Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
మాధవి శరత్చంద్ర... అప్పటి వరకు ఆమెకు సాహసం అంటే ఏమిటో తెలియదు. కుటుంబమే ఆమె ప్రపంచం, కొడుకే ఆమె ప్రాణం. అలాంటి ఆమె కొడుకు కోసం సాహసం చేసింది. కొడుకు కండ్లలో ఆనందం చూడాలనుకుంది. ఆరోగ్యాన్ని సైతం లెక్క చేయక భర్త, తన ఏడేండ్ల కొడుకు విరాట్తో కలిసి ఇటీవల కిలిమంజారో అధిరోహించారు. ఇప్పుడు ఆ కుటుంబం చరిత్ర సృష్టించింది. ఆ తల్లి తన అనుభవాలు మానవితో ఇలా పంచుకున్నారు.
నేను బిఎస్సీ (బయోటెక్నాలజీ) పూర్తి చేశాను. విరాట్ పుట్టిన తర్వాత తనే నా ప్రపంచం. తనని చూసుకోవడానికి నా సమయం సరిపోయేది. వంట చేయడమంటే చాలా ఇష్టం. అందుకే ఫంక్షన్లకు ఆర్డర్లు వస్తే నేనూ, నా కజిన్ కలిసి కేక్స్ తయారు చేసి పంపిస్తుంటాం. మా అక్క పిల్లలకు ఇప్పుడు 16, 13 ఏండ్లు. వాళ్ళతో నాకు మంచి అనుబంధం వుంది. ఏదైనా నాతో షేర్ చేసుకుంటారు. వాళ్ళిద్దరూ అడ్వంచరీ కిడ్స్.
మొదట పట్టించుకోలేదు
గత ఏడాది వాళ్ళు రుతుకౌర పర్వతం ఎక్కారు. అక్కడి నుండి వీడియో కాల్స్ చేసి చాలా బాగుందని చెప్పారు. ప్రస్తుతం కరోనా వల్ల ఆన్లైన్ క్లాసులు జరుగుతున్నాయి. ఓ రోజు ఆన్లైన్ క్లాసు అయిపోయినా వాళ్ళతో వీడియో కాల్ మాట్లాడాము. జీవితంలో ఒక్కసారైనా ఇలాంటి ప్లేస్కు వెళ్ళాలి అని వాళ్ళు అంటే ఆ మాటలు విరాట్పై బాగా ప్రభావాన్ని చూపించాయి. అప్పటి నుండి 'నేనూ వెళతాను' అన్నాడు. మొదట మేము ఏదో సరదాగా అంటున్నాడు. చిన్నవాడు మర్చిపోతాడు అని పెద్దగా పట్టించుకోలేదు.
ప్రశ్నించేవాడు
కానీ ప్రతి రోజూ ఇదే చర్చ జరిగేది ఇంట్లో. వాళ్ళ అక్కతో 'మీరు వెళ్ళేటప్పుడు నాకూ చెబితే నేనూ వచ్చేవడిని కదా' అని ఒకటే గోల. ప్రస్తుతం విరాట్ వయసు ఏడేండ్లు. చాలా చిన్నవాడు. అలాంటి అడ్వంచర్స్ చేయించడం ఇష్టం లేక పర్మిషన్ ఇవ్వలేదు. కానీ తను మాత్రం పట్టుదలతో ఉన్నాడు. చిన్నప్పటి నుండి తనకు ఏం కావాలన్నా ఏడ్వకుండా అడగటం అలవాటు చేశాము. ఏ విషయాన్ని అయినా మాతో పంచుకుంటాడు. 'నేను వెళతానంటే మీరే ఎందుకు వద్దంటున్నారు' అని ప్రశ్నించేవాడు. 'సరదాగా వెళ్ళే ట్రిప్ కాదు ఇది. దీనికి ట్రైనింగ్ ఉండాలి' అని చెబితే 'తీసుకుంటా' అన్నాడు. దాంతో చేసేది లేక మా అక్క వాళ్ళ పిల్లలకు ట్రైనింగ్ ఇచ్చే భరత్ సార్ని పిలిపించి మాట్లాము.
ఇష్టాయిష్టాలను బట్టి ఉండదు
తల్లిదండ్రులు కోరుకుంటున్నారనో... బాబు ఇష్టపడుతున్నాడనో ఇలాంటి అడ్వంచర్లు చేయించము. ముందు బాబు ఆరోగ్యపరంగా ఎలా ఉన్నాడు. అక్కడి పరిస్థితులను తట్టుకోగలడా లేదా అని చూసి అప్పుడు నిర్ణయిద్దాం అన్నారు సార్. వారం రోజులు చూసిన తర్వాత సార్ ట్రైనింగ్ ప్రారంభిద్దాం. అన్నారు. అలా డిసెంబర్ 12న విరాట్ ట్రైనింగ్ మొదలయింది. ముందు ఫిజికల్ ట్రైనింగ్ ఇచ్చారు. ఇది రోజు విడిచి రోజు జరిగేది. మౌలాలి పోర్ట్లో ట్రైనింగ్ ఇచ్చేవారు. మా దగ్గరలోని గ్రౌండ్లో ఒక రోజు పోర్ట్లో ఒక రోజు ట్రైనింగ్ ఉండేది. విరాట్ పోర్ట్కు వెళ్ళడానికే ఇష్టపడేవాడు. నెల రోజులు ట్రైనింగ్ ఇచ్చిన తర్వాత చాలా ప్రోగ్రెస్ ఉంది. ప్లాన్ చేయవచ్చు. తను ఎక్కగలడు అన్నారు సార్. అయితే మార్చిలో ప్లాన్ చేద్దాం అన్నారు. మార్చిలో కదా చాలా టైం ఉందిలే అప్పుడు చూద్దాం.. అప్పటికీ బాబుకు ఆసక్తి ఉండాలి కదా అని లైట్ తీసుకున్నాం. కానీ బాబు మాత్రం దాన్ని మర్చిపోలేదు. ఎప్పుడు వెళ్ళాలి, ఎప్పుడు ఎక్కాలి ఇదే అతృత.
