Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
నాకు భవిష్యత్తంటే భయం లేదు. కాబట్టీ చిలక జోస్యాల్నించీ బుల్లితెరల భవిష్యద్వాణులదాకా ఎవరు ఎన్ని విధాలుగా ప్రయత్నించినా నన్ను మాత్రం బురిడీ కొట్టించలేరు. ఎందుకంటే నేను నడిచే వర్తమానాన్ని.
నేనీ మాట అనగానే మా దీపుగాడు వెక్కిరిస్తాడు. అక్కడితో ఊరుకుంటే అది వేరే సంగతి. కానీ వాడలా ఊరుకోడు. ''పిచ్చోడా వర్తమానం అంటే గతంతో మొదలై భవిష్యత్తుతో ముగుస్తుంది. గతం అంటే మన వేళ్ళమధ్య సందుల్లోంచీ జారిపోయే గంగ. భవిష్యత్తు మన చేతిలోకి రాబోయే అమృతం. దానిమీద కాసింత ఆసక్తీ కొంతైనా ఆశా లేకపోతే మన బతుక్కి అర్థముండదు'' అంటూ మొదలెట్టాడంటే గంటల తరబడి వాయించి పారేస్తాడు. ఆ బీమా కంపెనీలో చేరి, సైడు బిజినెస్ మొదలెట్టినప్పటినించీ వాడిది ఇదే ధోరణి. భవిష్యత్తు గురించి కళ్ళముందే కలల్ని గుప్పేస్తాడు. ఆ కలలే జీవితమనే భ్రమల్తో కళ్ళు కప్పేస్తాడు. మనసుకి ఆశల్ని మప్పేస్తాడు. దాంతో ఎంత బండవెధవైనాసరే కరిగిపోక ఏం చేస్తాడు.
కానీ నేనలా కరిగిపోయేరకం కాదు.
మా కార్యాలయంలో ఓ మూల ఉంది. ఆ మూలన ఓ కార్యస్థానం ఉంది. ఆ కార్యస్థానంలో పని చేసిన ఎవడూ ఐదారు నెల్ల కంటే ఎక్కువ బట్ట కట్టలేదు. ఓరోజు దీపుగాడు కంగారుగా వచ్చాడు. వస్తూనే, ''ఒరే, దేన్నైనా నువ్వు నమ్మితే నమ్మచ్చు. నమ్మకపోతే మానచ్చు. దానిగురించి అందరికీ డప్పుకొట్టాల్సిన పనేముందంటే వినవు. బుద్ధుండేవాడెవడూ ఈ వర్క్ స్టేషన్లో పని చెయ్యడానికి ఒప్పుకోడు. ఇక్కడ పడ్డాడంటే వాడు మటాషే. చేస్తే రిజైన్. చెయ్యకపోతే ట్రాన్స్ఫర్. లేకపోతే ఊస్టింగు. ఇదో పెద్ద శనిగాడి స్థానంరా బాబూ. నీ పిచ్చివాగుడు వల్ల ఏమైందో తెలుసా. నీకెలాగూ ఏ సెంటిమెంట్లూ లేవుగా. అందుకే నీకు తగిలించమంటున్నారీ వర్క్ స్టేషన్'' అంటూ తెగ గాభరా పడిపోతున్నాడు
వాడి గాబరా చూసి నాకు నవ్వొచ్చింది. ''ఏం పర్లేదు. నేనా వర్క్ స్టేషన్లో పని చేస్తానని చెప్పు'' అన్నాను. ఒరేరు అది మామూలు ప్లేస్ కాదురా. మన ఆఫీసులో అన్నింటికంటే మోస్ట్ డేంజరస్ ప్లేస్. అక్కడ పని చెయ్యడానికి ఒప్పుకోవద్దురా. ప్లీజ్'' అంటూ బతిమాలాడు. అయినా నేను ఏమాత్రం తగ్గలేదు. తిన్నగా మేనేజర్ దగ్గరకెళ్ళి అక్కడ పని చెయ్యడానికి నా అంగీకారం తెలియజేసి వచ్చాను. దాంతో దీపుగాడికి దిమ్మ తిరిగిపోయింది. ఎవడి కర్మానికి ఎవడు బాధ్యుడు అంటూ నన్నా కార్య స్థానానికి బదిలీ చేశాడు.
