్యవోయి నారాయణ అన్నారు సహౌద్యోగులు భుజాలని టవల్తో చుట్టి, మెడలో దండ ఓటి వేసి మూకుమ్మడిగా చప్పట్లు కొట్టి. ఛీ ఇదీ ఓ బ్రతుకేనా? అని విరక్తికి గురిచేసి ప్రతిరోజూ అక్షింతలు వేస్తూ వచ్చిన పై అధికారి 'గాడ్ బ్లెస్ యూ హండ్రెడ్ ఇయర్స్' అన్నాడు.
అప్పుడు నారాయణ నెత్తికెక్కిన బరువైన ప్రశ్నకు సమాధానం ఇంకా నలభై రెండు శేషంగా తేలింది. వందలో ఏభై ఎనిమిది ఎట్లాగో గడిచిపోయింది. మిగిలిన వాటినన్నా తనకోసం, తనకోసమే గడపాలి అనుకున్నాడు.
ఇంతకుముందులాగా ఏది పడితే అది ఎప్పుడు పడితే అప్పుడు తినో తినకో గడపకుండా జీవితాన్ని ఓ పద్ధతిగా కంటిన్యూ చెయ్యాల నుకున్నాడు. ఇప్పటిదాకా పట్టించుకోని ఆరోగ్య సూత్రాల గురించి విపులంగా తెల్సుకున్నాడు.
ఏభై తొమ్మిదిలోకి మార్నింగ్ వాక్తో ప్రవేశించాడు. ఒక్కడూ ఆగమాగంగా ఖాళీరోడ్డంట నడు స్తుంటే మొట్టమొదటి సారిగా మొట్టమొదటి ఆరోగ్యసూత్రం అమలు చేస్తుంటే మనుషులంటే గిట్టని, ఆదరాబాదరగా నడిచే మనుషులంటే గిట్టని ఓ కుక్క నారాయణ పిక్క మీద ఆశపడింది. దాని ఆశను అడియాశ చెయ్యడానికి నారాయణ 'వాకింగ్'ని 'రన్నింగ్'గా మార్చాల్సి వచ్చింది. వగరుస్తూ ఇంట్లోకి జొరబడి బతికానురా దేవుడోరు అనుకున్నాడు. ఇలాగ అడ్డంకులు వస్తే వందలో ఏభైఎనిమిది పోగా శేషంగా మిగిలిన నలభై రెండూ పూర్తి చేయగలనా అని బాగా దిగులు పడ్డాడు. యోగా చెయ్యాలి, ధ్యానం అలవాటు చేసుకోవాలి, చిరుధాన్యాలు తినాలి, ఉప్పు మానెయ్యాలి, పంచదార పనికిరాదు. పచ్చి కూరగాయలూ పండ్లూ నమలాలి, జ్యూసులు జుర్రాలి లాంటి శేష జీవితపు నియమాలు ఉద్యోగ జీవితం కంటే కష్టసాధ్యమైనవిగా కనిపించసాగాయి.
క్రమంగా నియమాలంటే విసుగొచ్చేసింది నారాయణకి. అసలు శేషజీవితం అనగానేమి? ఎందులోంచి ఎంత తీసేస్తే శేషం అవుతుంది? నలభైయేళ్ళ మనిషికి శేషం అరవయ్యా? పాతికేళ్ళు దాటిన వాడికి ఇంకో నాలుగు రోజుల ఆరుగంటల ముప్పై నిమిషాల ఇరవై రెండు సెకన్ల శేషం కాకూడదా అన్న పిచ్చి ప్రశ్నలన్నిటికీ 'గుడ్బై' చెప్పి శేషమెంతో తెలీని శేషజీవితాన్ని నిశ్చింతగా గడపడం మొదలుపెట్టేడు.
- చింతపట్ల సుదర్శన్,
9299809212