Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
''వాళ్లిద్దరూ ఒకరినొకరు గాఢంగా ప్రేమించుకున్నారు. ఎంత గాఢంగా అంటే ఒకరినొకరు చంపుకునేంత గాఢంగా''. ఈ వాక్యం గోర్కీ మకార్ చద్రా కథలో చదివినప్పుడు మొదటి సారి నాకేమీ అర్థం కాలేదు. ఒకరి నొకరు చంపుకునేంత గాఢంగా ద్వేషించుకుంటారు కానీ ప్రేమించుకుంటారా? అన్న ప్రశ్న ఎదురయింది. బహుశా ఆ కథను నేను ఏ పదవతరగతో చదువుతున్నప్పుడు చదివి వుంటాను. ఇప్పుడు ఇన్నాళ్ల తరువాత కొంచెం జీవితమూ, కొంచెం ప్రపంచమూ, అర్థం అవుతున్నట్టు అనిపిస్తున్నప్పుడు ఆ కథనే చదివితే అందులోని సామంజసత్వం కొంచెం కొంచెం అర్థం అవుతోంది. దు:ఖం కూడా ప్రేమకి పర్యాయ పదమని, ఒక దు:ఖాన్ని తప్పించుకోవడానికి, మరొక దు:ఖంలోకి ఇష్టపూర్తిగా వెళ్లిపోవడం కూడా ప్రేమే అని ఇప్పుడు అర్థం అవుతున్నది.
'అమోర్' అన్న ఫ్రెంచ్ సినిమా చూసిన తరువాత నేను నేనుగా నిలవలేకపోయాను. దు:ఖం కాదు, వేదన కాదు, దిగులూ కాదు, ఇవన్నీ కలగలసిన ఒక కొత్త కలేజ్ లాంటి భావమూ కాదు, ఏదో అక్షరాలలోకి ఒంపలేని ఒక అమూర్త భావన నన్ను తలకిందులు చేసింది. నా రాత్రి ప్రపంచాన్ని నిద్ర రాని పట్టపగలు చేసింది. ఆ వృద్ధ జంట పదే పదే కళ్ళ ముందు తారట్లాడి, వాళ్ళ చూపులలోని నైరూప్య భావనలు పదే పదే వెంటాడి నా లోలోపలికి తొంగి చూసుకునేలా చేశాయి.
'అమోర్' అంటే ప్రేమ. ఫ్రెంచ్ భాషా చిత్రం. 2012 వ సంవత్సరానికి గాను కేన్స్ స్వర్ణ పురస్కారం పొందిన చిత్రం. వృద్ధాప్యం కథా వస్తువుగా తీసుకుని నిర్మించిన ఈ సినిమాలో ప్రధాన పాత్రధారులు ఇద్దరూ వృద్ధులే. 82 సంవత్సరాల జాన్ లూయీ తంత్రన్యా, 85 సంవత్సరాల ఇమ్మాన్యుయేల్ రికా ఈ సినిమాలో నాయికా నాయకలు. 'అమోర్' సినిమాలో వాళ్ళిద్దరి పేర్లూ జార్జెస్ మరియు ఏన్.
సంగీతం టీచర్లుగా జీవన ప్రస్థానాన్ని కొనసాగించిన ఈ జంట వృద్ధాప్యంలో తాము ఎవరికీ భారం కాకూడదని అందరికీ దూరంగా ఒక అపార్ట్మెంట్లో, 80వ పడిలో జీవితాన్ని కొత్తగా మొదలు పెడతారు. సంగీత శిక్షణ నుండి రిటైర్ అయ్యారు కానీ సంగీతం నుండి కాలేదు. కనుక వాళ్ళ ప్రియ శిష్యుడు అలెగ్జాండర్ సంగీత కచేరీలకు అప్పుడప్పుడు వెళ్లి వస్తూ వుంటారు. అలా వెళ్లి రావడం మినహా వాళ్లకు వేరే సామాజిక జీవితం ఏదీ లేదు. యవ్వనంలో జీవితాన్ని ఎలా గడిపిందీ, సంగీత ప్రస్థానంలో ఎలాంటి విజయాలు సాధించిందీ, ఎలాంటి కష్టాలు ఎదుర్కొన్నదీ పదే పదే పునశ్చరణ చేసుకుంటూ, జీవితాన్ని మందగమన మలయానిలంలా అల్లనల్లన గడిపేస్తూ వుంటారు. జీవితం ఇంత ఆహ్లదకరంగా ఉంటుందా అన్నట్టు గడిపేస్తూ వుంటారు. మన రుద్ర చమకంలో ''వృద్ధమ్ చమే, వృద్ధిశ్చమే'' అని శివుడిని వేడుకున్నట్టు, వాళ్లిద్దరూ వృద్ధాప్యాన్ని కావాలని ఏరి కోరి ఎంచుకున్నారా అన్నట్టు గడిపేస్తూ వుంటారు
సినిమా ప్రారంభం కావడం జార్జెస్, ఏన్ ల పక్క అపార్ట్మెంట్ వాళ్ళు తమ పక్క నుండి ఏదో విచిత్రమైన వాసన వస్తున్నదని పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేయడంతో, పోలీసులు వచ్చి అపార్ట్మెంట్ తలుపులు తట్టడంతో మొదలు అవుతుంది. వాళ్ళు తలుపులు బద్దలు కొట్టుకుని పడక గదిలోకి వెళ్లేసరికి అక్కడ బెడ్ మీద ఒక వృద్ధురాలి శవమూ, ఆ శవం చుట్టూ వెదజల్లిన పూలూ కనిపిస్తాయి. ఆ వృద్ధురాలు ఏన్. చిత్రంలో సీన్ కట్ అయి వెంటనే అలెగ్జాండర్ సంగీత కచేరీలోకి వెళ్లిపోతుంది. అక్కడనుండి కథ ముందుకు, వెనక్కు నడుస్తూ పరుగులు తీస్తుంది.
