అర్పణ ఒక 15 ఏళ్ల అమ్మాయి. తను చాలా అందంగా ఉంటుంది. తనొక అనాథ. థెరిసా ఆశ్రమంలో పెరుగుతుంది. పిల్లలు చిన్న చిన్న విషయాలు కూడా ఉత్సాహపడి ఆనందానుభూతులకు లోనవుతారు. అది పిల్లలకు ఉండే గొప్ప గుణం. అలాగే అర్పణ కూడా ఆడుతూ పాడుతూ ఆనందంగా ఉండేది.
''రాణి ఇవాళ మన స్కూల్‌కి కొత్త మ్యాథ్స్‌ టీచర్‌ వస్తున్నారంటగా'' అని అడిగింది అర్పణ. మహిమ ఇతర స్నేహితులతో ''ఒకసారి గంట కొడితే తెలుగు మాస్టారు వస్తారు. రెండుసార్లు టింగ్‌ టింగ్‌ అని గంట కొడితే కొత్త మాథ్స్‌ సర్‌ వస్తారంట'' అని ఆర్పణతో చెప్పుకుంటూ రెండు పరుగులు తీసేసింది రాణి. నెమ్మదిగా పాత పాట ఏదో పాడుకుంటూ అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయింది అర్పణ.
మరుసటి రోజు..
టింగ్‌.. టింగ్‌.. అని గంట రెండు సార్లు మోగింది. కొత్త మాథ్స్‌ సర్‌ తరగతి గదిలోకి రానే వచ్చాడు. 'హలో స్టూడెంట్స్‌' అని పిల్లలందరినీ పలకరించి, తనని తాను పరిచయం చేసుకున్నాడు.
అర్పణకు మాథ్స్‌ అంటే చాలా ఇష్టం. అందుకే మాథ్స్‌ టీచర్‌కి తన మనసులో ఎప్పుడూ ప్రత్యేక స్థానం ఉండేది.
''సర్‌ నా పేరు అర్పణ. నాకు మ్యాథ్స్‌ అంటే చాలా చాలా ఇష్టం. నేను పెద్దయ్యాక సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఇంజనీర్‌ అవుతా'' అని మాథ్స్‌ మీద తనకున్న ప్రేమను అంతా మాటల్లో నింపుకొని చెప్పేసింది.
తరగతి గదిలో ఎవరూ మాట్లాడక ముందే అర్పణ ధైర్యంగా లేచి మాట్లాడినందుకు అందరు విద్యార్థులు ఆశ్చర్యంతో చూడసాగారు.
టీచర్‌ అరణ కేసి రెండు నిమిషాల చూశాడు. అప్పుడు ఆ చూపుకి అర్థం ఏమిటో అర్పణకు అర్థం అయింది.
అదే రోజు చివరి పీరియడ్‌ కూడా మాథ్స్‌ సర్‌ తరగతి గదిలోకి రావడం అందరినీ ఆశ్చర్యానికి, నిరాశకు గురి చేసింది. అర్పణకు మాత్రం చాలా ఆనందాన్నిచ్చింది. ''మీ సైన్స్‌ టీచర్‌ రాలేదు. ఈ పీరియడ్‌ కూడా నేనే తీసుకుంటాను'' అని అన్నాడు. అర్పణ ముఖం వెలిగిపోయింది. మాథ్స్‌ అంటే భూతంలా తలిచే మిగతా విద్యార్థులు వెన్నెముకలు వంచి, బల్ల మీద మోచేయిని ఉంచి, అరచేతిని చెంప మీద ఉంచి, నల్లబల్ల కేసి చూడసాగారు. సమస్యను నల్లబల్ల మీద రాసి, ''ఈ సమస్య సాధించిన వారిని హాస్టల్‌కి తొందరగా పంపించేస్తాను'' అని అన్నాడు కొత్త మాథ్స్‌ సర్‌. ఎవరూ ఆ సమస్యని సాధించలేక పోయారు. చివరికి అర్పణ కూడా సాధించలేక చేతులెత్తేసింది.
