Authorization
Mon Jan 19, 2015 06:51 pm
దావత్ల్లేక నాలుగునెలలు దాటిపోయింది. వెంకటేశు గట్ల ఫికర్ చేస్తుండగనే వెతకబోయిన తీగ కాలికే తగిలినట్టు దావత్ వచ్చిపడింది. రెండు రోజుల ముందు నుంచే హడావిడి జేసిండు. మాస్కు గట్టుకుని... బూట్లేసుకుని హౌటల్లో ఏర్పాటు చేసిన ఫంక్షన్కు పోయిండు. ఆహ్వానం అయితే ఉందిగానీ గాడ జూస్తనేమో ఫుల్ చెక్చేసి పంపబట్టే. గాడినుంచి వెంకటేశ్కు టెన్షన్ మొదలైంది. భౌతిక దూరం పాటిస్తూ లైన్ల అరగంట సేపు నిలబడ్డ తర్వాత వంతు వచ్చింది. సార్ మీకు దగ్గుందా? జలుబుందా? అని నాలుగైదు రకాల ప్రశ్నలు అడుగబట్టిండ్రు. అరె గీళ్లు లోపలికి పంపుతరా? లేదా? అని లోలోపల వెంకటేసు గునగబట్టిండు. నన్నే ఎందుకాపుతున్నరు... ఈ దావత్ చేసేటాయన దోస్తునని కూడా చూడకుండా ఆపుతరా? అని ఉండబట్టలేక ఆడ మాస్కు గట్టుకుని గ్లౌజులేస్కోని నిలబడ్డ ఆమెను అడిగిండు. మాకు కూడా టెన్షన్ అయితాంది సార్? గీ మిషిన్ల మీ టెంపరేచర్ సూపిస్తలేదు. గది సూపిస్తనే పంపుతం అని ముఖం మీదనే జెప్పిర్రు. మళ్ల వాళ్ల వెనకాల వచ్చిన మస్తు మందికి టెంపరేచర్ చూపెట్టింది. చెల్ ఈ దావత్ వద్దు ఏమొద్దు... అని బయటకు వచ్చిండ్రు. నీయమ్మ కరోనా గిట్ట వచ్చిందా ఏంది? అతనిలో భయం మొదలైంది. ఎంతో ఉత్సాహంగా ఉరికిన వెంకటేశ్ దీనంగా ఇంటిముఖం పట్టిండు. మధ్యలకు రావంగనే బ్యాంకుల పైసలు ఏయాలనే విషయం గుర్తుకొచ్చింది. బ్యాంకు కాడికిబోతే మళ్లీ మిషన్తోని చెక్చేయబట్టే. ఏహే... గీడగిట్ల చెక్జేస్తున్నరు అని వెనుకపట్టుబట్టిండు. వద్దనుకుంటనే ఏదైతేగదైంది అని చెక్చేసేటాయన దగ్గరకు వెళ్లిండు. మిషన్ తలకాయ కాడ పెట్టించుకోవంగనే కిరు.. కిరుమని సప్పుడైంది. ఉష్ణోగ్రత చూస్తే నార్మల్గానే ఉంది. దీంతో హమ్మయ్య అని ఊపిరిపీల్చుకుండ్రు.
- ప్రశాంత్