రోజులు గడుస్తున్నాయి. మా సంస్థని ఓ అంతర్జాతీయ సంస్థ వచ్చి ఊహించనంత లాభాన్నిచ్చి కొనుక్కుంది. ఆ తరవాత మొదలైంది, అసలైన అత్తపోరు. అక్కడుండే పాత కోడళ్ళెవరికీ కొత్త అత్తగారి గురించి ఏమాత్రం తెలీదు. దాంతో అమాయకంగా బుక్కయ్యేవాడొకడైతే అతి తెలివితో బుక్కయ్యేవాడింకొకడు. ఇలా బుక్కయ్యేవాళ్ళ సంఖ్య నానాటికీ పెరిగిపోతోంది.
ఉన్నట్టుండి ఓరోజు కేంద్ర కార్యాలయాన్నించీ ఓ హెచ్చార్ టీమ్ దిగింది. వారితోబాటు ఓ పెర్సనల్ సెక్యూరిటీ టీమ్ కూడా దిగింది. పనిలో పనిగా ఒక ఆంబులెన్స్ కూడా వచ్చి ఆగింది. మా ఆఫీసులో వాటికి పనేమిటో తెలీక అందరూ గందరగోళంగా కంగారుపడుతూ విచిత్రపోతున్నారు. సరిగ్గా పదింటికి మొదలైంది ఆపరేషన్.
ఒక్కొక్కర్నీ ఫోన్ చేసి పిలవడం. అప్పటికప్పుడే వాడి లెక్కలు సెటిల్ చేయ్యడం. అటునించటే సెక్యూరిటీని వెంటబెట్టి బైటికి పంపెయ్యడం. సాయంత్రం అయ్యేసరికి దాదాపు సగంమంది స్టాఫ్ ఖాళీ.
ఏళ్ళనాటి మిత్రులు. ఎవర్నే దొడ్డిదార్లోంచీ ఏం చెప్పి పంపించారో ఏం ఇచ్చి పంపించారో ఎవరికీ తెలీదు. ఎక్కడా ఎలాంటి అలికిడీ లేదు. అందరికీ నోళ్ళుపడిపోయాయి. సాయంత్రం అయ్యేలోపు ఇంకెన్ని కుటుంబాలు వీధిన పడతాయో కూడా ఎవరూ ఊహించలేని పరిస్థితి.
తెలిసింది మాత్రం ఒక్కటే. ఆవేశంతో తిరగబడేవాళ్ళని అడ్డుకునే బౌన్సర్లు. షాకుతో కళ్ళుతిరిగి పడిపోయేవాళ్ళనీ, అంధకారమైపోయిన భవిష్యత్తు ఊహించుకుని భయంతో అఘాయిత్యాలకు పాల్పడేవాళ్ళనీ కాపాడ్డం కోసం ఆంబులెన్సు. ఎవరికీ ఎటువంటి బాధాలేకుండా మంగళం పాడ్డానికింతకంటే ఏం కావాలి?
ఇప్పుడు మాకు ఫోనొచ్చిందంటే భయం. మెయిల్ చూడాలంటే దడ. పని చెయ్యాలంటే వణుకు.
మర్నాడు నేను నా వర్క్ స్టేషన్లో కూర్చుంటూంటే వెనకనించీ వినిపించిందో కామెంట్, ''శనిగాడికేం ఎక్కడ కూర్చున్నా ఒకటే. వాడికేం కాదు. వాడి దెబ్బకి ఎంతమంది రాలిపోతే మాత్రం వాడికేంటి?''
- జొన్నవిత్తుల శ్రీరామచంద్రమూర్తి,
9440037258