తనే ఒప్పించాడు
మార్చి వచ్చేసింది. వెళ్ళాల్సిన టైం కూడా వచ్చింది. నాకేమో భయం. బాబేమో చాలా ధైర్యంగా ఉన్నాడు. బాబు ధైర్యాన్ని చూసి వద్దనలేకపోయాం. ఇంట్లో అత్తయ్యా మామయ్యలను ఒప్పించడం చాలా కష్టమయింది. అయితే వాళ్ళను కూడా తనే ఒప్పించాడు. బాబు వాళ్ళ తాతయ్యతో 'నేను చాలా స్ట్రంగ్ అంటావు, పెద్దవాడిని అయ్యాను అంటావు. నన్ను నేను నిరూపించుకుంటాను' అని వాళ్ళ తాతయ్యను ఒప్పించాడు. ఇక అందరరూ ఒకే అన్నారు. నేనైతే బాబును వదిలి ఎప్పుడూ ఉండలేదు. అందుకే తనతో మేమూ వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నాం. అయితే కోవిడ్ కేసులు ఎక్కువగా వస్తున్నాయి. ఏమైనా ఇబ్బంది అవుతుందేమో అనుకున్నాము. కానీ అక్కడ ఈ సమస్య ఏమీ లేదని భరత్ చెప్పడంతో ప్లాన్ చేశాం.
నాకు చాలా భయం
చివరకు ఫిబ్రవరి 28వ తేదీ బయలుదేరాము. నేను ఇలా హిమాలయాలు ఎక్కుతానని కలలో కూడా అనుకోలేదు. వాకింగ్, వ్యాయామం చేస్తాను కానీ ఇదంతా నా వల్ల అయ్యేది కాదు. బేసిక్గా ఇలాంటి అడ్వంచర్లంటే చాలా భయం. నాకు సైనస్ ప్రాబ్లం వుంది. కానీ బాబు కోసం వెళ్ళాను. అలా సరదాగా మా ట్రిప్ పారంభించాము. 28వ తేదీన హైదరాబాద్ నుండి ముంబయి, అక్కడ నుండి ధారాసలేం, అక్కడ నుండి కిలిమంజారో. అక్కడ ఒక రోజు ఉన్నాము. అక్కడి నుండి మా ఇష్టమైన ప్లేస్ను ఎంపిక చేసుకోవచ్చు. మేము మరంగూ గేట్ తీసుకున్నాం.
ఇక నావల్ల కాలేదు
మొదటి రోజు చాలా సరదాగా గడిచింది. రెయిన్ ఫారెస్ట్లో నడుచుకుంటూ వెళుతుంటే కోతులు, చెట్లు చాలా అందంగా, ఆహ్లాదంగా అనిపించింది. తర్వాత రోజు అసలు యాత్ర మొదలయింది. వాతావరణం పూర్తిగా మారిపోయింది. ఒక్కోసారి వాన, ఒక్కోసారి ఎండ, విపరీతమైన చలి. అవన్నీ తట్టుకొని ఎనభై శాతం వెళ్ళాము. ఇక అక్కడి నుండి ఇక నా వల్ల కాలేదు. 'విరాట్ మాత్రం మీరు ఎక్కలేకపోతున్నారు. మీరు ఇక్కడే వుండండి. నేను సార్తో వెళ్ళి వస్తాను' అన్నాడు. మాకేమో భయం. కానీ తప్పలేదు. అలా మూడు గంటలు విరాట్కు దూరంగా ఉన్నాము. అక్కడకు వెళ్ళిన తర్వాత మాత్రం వాతావరణం బాగుంది. విపరీతమైన చలి. నా జీవితంలో అంత చలిని నేను ఎప్పుడూ అనుభవించలేదు. మూడు రోజులు అక్కడే ఉన్నాము. అక్కడ కూడా నేను వంట చేశాను. మాతోపాటు వంటకు కావాల్సిన సామాన్లు తీసుకుపోయాం. నాకు ఎక్కడ చాలా ఇబ్బంది అనిపించినా బాబు తాను అనుకున్నది సాధించాడు. విరాట్ కండ్లలో ఆనందాన్ని చూసినప్పుడు నా కష్టమంతా మర్చిపోయాను. భరత్ ఇచ్చిన గైడెన్స్, సపోర్ట్ మాకు చాలా ఉపయోగపడింది.