Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
ప్రియా! నిన్ను చూడాలని, ఆ తొలిపొద్దు లేలేత అరుణ కిరణాల వెచ్చదనంలాంటి నీ చూపుల సమ్మోహన దీప్తిలో మునకలేయాలని ఆశపడుతున్నాను. చంద్రకాంతిలో ముంచి తీసిన గంధ పుష్పంలాంటి నీ మేనినొకమారు హత్తుకుని రెండు హృదయాల లయ ధ్వనిని ఏకం చెయ్యాలని ఎన్నాళ్ళ నుండో తహతహలాడుతున్నాను. నీ సుకుమార కురులగుహలో దాగిన సుగంధ పరిమళాస్వాదన మైకంలో తూలిపోవాలని నేనెంతో కోరికతో ఉన్నాను.
నీ అధర సరస్సు మాధుర్యాన్ని గ్రోలాలని మనసు ఉవ్విళ్ళూరుతున్నది. ఒక్క నీ చేతి స్పర్శ నాకు అనంత శక్తి సమానమే కదా! నేను నీతో ఐక్యమవడమంటే నన్ను నేనుగా నిలబెట్టుకోవడమే. మరి నాకా భాగ్యాన్ని కలిగించే శుభసమయమెప్పుడో సూచన ప్రాయంగానైనా తెలుపలేవా!
నా కోసం నువ్వుకూడా నాలానే ఆర్తితో ఎదురుచూస్తున్నావనే, నిరంతర వేదనలో సంతోషాన్ని నింపుకుంటున్నాను. నీ కోసం యెదురుచూడటంలో నాకు ఏ బాధా గోచరించటంలేదు. అసలు ఆ యెదురు చూడటంలోనే నేనింతకాలం బతుకు నావను కదలిస్తున్నాను.
ఈ కోర్కెలన్నీ కేవలం భౌతికపరమైనవేనని అనుకుంటారు చాలమంది, వాళ్ళనుకోవడంలోనూ తప్పులేదు. ఈ ప్రపంచమంతా యిప్పుడు దీఖ్, జుAు, జజుూజుదీ=Aుజు యే జీవితమని, జీవిత పరమార్థమని నమ్ముతున్నారు. ప్రేమించడమంటే అనుభవించడమేనని, అనుభవించడమంటే భౌతికావసరాలు తీర్చుకోవటమేనని అందరి అభిప్రాయంగావుంది. అట్లాగైతే జంతువులకు, మనుష్యులకు వ్యత్యాసం లేనట్లే కదా!
ఇంత నాగరికతా పరిణామం తరువాత జంతువులకు దగ్గరగా మారుతున్నాం. ఒక్కొక్కసారి వాటికంటే దుర్మార్గంగానూ, రాక్షసంగానూ తయారవుతున్నాం. దీనికి కారణాలను ఈ మనుష్య సమాజాన్ని ఇలా పరిగెత్తిస్తున్న అంశాలపట్ల కారణాలపట్ల, నిర్లిప్తంగా, నిర్లక్ష్యంగానే వుంటున్నాం. ఉంటున్నామో ఉండేటట్టు రూపుదిద్దబడుతున్నామో!
చాలామంది మనిషి మనసు మారిందని, మనిషి మారాడని అంటారు. అంటే యేమిటో? ఎందుకిలా మారాడు? క్రీస్తు, మహమ్మదు, బుద్ధుడు, భర్తహరి, బద్దెన వేమన, బ్రహ్మంగారు యింకా ఎందరెందరో ఈ అనీతిని, అధర్మాలను అన్యాయాలను అసంబద్ధతలను, అనాచారాలను, అపసవ్యాలను ఎత్తిచూపినవారే. పోగొట్టేందుకు ప్రయత్నించినవారే.
అప్పటి నుండి ఎంతో విజ్ఞానం, శాస్త్రం, సాంకేతిక విస్తరణ, లక్షలాది జ్ఞాన గ్రంధాలు ఎన్ని పెరిగి పోగుపడినా మనిషిని, ప్రేమనిండిన మనిషిగా నిలుపలేకపోయాయి కదా! మానవ సంబంధాలన్నీ ఆర్థిక సంబంధాలే అన్న మార్క్స్ విశ్లేషణకు రెండు శతాబ్దాలు నిండబోతున్నా, మనం పట్టించుకుని అవగాహన చేసుకోలేకపోయాం. ఒకవేళ తెలుసుకున్నా మనల్ని మనం మార్చుకోవటానికి యింకా పూనుకోనేలేదు.
అందుకనే సఖీ! మన విరహ తాపానికి కేవలం భౌతిక సుఖ పిపాసనే కారణమని, అంతకు మించి యేదో వుంటుందని వీళ్ళనుకోలేరు. కానీ మనసులో నిండా నిండిన ప్రేమకు గుర్తుగా నిన్నాలింగనం చేసుకోవడం నిజమే! నీ తేజోమయ మనోజ్ఞ వదనాన్ని ముద్దుగా పొందటంలో ప్రేమ కానుకనైపోవటమే వుంది. లేచిగురుబుజ్జాయినున్నని బుగ్గలపై ముద్దుకునే మాతృ హృదిని పలుకరించిచూడమను. ప్రేమ చెలిమ యెంత సజీవమో తెలుస్తుంది.
మనిషి భౌతిక అస్థిత్వానికి చలనాభివ్యక్తి ఒక సూచిక మాత్రమే. ప్రేమ ప్రకటన చేయవలసినదే, కానీ ప్రకటనే ప్రేమనుకుంటే యెలా! ఈ వ్యక్తపు గట్టుపైనుండి ప్రేమాంబుధిలోకి శాశ్వత నావికులై సాగిపొవటమే కావలసింది. మనమున్నా లేకున్నా, ఈ భౌతిక కాయమంతా జ్ఞాపకంగా మిగిలినప్పుడు కూడ పంచిపోయిన, నింపిపోయిన, ప్రసరించిపోయిన, ప్రేమ మాత్రం హృదయ తంత్రులను మీటుతూనేవుంటుంది. అది శాశ్వతం. అదే శాశ్వతం!