Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
పిల్లలు.. వికసిస్తున్న పసి మొగ్గలు
ఎదిగే దశలో ఏదైనా ఆటంకం ఎదురైతే
అది వైకల్యానికి దారి తీస్తుంది
అలాంటివాటిలో సెన్సరీ ఇంటిగ్రేషన్ డెఫిసిటీ ఒకటి
స్పర్శను గుర్తించలేని ఈ డిజార్డర్ను
తల్లిదండ్రులు ఎంత తొందరగా గుర్తించగలిగితే
అంత తొందరగా నయం చేయగలుగుతారు
పిల్లలకు ఆత్మీయ స్పర్శను అందించిన వారవుతారు
10 ఏళ్ల సుస్మితకి పూలవాసన, గాలి స్పర్శ, నీటి తడి నిప్పును ముట్టుకుంటే కాలుతుందని, గాయం నొప్పి పెడుతుందని ఆమెకు అనుభవం. ఇవన్నీ తెలియకపోవడానికి నెలల పాప కాదు కదా...అని అవహేళన అవసరం లేదు. ఎందుకంటే ఇది నిజంగానే అద్భుతం. ఎందుకంటే సుస్మిత సెన్సరీ ఇంటిగ్రేషన్ డెఫిసిటీని గెలిచింది. తల్లిదండ్రులకు ఒక్కగానొక్క బిడ్డ సుస్మిత. పెళ్లయిన చాలా కాలానికి పుట్టడంతో గారాబం ఎక్కువే. అందమైన మైనపు బొమ్మలా ఉంటుంది. కానీ ఎటు వేస్తే అటు పడిపోతుంది. ఇంటికెవరైనా వస్తే చాలు గట్టిగా అరిచేది. ఆమెకు రెండేళ్ల వయసులో వైద్య పరీక్షలు చేయించారు. 'సెన్సరీ ఇంటిగ్రేషన్ డెఫిసిటీ' అని నిర్ధారణ అయ్యింది. ఆ తల్లిదండ్రులు కుప్పకూలిపోయారు. తండ్రి కొన్నిరోజుల వరకు తేరుకోలేకపోయాడు. తల్లిమాత్రం గుండె దిటవు చేసుకుంది. పాప ఆలనాపాలన కోసం ఉద్యోగం మానేసింది.
పాపే లోకంగా...
సుస్మిత గది నుంచి బయటికి రావడానికి ఇష్టపడేది కాదు. బొమ్మలు ఇస్తే విసిరికొట్టేది. దేనిమీదా శ్రద్ధ పెట్టలేకపోయేది. తలమీద నీళ్లు పడ్డా, కనీసం ముఖానికి నీళ్లు తగిలినా సరే.. ఇంటిపైకప్పు ఎగిరిపోయేలా ఏడ్చి గోల చేసేది. కొన్నిసార్లు చేతులు కాళ్లు అసలు కదలకపోయేవి. వాటి కదలికలు తన అధీనంలో ఉండేవి కావు. పడిపోయేది. ఒంటినిండా గాయాలయ్యేవి. ఫ్రెండ్స్ అందరూ ఆడుకుంటుంటే కనీసం బాల్ను తన్నడం కూడా సాధ్యమయ్యేది కాదు తనకు. నిస్సహాయంగా అరిచేది. ఇవన్నీ చూసిన తల్లికి ఎప్పుడూ ఒకటే ఆలోచన. పాపను సాధారణ అమ్మాయిలా ఎలా తయారు చేయాలి? తనను విడిచి క్షణం కూడా ఉండలేని పాపను చూసుకోవడం, పాపను పెంచాల్సిన పద్ధతులు తెలుసుకోవడం, ఇదేలోకమైంది ఆమెకు. ఎవరైనా ఏదైనా అంటారని బంధువుల ఇళ్లకు వెళ్లడం మానేసింది. ఫంక్షన్స్కు కూడా అటెండ్ అవ్వకపోయేది. పాప మెలకువతో ఉన్నంతసేపు ఆమెను చూసుకోవడం, ఇలాంటి పిల్లలను పెంచడానికి ఏవైనా సెంటర్స్, స్కూల్స్ ఉన్నాయేమో తెలుసుకోవడం ఇదీ ఆమె దినచర్య. ఆరు నెలలు గడిచిపోయాయి. కానీ స్కూల్, సెంటర్ ఏదీ దొరకలేదు. ఆందోళన పడింది. చివరకు స్పెషల్ ఎడ్యుకేషన్ కోర్స్ గురించి తెలుసుకుని తానే ఎందుకు చేయకూడదని ప్రశ్నించుకుంది. తన తల్లి సాయంతో రెండేళ్ల స్పెషల్ ఎడ్యుకేషన్ కోర్స్ పూర్తి చేసింది.
అప్పటినుంచి...