''మీరెవరు ఈ లెక్క చేయలేకపోవడం నాకు కోపం తెప్పించడం లేదు. కానీ, మాథ్స్‌ని అమితంగా ఇష్టపడే అర్పణ ఈ సమస్యను సాధించలేక పోవడం నాకు కోపం తెప్పిస్తుంది'' అని గుడ్లు పెద్దవి చేసి కోపంగా చూస్తూ చెప్పాడు. కొద్దిసేపు నిశబ్దంగా ఉండి ''శిక్ష కూడా అర్పణ ఒక్కదానికే వేద్దామని నిర్ణయించుకున్నాను'' అన్నాడు. తరగతి గది అంతా నిశ్శబ్దంగా మారిపోయింది. ''మిగితా వాళ్ళంతా హాస్టల్‌ కి వెళ్ళిపొండి'' అని అన్నాడు. అర్పణకు మాత్రం ఏం జరుగుతుందో కాలేదు.
సాయంత్రం 4:30... 4:50... 4:54..
అర్పణ తరగతిగది తలుపు తీసి బయటకు వచ్చింది. కళ్ళలో నీళ్లు గడ్డకట్టుకుపోయాయి. కాళ్ళూ, చేతులు వణుకుతున్నాయి. కొంచెం వేగంగా వీచే గాలి శబ్దానికి కూడా తుఫాను వచ్చినంతగా భయపడుతుంది. కళ్ళు తెరిచే ఉన్నా ముందు ఏం జరుగుతుందో చూడలేకపోతుంది. మనసంతా మంచు ముద్దలా బిగుసుకుపోయింది. భయంతో బిగ్గరగా అరవాలి అనిపించింది. ముఖమంతా చెమటతో తడిసి పోయింది. వణుకుతున్న కాళ్ళతోనే నాలుగడుగులు ముందుకు వేసింది. ఐదో అడుగు వేసిందో లేదో మెట్ల మీద నుంచి జారి పడింది. తలకు గాయం అయి పడి ఉన్న తనను అటెండర్‌ చూసి హాస్టల్‌ వార్డెన్‌కు సమాచారం అందించాడు.
''ఏరు... ఎవరికైనా చెప్పావా? ఎవరికైనా చెప్పావా? ఎవరికైనా చెప్పావో గొంతు పిసికి చంపేస్తా'' అని ఒక కీచక గొంతు వినబడింది. అర్పణ ఉలిక్కిపడి నిద్రలేచింది. ఊపిరి సరిపోవడం లేదు. ఒళ్లంతా వణుకుతుంది. చుట్టూ చూసింది. పిల్లలంతా పడుకుని ఉన్నారు. గోడలన్నీ దయ్యాల్లా తన వైపు చూస్తూ ఏవో భయంకరమైన చప్పుళ్ళు చేస్తున్నట్టు అనిపించింది. తన గుండె చప్పుడు కూడా తనని భయపెడుతుంది. కాళ్లు, చేతులు వణుకుతున్నాయి. నరాలన్నీ బిగుసుకుపోయిన చేతులతో తల గట్టిగా పట్టుకుని బలవంతంగా కళ్లు మూసుకుంది. నెమ్మదిగా దుప్పటి దగ్గరకు తీసుకుని నిండా కప్పుకొని నిద్ర రాకున్నా నిద్రపోయింది.
ఎందుకలా జరిగిందో అర్పణకు అర్థం కాలేదు. తనకే ఎందుకు అలా జరిగిందో తెలియదు.
ఎవరితో చెప్పుకోవాలి? ఏమని చెప్పుకోవాలి? అన్న ప్రశ్నలు తనని గుండు సూదుల్లా గుచ్చని రోజు లేదు.
ఆ ఘటనతో అర్పణ ఒక రకమైన అసురక్షిత స్థితికి, ఒంటరితనానికి లోనైంది.
కాలం మారింది. అర్పణ గాయం మాత్రం మానలేదు.
ఆ సంఘటన నీడలా వెంటాడుతూ అర్పణను తీవ్రమైన మనోవేదనకు గురిచేస్తూనే ఉంది.
అర్పణ ఒక వీచీజలో ఉద్యోగం సంపాదించింది. పనిస్థలిలో కూడా తను ఎవరితో పెద్దగా మాట్లాడేది కాదు.
తన పనేదో తను చూసుకునేది. ''తనొక సైకో సర్‌'' అని ఓ ఉద్యోగి వాళ్ళ బాస్‌తో చెప్పడం అర్పణ చెవిలో పడింది. అది నిజమో కాదో తనకే అర్థం కాలేదు.
రాత్రి 8 అవుతుంది..
అర్పణ తన ఫ్లాట్‌లో మంచం మీద కూర్చుని గోడ మీద ఉన్న పెయింటింగ్‌ని చూస్తూ ఏదో ఆలోచిస్తుంది.
