Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
''పొద్దుట్నించీ చూస్తున్నాను. ఏదో చెబుతానంటావు, ఏంటో చెప్పవు. నాకేం పనీ పాటూ లేదనుకుంటున్నావా? పొరపాట్న పొద్దున్న నీతో కలిసి నడక్కి వచ్చినందుకు నాకింత పెద్ద శిక్షా? అసలు నా టైం విలువెంతో తెలుసా నీకు? గంటకి కనీసం లక్ష. ఏదో నడుద్దాం అన్నావు. ఎలాగూ వ్యాయామం ఆరోగ్యానికి మంచిది కాబట్టీ రావడానికి ఒప్పుకున్నాను. వచ్చాను కదా అని అడ్డమైన సందులూ తిప్పించావు. అక్కడితో ఆగావా? లేదు. ఇప్పుడు నాకా పందుల దొడ్డితో ఏం పని చెప్పు? పొద్దు పొద్దున్నే పందుల ఫొటోలు తీసుకోవడం ఏంటి? ఇంక ఆ పెంట కుప్పయితే తలుచుకుంటేనే డోకొస్తోంది. యాక్, థూ. అందులో నేను నడవడమేంటీ? ఇలాంటి పేడా పెంటా పిసకాల్సొస్తుందనేగా ఎంతమంది బలవంత పెట్టినా రాజకీయాల రొంపిలోకి దిగంది. లైఫ్ రొటీన్ అయిపోయిందనీ ఆసక్తి చచ్చిపోతోందనీ అన్నందుగ్గాను ఇంత పెద్ద శిక్షా? గొప్ప వైవిధ్యాన్ని చూపిస్తా రా అంటూ తీసుకొచ్చి అడ్డమైన సందులూ తిప్పావు. నిన్నసలూ...'' అంటూ మామిడి పండుని ముక్కలు కోసుకోవడానికి పెట్టిన చాకుని చేతులోకి అందుకున్నాడు వివేక్.
''ఈ చాకుతో పొడిచి చంపెయ్యాలన్నంత కోపం వస్తోంది కదూ'' అంటూ చాకుని తీసి పక్కన పెట్టాడు శ్రావణ్. ఇది చాకు. నువ్వు తీసుకున్నావ్. అంటూ ఆ చాకు పక్కనే ఉన్న మామిడి పండుని తీసి వివేక్ చేతిలో పెడుతూ అడిగాడు ''ఈ మామిడి పండుని ఎందుకు తీసుకోలేదు?''
''ఇది పొడవడానికి పనికిరాదు కాబట్టీ''
''కాదు, నువ్వు కత్తిలాంటి మనిషివి కాబట్టీ. నీ చేతికి కత్తే అందంగా ఉంటుంది కాబట్టీ. ఆ కత్తిని నీలా వాడ్డం ఇంకెవరికీ చేతకాదు కాబట్టీ''
''అంటే నేనా కత్తిలా కర్కోటకుడినా?''
''పిచ్చోడా. కాదు కాబట్టే నీకు ఏదైనా కొత్తగా చెయ్యాలనిపించింది. ఏం చేస్తే బాగుంటుందనేదాని గురించి ఆలోచిస్తూ కాలాన్ని వృథా చెయ్యడం ఎందుకని నన్ను పిలిపించావు. ఎంతైనా నీ కాలం విలువైంది కదా? కనీసం గంటకి లక్ష''
''వెక్కిరింతలు చాలు గానీ విషయానికి రా'' అంటూ చాకుని చేతిలోకి తీసుకుని మామిడి పండుని కొయ్యడం ప్రారంభించాడు వివేక్.
