తల్లి ఒడిలో హాయిగా ఆడుకోవల్సిన పసితనం. గోరు ముద్దలు తింటూ కేరింతలు కొట్టాల్సిన వయసు. అలాంటి బిడ్డను కన్న తండ్రే కర్కశంగా వదిలించుకున్నాడు. అప్పటి నుంచి ఆ చిన్నారి అనాథగా పెరిగింది. బాల్యమంతా కష్టాలు, అవమానాలు, వేధింపులను భరించింది. ఇప్పుడు అదే అనాథల కోసం పని చేస్తోంది. ఆమే సామినేని నీరజా రాణి. అనాథలను తల్లిదండ్రుల్లా అక్కున చేర్చుకోవాల్సిన బాధ్యత ప్రభుత్వానిదేనని ఉద్యమిస్తోంది. తన బాల్యం, జీవితంలో ఎదురయిన కష్టాలు, హక్కుల కోసం పోరాడుతున్న తీరును మనతో ఇలా పంచుకుంటుంది.
             అప్పుడు నా వయసు ఏడాదిన్నర. నన్ను గుంటూరులోని ఓ సినిమా థియేటర్‌ వద్దకు తీసుకెళ్లి.. చాక్లెట్‌, బిస్కెట్‌ కొనిచ్చిన మా నాన్న అక్కడే వదిలేసి వెళ్ళిపోయాడు. సాయంత్రం వరకు ఏడుస్తూ కూర్చున్న నన్ను ఓ మహిళ చూసి చుట్టు పక్కల అడిగింది. పోలీసస్టేషన్‌కు తీసుకెళ్లినా నా వివరాలు కనుక్కోలేకపోయారు. నన్ను చూసిన ఆమెనే నన్ను తీసుకెళ్లి పెంచింది. ఆమె పేరు సిస్టర్‌ మార్గరేట్‌. ఎంతో మంది అనాథలను చేరదీసిన ఆమె అప్పటికే గుంటూరులో 'ప్రేమ్‌ సేవా సదన్‌' పేరుతో ఆశ్రమాన్ని నడుపుతున్నారు. నాతో పాటు నా తోటి పిల్లలంతా సిస్టర్‌ మార్గరేట్‌ను అమ్మా అని పిలిచేవాళ్లం. అలా ఆమె నాకు అమ్మ అయింది.
చాలా సార్లు ఏడ్చేదాన్ని
              ఆ పిల్లలు, ఆమ్మే నాకు ప్రపంచం. అయితే నేను ఎవరు..? నా తల్లిదండ్రులు ఎవరు..? అనే ఆలోచనలు నన్ను తొలిచేవి. ఆశ్రమంలో ఉన్న నా తోటి పిల్లలందరికీ ఎవరో ఒక బంధువు ఉండేవారు. నా కోసం ఎవరూ రాకపోవటం, ఎవరూ లేకపోటంతో చాలా సార్లు ఏడ్చేదాన్ని. స్కూల్‌లో పేరు రాయాల్సి వచ్చినప్పుడు అమ్మే నాకు సామినేని నీరజారాణి అని పేరు పెట్టింది. ఆ తర్వాత ఆశ్రమాన్ని నగరంలోని హయత్‌నగర్‌ దగ్గర తొర్రూర్‌కు మార్చారు. అలా అమ్మ దగ్గరే ఉంటూ పదో తరగతి వరకు చదువుకున్నాను. కానీ ఆర్థిక ఇబ్బందులు రావటం. అనారోగ్యంతో 2004లో అమ్మ ఆశ్రమాన్ని మూసేసింది.
బస్టాండ్‌లోనే ఉన్నాను
              ఆశ్రమాన్ని మూసేయటంతో మిగతా పిల్లలందరూ వారి వారి బంధువుల ఇళ్లకు వెళ్లారు. కానీ నాకు ఎవరూ లేరు. రెండు మూడు రోజులు స్నేహితుల ఇళ్లల్లో తలదాచుకున్నా. ఆ తర్వాత బయటికి వచ్చాను. ఎక్కడ ఉండాలో తెలియదు. నాకు ఉన్న రెండు జతల బట్టలు, చేతిలో రూ.150 నగదు, సర్టిఫికెట్లతో హైదరాబాద్‌, దిల్‌సుఖ్‌నగర్‌లోని బస్టాప్‌కు చేరుకున్నా. ఆ రోజు యాచకులే తినడానికి ఆహారం ఇచ్చారు. పక్కనే సులభ్‌ కాంప్లెక్స్‌లో ఉండే ఒక అంకుల్‌ నన్ను గమనించి ధైర్యం చెప్పాడు. కొన్ని రోజుల పాటు ఆ సులబ్‌ కాంప్లెక్స్‌లోనే స్నానం చేయటం, బట్టలు ఉతుక్కోవడం, బస్టాప్‌లో పడుకోవటం చేశా.
బెదిరించేవాడు
              ఒక రోజు పేపర్‌లో ప్రకటన చూసి ఓ కాల్‌ సెంటర్‌ ఆఫీస్‌కు ఉద్యోగం కోసం వెళ్లా. రూ.2వేల జీతం ఇస్తామని చెప్పారు. కానీ ఆ యజమాని నన్ను ఆఫీస్‌లోనే ఉండాలని, అన్ని విధాల తనే చూసుకుంటానంటూ ఒత్తిడి చేయసాగాడు. శారీరక వాంఛ తీర్చుకోవాలన్న కోరికతో బెదింపులకు కూడా పాల్పడ్డాడు. దాంతో ఆ ఉద్యోగం మానేశా. తర్వాత ఎల్‌బీ నగర్‌లోని ఓ స్కూల్‌లో సాయంత్రం ట్యూషన్‌ చెప్పా. నెలకు రూ.2వేలు ఇచ్చేవారు. అదే సమయంలో మల్టీమీడియా నేర్చుకోవటానికి ఓ ఇనిస్టిట్యూట్‌కు వెళ్లాను. అక్కడ వంశీ పరిచయం అయ్యాడు. అతని మనస్తత్వం నచ్చి పెండ్లి చేసుకున్నా.
అనాథల కోసం పని చేయమన్నాడు
              ఆ తరువాత ఓపెన్‌ యూనివర్సిటీ ద్వారా డిగ్రీ పూర్తి చేశా. తర్వాత ఎంఏ ఇంగ్లీష్‌, ఎంఎడ్‌ పూర్తి చేశా. ఇదంతా బాగుంది అనుకున్న నాకు.. పిల్లలు పుట్టే అవకాశం లేదని తెలిసి ఎంతో బాధపడ్డా. ఆ సమయంలో వంశీ నాకు ధైర్యం చెప్పాడు. సమాజంలో నీలాంటి వారెంతో మంది అనాథలు ఉన్నారు. వారి కోసం ఎందుకు పని చేయకూడదని ప్రశ్నించాడు. అక్కడి నుంచి నా జీవితం అనాథల హక్కుల కోసం పోరాటం వైపు మళ్లింది. విఫర్‌ నీడి అనే సంస్థను స్థాపించాము.