''టింగ్‌.. టింగ్‌..'' అని కాలింగ్‌ బెల్‌ మోగింది. అర్పణకు గుండెలో పిడుగు పడినట్లు అనిపించింది. రిక్టరు స్కేలుకి కూడా అందనంత భూకంపం వచ్చినట్టు ఒళ్లంతా వణక సాగింది. వణుకుతున్న కాళ్ళతోనే లేచి కిటికీ పరదాలు మూసేసి, బెడ్‌రూమ్‌ తలుపులు మూసేసింది. వచ్చి మంచమ్మీద కూర్చుంది. దుప్పటి దగ్గరకు తీసుకొని ఒళ్ళంతా కప్పుకొని భయం భయంగా చుట్టూ చూసింది. వణుకుతున్న చేతులతో పక్క టేబల్‌ మీద ఉన్న ఏదో మాత్రను అందుకుంది. చేయి తగిలి నీళ్ళ బాటిల్‌ కింద పడిపోయింది. మాత్ర వేసుకొని, నీళ్ళు తాగకుండానే నిద్ర పోయింది. ఉదయం అయింది..
''మేం మొన్నే పక్క ప్లాట్‌లోకి వచ్చామండి పరిచయం చేసుకుందామని నిన్న రాత్రి కాలింగ్‌ బెల్‌ కొట్టినా మీరు స్పందించలేదు'' అని ఆఫీస్‌కి వెళ్దామని ప్లాట్‌కి తాళం వేస్తున్న ఆర్పణతో అనింది రమణి.
అర్పణ నవ్వకుండనే నవ్వి ''నాకు ఆఫీస్‌కి టైం అయింది నేను వెళ్ళాలి'' అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది అర్పణ. మామూలవడానికి ప్రయత్నించిన ప్రతిసారీ తన ఒంటరితనం, ఇతరుల చెడు చేష్టలు, మాటలు, చూపులు తనను మరింత అసురక్షిత స్థితిలోకి నెట్టివేసేవి.
అర్పణ మానసిక పరిస్థితి ఎరిగిన తన సహోద్యోగి రక్షిత్‌ ఒకరోజు ''నేను పెళ్లి చేసుకోవాలి అనుకుంటున్న'' అని ఆర్పణతో తెగేసి చెప్పేసాడు. అర్పణ విన్నా విననట్లు అక్కడి నుంచి వెళ్ళిపోయింది.
కొంతసేపటి తర్వాత తన నిర్ణయం గురించి అడిగిన రక్షిత్‌తో ''కొందరు నాకు పిచ్చి అంటారు. కొందరు లోక జ్ఞానం లేదంటారు. మరికొందరు నన్ను సైకో అంటారు. నేను నీకు సరిపోను'' అని తలదించుకుని చెప్పింది అర్పణ. తన చేతితో అర్పణ తల పైకి ఎత్తి కళ్ళలోకి చూస్తూ నువ్‌ ఎలా ఉన్నావో అలానే నాకు ఇష్టం. నువ్వు మానసికంగా మెరుగవడానికి నేను నీకు సహాయపడతాను'' అని హామీ ఇచ్చాడు రక్షిత్‌. అతని మాటలతో అర్పణకు ధైర్యం వచ్చినట్లు అనిపించింది. ఇన్ని రోజులు ఒక్క స్నేహితుడు/స్నేహితురాలు లేని అర్పణకు ఒక్కసారిగా రక్షిత్‌ అన్నీ తనే అన్నట్లు తోచాడు. ఆ రోజు తను మనస్ఫూర్తిగా నవ్వింది. విచ్చిన మందారంలా తన ముఖం వెలిగిపోయింది.
తరువాతి రోజే వాళ్ళు పెళ్లి చేసుకున్నారు. పెళ్లయిన తర్వాత తన ముఖం కళకళలాడసాగింది. ఆఫీసులో అర్పణని 'మిస్‌ యూనివర్స్‌' లా చూడసాగారు. తనతో మాటలు కలపడం, భోజనానికి ఆహ్వానించడం లాంటివి చేయసాగారు. ఇవన్నీ రక్షిత్‌లోని అనుమానపు పిశాచిని మేల్కొలిపాయి.
