Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
18
''నువ్వు కుట్టిన చొక్కాని అమ్మితే 120 వస్తే, ఆ డబ్బు లోంచి 80ని తీసి పక్కన పెడదాం. నువ్వు రోజూ కొత్త చొక్కాలు కుట్టాలి కదా? రేపు ఇంకో చొక్కాని కుట్టాలంటే, దానికి 'సాధనాల' కోసం, మొదటి 80 డబ్బుని, అలా వుంచెయ్యాలి కదా? ఆ 80లో నించి, నీ సారు ఒక్క రూపాయిని అయినా వాడ లేడు. అలా వాడితే, రేపు ఇంకో చొక్కా కోసం దానికి కావలిసిన సాధనాలు కొనడం సాధ్యం కాదు. ఇంకో చొక్కా తయారీయే జరగదు. అంతేనా కాదా?''
''అవునులే, అంతే, అంతే. ఆ 80ని అలా వుంచాల్సిందేలే.''
''ముందు తయారైన చొక్కాని 120కి అమ్మి, అందులో నించి 80ని అలా వుంచేస్తే, ఆ 120లో నించి ఇంకా ఎంత వుంటుంది?''
''ఎంతా? 40 వుంటుందిగా?''
''నీకు లెక్కలు భలేగా వచ్చు. ఇంకోటి చెప్పు! అసలు ఒక చొక్కా తయారవటానికి 'పాత శ్రమ' కొంతా, 'కొత్త శ్రమ' కొంతా - ఈ రెండే కావాలనుకున్నాం. పాత శ్రమ ఖరీదు 80 అయితే, కొత్త శ్రమ ఖరీదు 40 అవ్వాలి కదా? ఆ పాతా - కొత్తా శ్రమల విలువలు కలిస్తేనే 120 అవుతుంది కదా? లేకపోతే చొక్కా ధర 120 ఎలా అవుతుందో చెప్పు!''
''అలా కాదు బాబూ! ఎలాగంటే నా జీతం కోసం ఇచ్చేది 20 కదా? దాని మీద సారుకి కొంత రాకపోతే ఎలాగా? కంపెనీ ఎందుకు పెట్టాడు? 'పెట్టుబడి' ఎందుకు పెడతాడు? మేం అడిగితే జీతాల్ని కొంచెం పెంచితే పెంచొచ్చేమో గానీ, అప్పుడైనా పెట్టుబడి మీద 'లాభం' రాకపోతే ఏం తింటాడు? అసలు, పెట్టుబడి పెట్టేదే 'లాభం' కోసం కదా? రేపు మాలో ఎవడన్నా కాస్త అప్పు తెచ్చి పెట్టుబడి పెట్టుకుంటే, దాని మీద ఏదన్నా రావాలని అనుకుంటామా, అనుకోమా? అందుకే కదా, పెట్టుబడులు పెట్టే వాళ్ళు వాళ్ళ సరుకులికి ధరల్ని పెట్టేటప్పుడు, ఎంతో కొంత ఎక్కువనే, కలుపుకుంటారు? మా బామ్మర్ది నిన్న మొన్న చిన్న సారా దుకాణం తెరిచాడు. ఎన్ని వేలు సంపాదిస్తున్నాడో తెలుసా? మా సారు చొక్కా కోసం 100నే ఖర్చు పెట్టి, దాని 'ధర'ని 120గా పెంచినా, అవి అలాగే అమ్ముడై పోతున్నాయిగా?''
అప్పారావు వాళ్ళ యూనియన్ మీటింగుల్లో కార్మికులకు బోధించేది 'లాభాల కోసం, వడ్డీల కోసం' పాఠాలే అని సుబ్బారావు అప్పుడప్పుడూ వింటున్న వాడే. అందుకే అప్పారావుతో ఎక్కువ వాదన పెట్టుకోవాలని ఆ రోజు ప్రారంభించాడు. ''అప్పారావ్! నువ్వు చెప్పేది చెప్పావు. నేను చెప్పేది కూడా కొంచెం వింటావా? మనం మన శ్రమలతో బతికే వాళ్ళమే. వడ్డీల తోటీ, లాభాల తోటీ, బతుకుతున్నామా? కాస్త మాట్లాడు కోకపోతే ఎలాగా?''