''చూడు, నీ కుడి చేతిలో ఉన్నది కత్తి. ఎడం చేతిలో ఉన్నది పండు. రెండూ నీ చేతిలోనే ఉన్నాయి. కత్తేం చేస్తుంది. కార్యసాధనకి ఉపయోగిస్తుంది. అందులో వైవిధ్యం ఏముంటుంది? కనపడ్డదాన్నల్లా కొయ్యడం తప్ప. కానీ ఆ మామిడి పండు అలా కాదు. దాని రంగు అది పండిందో లేదో చెప్పగలదు. దాని వాసన అది ఏ మేరకి ముగ్గిందో చెప్పగలదు. కానీ దాని రుచి పుల్లగా ఉంటుందో తియ్యగా ఉంటుందో.. మధురంగా ఉంటుందో... మధురాతి మధురంగా ఉంటుందో రుచి చూస్తేగానీ చెప్పలేం. ఒకప్పుడు ఇది పిందెగా ఉండేది. అప్పుడు దాని రుచి వగరు. తరవాత కాయ అయింది. అప్పుడు దాని రుచి పులుపు. ఆ తరవాత పండయింది. అప్పుడు దాని రుచి తీపి. ఆ తీపిలో కూడా బంగినపల్లి తీపి వేరు. చెరుకురసం తీపి వేరు. నీలం కాయ తీపి వేరు. బేనీషా తీపి వేరు. దేని తీపి దాందే. ఆ కాయల్లోని రుచుల గురించి కాస్తో కూస్తో నీ నాలిక్కి తెలుసేమోగానీ ఈ కత్తికి ఎంతమాత్రం తెలీదు. తల పండిన ఈ వయసులో కూడా నువ్వు కత్తిలాగే పదునెక్కుతున్నావు. కానీ ఈ పండులా మాధుర్యాన్ని పంచలేకపోతున్నావు. నీ చేతిలో పట్టే మామిడి పండే ఇంత వైవిధ్యాన్నంస్తూంటే దాని గురించి పట్టించుకోకుండా జీవితం యాంత్రికంగా యథాలాపంగా మారిపోయిందని నువ్వు వాపోవడంలో అర్థం ఏమైనా ఉందేమో ఆలోచించు'' అంటూ పొద్దున్న తీసిన స్పర్శవాణిలోని ఛాయాచిత్రాల్ని చూపించసాగాడు శ్రావణ్. ఉదయం తామిద్దరూ నడకకి వెళ్ళినప్పుడు తీసిన ఛాయా చిత్రాలవి. అరగంటలో అరవై చిత్రాలు. అన్నీ పందులే. అన్నిటి రంగూ నలుపే. కానీ అరవై చిత్రాల్లోనూ అరవై నలుపులు. ఆ నలుపు నిగనిగల్లోని మెరుపులు ఎంత వైవిధ్యవంతంగా ఉన్నాయో. వాటిని చూస్తున్నకొద్దీ వివేక్ లో ఏవేవో ఆలోచనలు.
అతని ఆలోచనల్ని భంగ పరుస్తూ అడిగాడు శ్రావణ్, ''కేవలం అరగంట సమయంలో సూర్యకాంతిలోని వైవిధ్యం వల్ల ఎన్నిరకాల నలుపుల్ని చిత్రబద్ధం చెయ్యగలిగావో చూడు. అదీ ఏ జీవంలేని ఒంటికంటి పరికరంతో. కానీ నీవి జీవమున్న రెండు కళ్ళు. ఆ కళ్ళతో చూస్తే ఇంకెంత వైవిధ్యవంతంగా కనిపిస్తాయో ఆ పందులు..'' అంటూ ఇంకా ఏదో చెప్పబోతూండగానే కల్పించుకున్నాడు వివేక్, ''అవి పందులు కావు. ఆది వరాహాలు. కేవలం ప్రాణం లేని వరహాల్నే కాదురా వివేక్, ప్రాణంతో పరుగులు తీసే మమ్మల్ని కూడా చూడరా అంటున్నాయి. చూడాలి నువ్విచ్చిన కొత్త చూపుతో వాటిని మళ్ళీ చూడాలి''
- జొన్నవిత్తుల శ్రీరామచంద్రమూర్తి