Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
అప్పుడే తెల్లతెల్లవారుతోంది. పచ్చనిచెట్టు మీద పక్షుల కిలకిలారావాలు.. మేల్కొలుపులు.. చల్లని తెమ్మెరా.. వెచ్చవెచ్చని సూర్యకిరణాలూ.. పుట్టి పెరిగిన నేలా.. స్వర్గంకంటే మిన్న.. నిజంగా అసలు స్వర్గమంటే అదే.. అంత హాయిగా ఉంటుంది. అమ్మ ఒడిలో ఉన్నట్టుగా మాతృభూమిలో ఉండటమే ఉల్లాసంగా.. ఆనందంగా అనిపిస్తుంది. ఈ జన్మకి ఈ హాయి చాలు.. చిన్ననాటి స్నేహితులూ... ఆటలూ.. పాటలూ.. తోటల్లో తిరుగుడు.. మాష్టారు చెప్పే పాఠాలూ.. క్లాస్రూమ్లో అల్లరీ.. ఉప్పొంగే ఉత్సాహం.. సముద్ర కెరటాల్లా ఉవ్వెత్తున ఆలోచనలూ.. ఆవేశాలూ.. అంతేనా..?! ఈ భూమ్మీద పుట్టినందుకు ఇంకా ఏమైనా చేయాలీ.. ఏదో ఒకటి చేయాలీ... ఏం చేయాలీ.. ప్రతి ఒక్కరి జీవన చిత్రంలో ఈ సదృశ్యం.. సుపరిచితం. జీవితమంటే కష్టసుఖాల ఊయల. ప్రతిక్షణమది ఊగుతూనే ఉండాల..
జీవితమంటే సంబంధం. ఆ బంధం ప్రజలతోనూ, ప్రకృతితోనూ పెనవేసుకొని ఉంటుంది. విజ్ఞాన శాస్త్రంతోనూ, మనసులోని భావాలతోనూ ముడివడి ఉండే సంబంధం. జీవితం స్వేచ్ఛగా, నిరాఘాటంగా, వికాసవంతంగా, శాంతిగా గడపడం ముఖ్యం. మనిషైన ప్రతి ఒక్కరూ ఇలాగే ఉండాలని కోరుకుంటారు. తన చుట్టూ ఉండే మనుషులు కూడా తనతో ఇలాగే ఉండాలని ఆశిస్తారు. మానవ సంబంధాలు ఇంత సహజాతి సహజంగా ఉండాలనుకున్నప్పుడు ప్రతి మనిషీ సంబంధమనే అద్దంలో తనను తాను చూసుకోవాలి.
మనుషులతో సంబంధం ద్వారానే ఉనికి, వ్యక్తీకరణా గోచరిస్తాయి. సంబంధం లేకుండా ఏ ఒక్కరి జీవనం సాగదు. తనతో, తన మనస్సుతో, తనవారితో, ఇరుగు-పొరుగుతో, ప్రకృతీ- పరిసరాలతో, ఈ ప్రపంచంలో, విశ్వాసంతో మానవ సంబంధం ఏర్పడి ఉండి ఉంటుంది. ఈ మానవ సంబంధాలను సూటిగా అర్ధం చేసుకుంటూ, సరిచేసుకుంటూ ఉండాలి. మార్పు చెందుతూ ఉండాలి. ఈ ప్రక్రియ నిరంతరం కొనసాగాలి. వాస్తవికంగా కొనసాగేది జీవితం. అది ఎప్పటికప్పుడు వినూత్నంగా జీవించడమవుతుంది. ఇంకా కొంత విశ్లేషించి చూస్తే ముఖ్యమైన అంశాలు మనకు కనిపిస్తాయి.