''ఏం? నువ్వేమన్నా, నా లాగా జీతం డబ్బుల్తో బతుకుతున్నావా? నీ సరుకుల్లో కూడా 'లాభం' కలుస్తుందేమోగా?''
''అలా అనుకుంటున్నావా? మీ సారు పెట్టే ధరల్తో నా సరుకు ధరలు పోటీ పడగలవా? నేను కుట్టే చొక్కాలకైతే 120 ధర పెట్టగలనా? పెడితే అది అమ్ముడవుతుందా? నీ కొచ్చే 'జీతం' అంతన్నా నాకు వొస్తుందా? అసలు ఇప్పుడందరూ రెడీమేడ్ డ్రెస్లే కొనేస్తున్నారుగా? మా లాంటి వాళ్ళతో కుట్టించినా ఏం ఇస్తున్నారు? ఒక్క చొక్కా కుట్టించు కున్నారంటే ఆ డబ్బు తోటే రెండు చిరిగిన గుడ్డలు పట్టు కొస్తారు. వాటిని కూడా కుట్టిపెడితేనే నాకు కొత్త బేరాలు వస్తాయి. 'పోనియ్యి వాళ్ళు నా కన్నా బికార్లే' అని అలాగే కుట్టి పెట్టేస్తాను. అప్పారావ్! అసలు నీతో మాట్లాడాలనుకున్నది ఒకటి. మనం ఒక చొక్కా ఉదాహరణ చెప్పుకుంటున్నాం. ఏ సరుకు సంగతైనా ఒకటే అనుకో! ఇప్పుడు చొక్కాని కుట్టే 'పని దినం'లో వున్నాం. ఇక్కడ సాధనాల 'పాత శ్రమ ఖర్చు' 80 అయితే, నీ 'జీతం' 20. ఆ 20 కన్నా నీ పనికి ఇంకా రావలిసింది ఏమన్నా వుంటుందంటావా?''
''ఇంకేముంటుంది? నా జీతం మీదే మా సారు కొంచెం ఏసుకుంటాడేమో!''
''మార్క్సుని చదివితే ఇంకోలా చెప్పాడు. అందుకే మళ్ళీ మళ్ళీ అడుగుతున్నా. నీకు బాగా తెలిసినట్టే వుంది. మీ సారు చొక్కా 'ధర'లోకి నీ జీతం మీద కొంత వేసుకుంటాడా? అది వూరికే వేసుకునేదే అయితే అది 20 మాత్రమే వేసుకుంటాడా? 50 వేసుకోవచ్చుగా? 100 వేసుకోకూడదా? వూరికే వేసుకునేదేగా? 500 వేసుకుంటే యేం? చొక్కాని 120కి కాకుండా 600కి అమ్మకూడదా?''
అప్పారావు మొదట తెల్లబోయాడు. తర్వాత చప్పున నవ్వాడు. ''చొక్కాని 600కి అమ్మితే ఎవడైనా కొంటాడంటావా?'' అన్నాడు.
''ఎందుకు కొనడూ? వూరికే వేసుకునే హక్కే వుంటే, దాన్ని ఎంత వేస్తే మాత్రం తప్పేంటి?''
''అవున్లే. నిజమే గానీ మా సారు ఎందుకో 600 ధర పెట్టడు.''
''అంత ధర పెట్టొచ్చని మీ సారుకి సలహా ఇవ్వరాదూ?''
''అమ్మో! సారుని మేమెప్పుడూ చూడం. అసలు కంపెనీకి వస్తాడో రాడో! మా పనుల్లో మేం మునిగి పోయి వుంటాం. మాకు రోజూ కనబడేది సూపర్వైజర్లే. మేనేజర్లు కూడా కనపడరు.''
''సర్లే, వాళ్ళు దాక్కుంటే దాక్కుంటార్లే. వాళ్ళ గోల మనకెందుకు? మనం చొక్కా ధర గురించే తేల్చుకోవాలి. మీ సారుకి కూడా 'జీతం' వెళ్తుంది, తెలుసా?''
''అవును ఆఫీసులో చాలా పని చేస్తాడు కదా?''