అలెగ్జాండర్ సంగీత కచేరీ నుండి తిరిగి వచ్చిన తరువాత భోజనం చేసేటప్పుడు ఏన్కి అస్వస్థత గా అనిపిస్తుంది. హాస్పిటల్కి తీసుకుని వెళతాడు జార్జెస్. అక్కడ జరిగిన చిన్న పొరపాటు వలన ఆమె పక్షవాతానికి గురి అవుతుంది. భార్య కోరిక మీద హాస్పిటల్లో కాక ఇంట్లోనే ఇద్దరు నర్సులను పెట్టుకుని చికిత్స చేయిస్తూ ఉంటాడు జార్జెస్. ఏన్ ఇదంతా భరించలేక పోతుంది. భర్తకి తాను ఆలంబన కావలసింది పోయి, భర్తే అన్నీ తనకు తల్లిలా చేయడాన్ని ఆమె మనసు జీర్ణించుకోలేక పోతుంది. కానీ ఏమీ చేయలేని నిస్సహాయ.
తమ దుస్థితి ఎవరికీ తెలియకూడదని, చివరకు కూతురుకు కూడా తెలియనీయవద్దని ఆమె భర్త దగ్గర ప్రామిస్ తీసుకుంటుంది. జార్జెస్ అలాగే కనీసం కూతురుకు కూడా విషయం చెప్పడు. ఎలాగో విషయం తెలిసి తల్లిని చూడటానికి ఇంటికి వచ్చిన కూతురు ''అమ్మను హాస్పిటల్కి ఎందుకు తీసుకుని వెళ్ళలేదు?'' అని నిలదీస్తుంది. ''తనకు ఎందుకు చెప్పలేదు?'' అని నిష్టూరమాడుతుంది. తను తల్లి గది ముందు అడ్డంగా నిలబడిన తండ్రితో మాట్లాడుతున్నానని గ్రహింపు కొచ్చి ''అమ్మను చూడ నివ్వవా? అడ్డంగా నిలబడ్డావు ఎందుకు?'' అంటుంది. ''అమ్మకు ఎవరినీ చూడటం ఇష్టం లేదు. అది ఆమె కోరిక'' అని తండ్రి చెపితే ''కన్న కూతురికే ఆంక్షలా'' అంటూ తండ్రిని నెట్టుకుని లోపలకు వెళుతుంది. ఎంత వేగంగా వెళుతుందో, అంత వేగంగానూ బయటకు వస్తుంది.
లోపల మరణ శయ్యమీద తల్లి. ఇవ్వాళో, రేపో అన్నట్టు ఉంటుంది. శరీరం వడలిపోయి, చేతులు పుల్లల్లా మారి, కళ్ళు లోపల ఎక్కడో ఆరు కిలోమీటర్ల లోతున దిగుడు బావిలో ఉన్నట్టు కనిపిస్తున్న తల్లిని ఒక్క క్షణం కూడా చూడలేక గిర్రున వెను తిరుగుతుంది. తల్లికి తండ్రి తల్లిలా మారి సేవలు చేస్తున్నాడన్న విషయం తెలిసి, ఇంకా ఎక్కువ సేపు అక్కడ ఉంటే ఎక్కడ అదనపు బాధ్యతలు మీద పడతాయో అని భయపడి పారిపోతుంది.