పాప బాధ్యతలన్నీ తనే తీసుకుంది. వారానికోసారి ఫిజియోథెరపిస్ట్ దగ్గరకు తీసుకెళ్లడం... ఇంట్లో తను స్పీచ్ థెరపీ ఇవ్వడం ప్రారంభించింది. పాప థెరపీ కోసమే ఇంట్లో ఓ గది ఏర్పాటు చేసింది. ఫిజియోథెరపిస్ట్ సూచనల మేరకు ట్రైనింగ్ ఇవ్వడం మొదలు పెట్టింది. కొంచెం కొంచెంగా మార్పు కనిపించింది పాపలో. అసలు నడవలేని స్థితి నుంచి కొద్దిదూరం నడవడం వరకు వచ్చింది. 8 ఏళ్ల వయసులో ఓసారి బంధువుల ఫంక్షన్కు వెళ్లింది తల్లి. ఇంట్లో నుంచి మాయమైంది సుస్మిత. ఇంటికి తిరిగొచ్చిన తల్లి అన్నిచోట్లా వెదికింది. చివరకు పోలీసులకు కంప్లైంట్ కూడా ఇచ్చారు. కానీ ఇంటిపక్కనే ఉన్న ఇరుకు స్థలంలో చిన్న శబ్దం వినిపించింది. తీరా వెళ్లి చూస్తే జ్వరంతో మూలుగుతూ కనిపించింది పాప. అప్పటినుంచి బంధువుల ఇళ్లకు వెళ్లడం మానేసింది తల్లి. ఏళ్లు గడిచాయి. ఇప్పుడు పాప అన్నీ తెలుసుకోగలుగుతోంది. నీళ్లతో ముఖం కడుక్కుంటోంది. తల్లితోపాటు షాపింగ్కు వెళ్తోంది. ఏమన్నా కావాలనుకుంటే అడిగి కొనిపించుకుంటోంది. తన వయసున్న పిల్లలతో కలిసి ఆడుకుంటోంది.
సెన్సరీ ఇంటిగ్రేషన్ డెఫిసిటీ
స్పర్శ, రుచి, వాసన, వినికిడి, చూపు.. ఐదు జ్ఞానేంద్రియాల్లో ఒకదానితో ఒకటి సమన్వయం లేకపోవడం.. వాటిలో ఏదో ఒకటి పనిచేయకపోవడమే సెన్సరీ ఇంటిగ్రేషన్ డెఫిసిటీ. పిల్లల్లో ఈ డిజార్డర్ను ఎంత చిన్న వయసులో కనిపెట్టగలిగితే అంత తొందరగా నివారించడానికి సాధ్యమవుతుంది. ఆటిజం, డిస్లెక్సియా, అటెన్షన్ డెఫిసిటీ, హైపర్యాక్టివ్ డెఫిసిటీ, డౌన్ సిండ్రోమ్, లెర్నింగ్ డిజేబులిటీస్ ఉన్న పిల్లలందరికీ ఈ సమస్య ఉంటుంది. పిల్లల్లో ఉన్న లోపమేమిటో గుర్తించి ఆ లోపానికి థెరపీ ఇవ్వడం ప్రారంభించాలి. ఉదాహరణకు కొందరు పిల్లలకు అస్సలు స్పర్శ తెలియదు. అలాంటివాళ్లకు రఫ్గా ఉన్న వస్తువును చేతికిచ్చి వైబ్రేషన్స్ వచ్చేవరకు రబ్ చేయించాలి. అలా వాళ్లల్లో వస్తున్న మార్పును గమనించి తరువాత మెత్తగా ఉన్న వస్తువును పట్టుకునేలా చేయాలి. దీనివల్ల మెత్తదనం, గరుకుదనం తేడాలు తెలుస్తాయి. కొందరు పిల్లలకు అసలు పట్టుకోవడమే రాదు ఫిజయోథెరపిస్టుతో చికిత్స చేయిస్తూనే వారిని ఆకర్షించే రంగురంగుల బొమ్మలు, వస్తువులు ముందు పెట్టాలి. ఇలా తరచూ చేయడం వల్ల కొన్ని రోజులకు వాళ్లు ఆ వస్తువును పట్టుకోగలుగుతారు. కొందరిలో కంటికి-చేతికి సమన్వయం ఉండదు. దీనికి థెరపీనే పరిష్కారం. కొందరు పిల్లలు అస్సలు తినరు. వాళ్లు రుచి తెలుసుకోగలుగుతున్నారో లేదో కూడా తెలియదు. అలాంటప్పుడు ఓ పండు ఇచ్చి పట్టుకోవడం నేర్పించాలి. తరువాత దానిని తినేలా చేయాలి. పువ్వులు ఇచ్చి వాసన చూపించాలి. మొదట సువాసన వచ్చే పువ్వులను ఇచ్చి.. వారి హావభావాలను పరిశీలించాలి. తరువాత మన బాడీ లాంగ్వేజ్ ఎక్స్ప్రెషన్స్తో వారికి ఆ పువ్వు పరిమళాన్ని... అంటే ఇది మంచివాసన, ఇది చెడు వాసన తెలిసేలా చేయాలి. ఇంకొందరు పిల్లలు అస్సలు కాంతిని చూడలేరు. రోజుల తరబడి చీకటిలో ఉండిపోతారు. అలాంటివారిని ఓ గదిలో ఉంచి రంగురంగుల బల్బులు ఏర్పాటు చేయాలి. వాటిని ఆన్, ఆఫ్ చేయడం ద్వారా వాళ్లు కాంతి అనుభవాన్ని పొందుతారు.
- ఆద్యా ఏంజిలో