''కంపెనీకి వస్తాడో రాడో తెలీదన్నావు. వస్తే మాత్రం, అతడు నీ లాగా కుట్టు మిషను మీద కూర్చుంటాడా? పోనీ గుండీలు కుట్టే పని అన్నా చేస్తాడా? ఈ కంపెనీలో తయారయ్యేవి ఈ బట్టలే కదా? ఈ సరుకుల్ని తయారు చేసే పనిలో ఎక్కడన్నా వుంటాడా?''
''ఛ! ఇలాంటి పన్లు కాదు. ఆయన చేసేదేదో పెద్ద పని కదా?''
''అంటే, వాళ్ళు చెప్పేదంతా 'నిజమే' అని నమ్ముతున్నావు. అంతేగా?''
''ఏం? నిజం కాదా?''
''మార్క్సు చెప్పేది వింటే ఏది నిజమో, ఏది అబద్దమో, తెలుస్తుంది మనకి. అది చెప్పనా?''
''ఎవరో చెప్పేదాన్ని నువ్వు చెప్పటం ఎందుకోరు? ఆయన్నే అడుగుదాం. నువ్వు కూడా మళ్ళీ ఇనొచ్చు.''
''ఎలా అడుగుతాం?''
''ఫోన్లు న్నాయిగా? పిలిస్తే పలకడా?''
''ఖాళీగా వుంటాడో లేదో! ఎప్పుడూ ఏదో రాతే! పెద్ద పుస్తకం రాశాడుగా? ఇంత లావు! అడిగినా ఆయన చెప్పేది, అదే చదవమంటాడుగా? రాసింది చదవకుండా మళ్ళీ అదే చెప్పమని ఆయన్ని విసిగించొచ్చా? అసలే అనారోగ్యం మనిషి! ఉబ్బసం!''
''అలాగా? అయితే వొద్దు! ఫోను చెయ్యొద్దు! అదేంటో నువ్వే చెప్పు! 'లాభం' గురించి మార్క్సు మాత్రం ఏం కాదంటాడు? 'పెట్టుబడి'కి లాభం రావాలంటాడు, అంతేగా?''
''అయితే విను! ఒక రోజులో నీ పని ఎన్ని గంటలు?''
''చెప్పాగా? 10 గంటలని.''
''ఆ 10 గంటల్లో, నువ్వు చొక్కానో లేదా ఇంకో సరుకునో తయారు చేస్తావనుకో! దాని కోసం అయ్యే ఖర్చులో ఉత్పత్తి సాధనాల పాత శ్రమ ఖర్చు 80. పని స్థలంలో నిలబడి నువ్వు చేసే కొత్త శ్రమకి నీకు జీతం 20. అంటే నీ సారు పెట్టే మొత్తం ఖర్చు 100. కానీ ఆ సరుకుకి సారు పెట్టే ధర 120. దాన్ని అమ్మితే అలాగే 120 వస్తుంది. మొదట పెట్టిన ఖర్చు 100 అయితే, ఆ పెట్టిన 100 మాత్రమే రావాలి గానీ, దాని మీద ఇంకో 20 ఎక్కువగా ఎక్కణ్ణించి వస్తుంది? - ఇదీ మన ప్రశ్న.''
''ఇది నీ ప్రశ్న. నా ప్రశ్న కాదు. నేను చెప్పేశాగా? ఎక్కువగా వేసుకుంటే అదే వస్తుంది.''
''దానికి నేనూ చెప్పానుగా? ఊరికే వేసుకునే దాన్ని 20గా మాత్రమే ఎందుకు వేసుకోవాలి? 'ఊరికే వేసుకుంటారు' అనే వాదం నిజం కాదు. దాన్ని 'శుద్ధ అబద్దం' అన్నాడు మార్క్సు.''
''ఆ!...? అలాగన్నడా? అయితే, 'శుద్ధ నిజం' ఏంటన్నాడు?''
''వెటకారాలు మాని ప్రశ్నలూ తర్కించడాలూ నేర్చుకో! నువ్వు కార్మికుడివి! అది గుర్తు పెట్టుకో!''
''సరేలే చెప్పు! నోరు మూసుకుని ఇంటా.''
(ఇంకా వుంది)
రంగనాయకమ్మ