''అర్పణ ఇన్నాళ్ళు నువ్వు కష్టపడింది చాలు ఇక ఉద్యోగం మానేరు'' అని అన్నాడు రక్షిత్‌. ప్రేమతో చెపుతున్నాడు కదా అని ఓకే అనేసింది అర్పణ.
నా భార్య ఏం చేస్తుందో? ఎవరి కళ్ళు నా భార్య మీద ఉన్నాయో? అనుమానపు ప్రశ్నలన్నీ అతన్ని మద్యానికి బానిస చేశాయి. ఒక్కోసారి చెప్పకుండానే ఆఫీసు నుంచి మధ్యాహ్నం వచ్చేవాడు. వచ్చిన వెంటనే ఇంటినిండా అనుమానపు చూపులు చూసేవాడు.
''మేడమ్‌ సిలిండర్‌'' అని తలుపు దగ్గర నిలుచున్నాడు గ్యాస్‌ డెలివరీ అబ్బాయి. అర్పణ లోనికి రమ్మన్నట్టు చెయ్యి చూపించింది. ''మేడమ్‌ మీ ఇంట్లో చాలా రోజుల నుంచి కాలింగ్‌ బెల్‌ పని చేయట్లేదు'' అని అన్నాడు. దానికి అర్పణ ఏమి సమాధానం ఇవ్వలేదు.
ఇంతలోనే రక్షిత్‌ ఆఫీస్‌ నుండి ఇంటికి వచ్చాడు.
''అప్పుడే వచ్చావేంటి?'' అంది అర్పణ.
ఏం చేస్తున్నారు మీరు ఇద్దరు?
''ఇలాంటి పని ఏదో చేస్తావని నాకు ముందే తెలుసు'' అని ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో చూస్తూ టై వదులు చేసుకొని, పక్కన కుర్చీని తన్ని కోపంగా అరిచాడు రక్షిత్‌.
రక్షిత్‌ ఏం మాట్లాడుతున్నావ్‌?
''నువ్‌ ఇలా ఆలోచిస్తావని నేను ఎప్పుడూ అనుకోలేదు''
ఏ మనిషినీ నమ్మని అసురక్షిత మనస్తత్వం నాది. అలాంటి నేను నిన్ను నమ్మాను. నిన్ను నమ్మినందుకు నాకు దొరికిన ప్రతిఫలం ఇదా? అని ఏడుస్తూ గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది.
అదే రోజు రాత్రి రక్షిత్‌ బాగా తాగి వచ్చాడు.
''ఎక్కడున్నావే? నాకు తెలిసే నువ్వు అంత మంచిదానివి కాదని'' తనను వెతుకుతూ అరవసాగాడు రక్షిత్‌. అర్పణను అనరాని మాటలని లైంగిక దాడి చేయడానికి ప్రయత్నించాడు.
మద్యం మత్తులో ఉన్న రక్షిత్‌లోని మనిషి ఎప్పుడో చచ్చిపోయాడు. వారిరువురి నడుమ జరిగిన సంఘర్షణలో కోపోద్రిక్తురాలై అర్పణ డైనింగ్‌ టేబల్‌ మీద ఉన్న కత్తి తీసుకొని రక్షిత్‌ కడుపులో పొడిచింది. అక్కడికక్కడే రక్షిత్‌ కుప్పకూలిపోయాడు.
ఫ్యాన్‌ తిరుగుతుంది. మెయిన్‌ డోర్‌ తెరిచే ఉంది. గాలి బయటి నుంచి గాబరగా చూస్తుంది. చీకటి సాక్షిగా ఈ ఘటన జరిగిపోయింది.
అర్పణ ఫాట్‌ డోర్‌ తెరిచే ఉండటం వల్ల పలకరించుదాం అని లోనికి తొంగి చూసింది పక్క ఫ్లాట్‌ రమణి. భయానుభూతికి లోనై కెవ్వుమని కేక వేసింది. ఆమె భర్త లోపలి నుంచి పరిగెత్తుకుని వచ్చి చూసే సరికి, హాల్‌లో అర్పణ మృతదేహం కనిపించింది. రక్తసిక్తమై పడుంది. ఆయన డయల్‌ 100కి సమాచారమిచ్చాడు.