తగురీతిన వ్యక్తిగత అవసరాలు తీర్చుకోడం జీవితంలో ఒక భాగం. మనిషన్న తరువాత నిరంతరం మానసిక వికాసం చెందాలి. ఎప్పటికప్పుడు మన ఆంతరంగిక వైఖరి గమనిస్తూ ఉండాలి. ప్రతి మనిషికీ లోపలి మనిషి ఒకరుంటారు. మానవ సంబంధాలతో ప్రతిస్పందిస్తుండాలి. స్వేచ్ఛగా, తెలివిగా, తోటివారితో ప్రేమగా జీవించడం మనిషి జీవితానికి ఓ సార్ధకతగానే భావించాలి. ఇందుకు ప్రత్యేకంగా ఒక ఆశా ఒక ఆశయం అవసరమే ఉండదు. మనిషి సంఘజీవి. మరణానంతర పుణ్యమో, సుఖమో, మోక్షమో మరింత పొందాలనుకోవడం వివేకం అనిపించుకోదు. తనకు తాను, తనలో తాను, ఇతరుల కోసం తాను సమాధాన పూర్వకంగా ఉండాలి. సామాజిక అంశాల గురించి తరచూ స్పందిస్తూ ఉండాలి. స్వేచ్ఛగా, స్వతంత్రంగా ఆలోచించాలి. వివిధ స్థాయిలలోనూ ఇతరులతో పరస్పర కలయికతో కలిసిమెలిసి ఉండటమే మానవ సంబంధం. ఇక్కడ మనం ఒక అందమైన అనుబంధాన్ని నెమరువేసుకోవాలి. అదే 'షౌకత్ కైఫీ' అర్ధ శతాబ్ది అన్యోన్య సహజీవనం. తన యాభై ఐదేండ్ల వైవాహిక జీవితంలో తాను ఎంతోమంది అసాధారణ మనుషుల్ని కలిశానని షౌకత్ ఆజ్మీ జ్ఞాపకాలను అద్భుతంగా కళ్లకు కట్టిన 'తలపులతోవ'లో విశదీకరిస్తారు.
మానవ సంబంధాలలో ప్రకృతి సహజమైనవి ఉన్నాయి. అంటే ప్రకృతి వల్ల కలుగుతాయి. బంధుత్వం, స్నేహం, వృత్తీ మొదలయిన అనుబంధాలు ఉంటాయి. వీటన్నిటినీ మనుషులం గనుక మనమే సమకూర్చుకుంటాం. ఆలోచనలతోనూ, అభిప్రాయాలతోనూ, మనసుతోనూ ఉండే సంబంధాలూ ఉన్నాయి.. వీటిలో ఏ సంబంధం మంచిదో, ఏ బంధం చెడ్డదో అన్న విశ్లేషణతో పనిలేదు. ఏ సంబంధాన్నయినా అర్ధం చేసుకోడమనేది ముఖ్యం. అవగాహన కలిగించేదీ స్పందేంచేదీ మన మనసు. అంటే ఇక్కడ విచక్షణ అవసరం. సమస్య చిన్నదయినా, పెద్దదయినా దానిలోనికి చొచ్చుకుపోవాలి. తరిచి తరిచి చూడాలి. ఈ సందర్భంలో మనకు కోపమొచ్చిందనుకోండీ..! అలా కోపంలోనికి వెళితే మనసు గాయపడినట్టన్నమాట. మనల్ని ఎవరయినా మెచ్చుకుంటే సంతోషంగా ఉంటుంది. ఇటువంటప్పుడే మనమంటే ఏమిటో మనమీద మనకు ఓ అవగాహన ఉండాలి. మన గురించి అంటే మనమేమి కావాలో, మనమేమిటో, ఏమి కాకూడదో ఇలాంటి ఊహలుంటాయి. మనలోని ఈ భావాన్ని ఎవరయినా ఎదుర్కొంటే మనకు చటుక్కున కోపమొచ్చేస్తుంది. అలా కాకుండా, మనం ఇతరులతో ఎలా ఉంటున్నామన్న వాస్తవాన్ని తడిమి చూసుకోవాలి. అంటే స్వీయ పరిశీలన అన్నమాట. ప్రతి ఒక్కరికీ ఇది అవసరం. ఈ పరిశీలనా శక్తితో మనకు మనంగా చూసుకున్నప్పుడు మనల్ని ఎవరూ గాయపరచలేరు. అందుకని మనం ఊహా ప్రపంచంలో కాకుండా, వస్తుగతంగా వ్యవహరించాలి. మన చుట్టూ, మనతో ఉండే మన సమూహంతో, మన శ్రేణులతో కలిసిమెలిసి ఉండగలం.
ఇలా మనుగడ సరిచేసుకోవాలి. అవసరమైన రీతిన విప్లవాత్మకంగా మార్పు చెందాలి. హృదయతరంగంలో సమూలమైన మార్పు ద్వారా సమసమాజ నిర్మాణానికి దోహదం కావాలి. జీవితమన్న తరువాత రోజువారీ ఎదురయ్యే ఒడిదుడుకులూ అనుభవాలూ పెనవేసుకొని ఉంటాయి. అటువంటి అల్లికే జీవితం. మన చుట్టూ ఉండే అనుబంధాల్ని సంబంధాల్ని అర్ధం చేసుకొని జీవించాలి. బతుకు భారమైందని అక్కడే ఆగిపోవద్దు. బాధలో ఎప్పుడూ మునిగిపోవద్దు. హైసా...! హైలెస్సా...!! అంటూ సాగిపోవడమే జీవన చిత్రం.