జార్జెస్, ఏన్ ఒంటరిగా మిగులుతారు. జీవితం ప్రారంభించినప్పుడు ఎవరూ లేరు. జీవితం ముగిస్తున్నప్పుడూ ఎవరూ లేరు. మధ్యలో వచ్చిన బంధాలు అన్నీ మధ్యలోనే వెళ్లిపోయాయి. ఈ బంధం మాత్రం ఇంకా ఎంత కాలం ఉంటుంది? మనిషి ఎప్పుడూ ఒంటరే కదా. మనిషి ఒంటరే. మరి ప్రేమ?యవ్వనంలో శరీరాల మధ్య అగ్ని రగిలించే ప్రేమ, మధ్య వయసులో పంతాలకు, పట్టింపులకు పోయి, అటు తిరిగి పడుకునే ప్రేమ, వృద్ధాప్యంలో సంచారిణీ దీపశిఖ అయి జీవితాన్ని వెలిగిస్తుందా? అదేనా ప్రేమకు అర్థం?
ఏన్ పరిస్థితి మరింత క్షీణిస్తుంది. అన్నం తినిపించాలని ప్రయత్నం చేస్తే ఏన్కి ముద్ద మింగుడు పడదు. నీళ్ళు తాగించాలని ప్రయత్నిస్తే నీటి చుక్క గొంతు దాటదు. ఎంతకాలం ఇలా? ఆమె బాధ అతడి శరీరంలోకి బదిలీ అవుతూ ఉంటుంది. ఒకే బాధ రెండు శరీరాలలో చోటు వెతుక్కుంటుంది.
ఒక రోజు ఆమె పక్కనే మంచం మీద కూర్చుని చిన్నప్పటి కబుర్లేవో చెపుతూ ఉంటాడు జార్జెస్. అలా చెపుతూ చెపుతూ తలగడ దిండు ఆమె ముఖం మీద అదిమిపడతాడు. ఒకటి, రెండు క్షణాలు. ఒక విముక్తి. ఒక విడుదల. ఒక పావురాయి పంజరంలో నుండి బయటకు ఎగిరిపోయింది. బయటకు వెళ్లి బుట్టెడు పూలు తీసుకుని వస్తాడు. ఆమె శరీరం చుట్టూ కప్పేస్తాడు. ఒక పువ్వు కిటికిలోనుండి అనంత విశ్వంలోకి అలా విసిరేస్తాడు.
జార్జెస్ భార్యను పిలుస్తాడు. లోపల వంట గదిలో పాత్రలు ఏవో కడుగుతున్న చప్పుడు ఏదో అతడికి వినిపిస్తుంది.
ఇది 'అమోర్' చిత్ర కథ. దర్శకుడు మైఖేల్ హాన్ కీ. గతంలో తన వైట్ రిబ్బన్ అన్న సినిమాకి కూడా స్వర్ణ పురస్కారం అందుకున్నాడు.
జీవిత చరమాకంలో ఇలాంటి సందర్భమే ఎదురైతే జార్జెస్ చేసిన పనే చేయాలని నేను నా భార్య ఎప్పుడో నిర్ణయించుకున్నాం అని స్వర్ణ పురస్కారం అందుకుంటూ నవ్వుతూ చెప్పాడట మైఖేల్ హాన్ కీ.
కాన్సర్ తన శరీరాన్ని క్షణం క్షణం తినేస్తున్నప్పుడు తన ముగ్గురు పిల్లలు బాగుండాలని 'మాతృదేవోభవ'లో ఆ తల్లి పడిన దు:ఖంలో పిల్లల పట్ల ప్రేమ వున్నది. భార్య బాధను, పంటిబిగువున, కనురెప్ప చాటున ఆమె దాచిపెడుతున్న కన్నీటి సముద్రాలను చూసి తల్లడిల్లి బాధనుండి భార్యకు విముక్తి కలిగించాలని 'అమోర్'తో ఆ భర్త చేసిన హత్య (నిజంగా హత్య అందామా?) వెనుక ప్రేమ వున్నది. ఆ వెనువెంటనే మతిస్థిమితం కోల్పోవడంలో ప్రేమ వున్నది. మకార్ చద్రాలో ఒకరినొకరు చంపుకునేంత గాఢంగా వాళ్లిద్దరూ ప్రేమించుకున్నారు అని గోర్కీ రాసిన వాక్యం వెనుక ప్రేమ వున్నది. తల్లి ఆరోగ్యం కోసం ఒక వర్చువల్ ప్రపంచాన్ని సృష్టించి, ఆ ప్రపంచంలో ఒక నాటకం మొదలు పెట్టి, దాన్ని కొనసాగించలేక అమ్మ చనిపోతే బావుండు అని గుడ్ బై లెనిన్ సినిమాలో కొడుకు పడిన దు:ఖం వెనుక ప్రేమ వున్నది.
నిజం దు:ఖం కూడా ప్రేమకి ఒక పర్యాయ పదమే. కానీ ప్రేమే ఒక పెద్ద confession.
- వంశీకృష్ణ,
9573427422