=దీV==, రాష్ట్ర పోలీసు అకాడెమీ, హైదరాబాద్‌
పోలీస్‌ శిక్షణార్థులు అందరూ ఒక హాల్‌లో కూర్చొని ఉన్నారు. ఒక సీనియర్‌ శిక్షకుడు శిక్షణార్థులందరిని చూస్తూ ''ఈ రోజు అంశం: కేస్‌ స్టడీ'' అన్నాడు. ''కొన్ని రోజుల పాటు అర్పణ అనే అమ్మాయి మరణం నేర విభాగ పోలీసుల్ని కలవర పెట్టింది. ఇక కేసు వివరాల్లోకి వెళితే, అర్పణ అనే అమ్మాయి =V= అపార్ట్‌మెంట్‌, ప్లాట్‌ నెం. 204 లో తన భర్త రక్షిత్‌ను చంపేసింది. డయిల్‌ 100కు వచ్చిన సమాచారం మేరకు స్థానిక పోలీస్‌లు వెళ్ళి చూస్తే అక్కడ అర్పణ మతదేహం పడుంది'' అని చెప్పి తరువాత విషయం చెప్పేముందు ఒక నిమిషం మౌనంగా ఉన్నాడు సీనియర్‌ శిక్షకుడు.
అంతలో ''సర్‌ అర్పణ తన భర్తను చంపేసింది అని చెప్పారు. కానీ దొరికింది మాత్రం ఆర్పణ శవం అన్నారు. మరి రక్షిత్‌ ఏమయ్యాడు? అసలు అర్పణను చంపింది ఎవరు?'' అని ఓ శిక్షణార్థి ప్రశ్నించాడు. ''శ్రీవ్‌ ఎవ వఞజూశ్రీaఱఅ'' అన్నాడు సీనియర్‌ శిక్షకుడు. ''అసలు రక్షిత్‌ అనే వాడు ఎవడూ లేడు. అర్పణ 'బై పోలార్‌ డిసార్డర్‌తో బాధ పడుతున్న ఒక మానసిక రోగి.'' అని నిజాన్ని చెప్పేసాడు. సీనియర్‌ శిక్షకుడు. అందరూ ఆశ్చర్యానికి లోనయ్యారు.
''అర్పణకు బైపోలార్‌ డిజార్డర్‌ ఉందని ఎలా కనిపెట్టారు సర్‌?'' అని మరో శిక్షణార్థి ప్రశ్నించాడు.
''అర్పణకు నా అన్న వాళ్ళు ఎవరూ లేరు. తన ఫ్లాట్‌లోకి రెండో వ్యక్తి ఎవ్వరూ రాలేదు. అయితే తను చనిపోయిన రోజు ఉదయం హెచ్‌.పి. గ్యాస్‌ డెలివరీ అబ్బాయి వచ్చాడు. అతన్ని విచారిస్తే, ఆ రోజు అర్వణ రక్షిత్‌ అనే లేని వ్యక్తిని ఊహించుకొని మాట్లాడిందని, రక్షిత్‌ను అనుమానించాడు అని, అందుకు బాధపడి అర్పణ గదిలోకి వెళ్ళిపోయిందని చెప్పాడు'' అని సీనియర్‌ శిక్షకుడు వివరించాడు.
అయితే అర్పణ పోలీసులు తెలుసుకుంది సగమే...
అసలు కథ - తన బాధ, ఒంటరితనం, మనోవ్యధ. విషంలా మారిన తన అసురక్షిత మానసిక స్థితి గురించి పోలీస్‌ వారికే కాదు ప్రపంచానికి కూడా ఎప్పటికీ తెలియదు. ప్రేమ, నమ్మకం కన్నా తన అసురక్షిత మానసిక స్థితి తీవ్ర స్థాయిలో ఉండటం, అది బహిర్గతం అవడం వల్ల తనపై లైంగిక దాడికి ప్రయత్నించిన రక్షిత్‌ని చంపేస్తున్నా అనుకోని తనను తానే చంపేసుకుంది. చివరకు మరణం తనకు శాంతి గీతం పాడింది. ఇది ఒక్క అర్పణ కథ కాదు. ప్రపంచానికి తెలియకుండా వారి మనో గదుల్లోనే సమాధి అయిపోతున్న ఎందరో ఆడపిల్లల కథ.
మనసుకయిన గాయం విషం లాగా మారెను
ఒక్క సారి చంపక కాల్చి, కాల్చి చంపెను
మనోవేదనెంతో బరువు
మోసి ఆ చిన్ని హృదయము
ఏది శాంతి మార్గము? ఏది విముక్తి మార్గము?
'స్వార్పణం'
- పట్లూరి నరసింహారెడ్డి